پدر انگلبرت هومپردینک (Engelbert Humperdinck) آموزگار بود و مادرش دستی در موسیقی داشت. بی‌گمان خانواده او در ایجاد پیوند میان او و جهان موسیقی و ادبیات نقش بزرگی ایفا کرد.

۱۸ ساله بود که به مدرسه عالی موسیقی در کلن رفت؛ سپس در مونیخ به تحصیلات عالی در رشته آهنگسازی ادامه داد.

هومپردینک از همان دوره دانشجویی در تدریس و آهنگسازی بسیار موفق بود و چندین جایزه از جمله جایزه مندِلسون (Mendelsohn) را در ۲۵ سالگی به عنوان بهترین آهنگساز سال به خود اختصاص داد.

هومپردینک در شهرهای گوناگون آلمان به عنوان معلم و مدرس موسیقی کار کرد و سرانجام ۲۰ سال آخر عمرش را به عنوان استاد دوره عالی موسیقی در آکادمی شاهنشاهی هنرهای زیبای برلین گذراند.

در همان‌جا بود که با ماکس راینهارد (Max Reinhardt) کارگردان و هنرپیشه بنام تئاتر آشنا شد و همکاری بلندمدتی را با او آغاز کرد. موسیقی برای تئاتر او را به فکر آهنگسازی بر روی ترانه‌های بومی و افسانه‌های آلمان انداخت و در این کار، آثار ماندگاری از خود به جا گذاشت.

برجسته‌ترین اثر او اپرایی است که بر پایه یکی از افسانه‌های بومی آلمانی ساخته که ما در ایران آن را به عنوان "هانسل و گرتِل" می‌شناسیم؛ افسانه خواهر و برادری که پدر هیزم‌شکنشان آنها را به جنگل می‌برد تا سربنیست‌شان کند‌، اما موفق نمی‌شود.

این اپرا نخست در سال ۱۸۹۳ یعنی هنگامی که هومپردینک ۳۹ ساله بود در شهر وایمار اجرا شد و دیری نپایید که شهرت جهانی پیدا کرد.

ویژگی کار هومپردینک الهام از آهنگ‌ها و ترانه‌های بومی است. او این کار را با چنان ظرافتی انجام داده که برخی از آثارش امروزه جزو ترانه‌های بومی و کودکان آلمان به شمار می‌آید و نسل به نسل خوانده می‌شود.

انگلبرت هومپردینک در ۶۷ سالگی در نزدیکی برلین درگذشت.