در خانواده‌ای فرهیخته‌ رشد کرد اما از آغاز جوانی یک راست‌گرای افراطی بود و پیش از سر کار آمدن نازی‌ها در سازمان جوانان هیتلری عضویت داشت. در دوره حکومت نازی‌ها حقوق خواند و از زمان دانشجویی به بعد، پست‌هایی اداری و بازرگانی در آلمان و همچنین در فرانسه و چکسلواکی اشغالی به عهده گرفت.

هانس مارتین شلایر (Hanns Martin Schleyer) پس از فروپاشی نازیسم سه سال توسط متفقین در حصر سیاسی بود ولی اندکی پس از آزادی توانست به اتاق بازرگانی شهر بادن بادن راه یابد.

۴۰ ساله بود که کار خود را در بخش اداری شرکت مرسدس بنز آغاز کرد و پس از مدت کوتاهی عضو هیات مدیره این شرکت شد.

۵۸ ساله بود که به ریاست اتحادیه کارفرمایان آلمان انتخاب شد و ۴ سال پس از آن سرپرستی مجمع سراسری صنایع آلمان را عهده‌دار گردید.

شلایر همواره به شدت از دست‌آوردهای سندیکاهای کارگری انتقاد و از آنچه او محدودیت در آزادی کارفرمایان و سرمایه‌داران می‌دانست، شکوه می‌کرد و مبارزات کارگری را "توطئه‌های کمونیستی" می‌خواند.

در روز ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ گروه چریکی موسوم به "فراکسیون ارتش سرخ" در آلمان راننده و سه محافظ شلایر را کشت و او را ربود و از شهر کلن به مکان نامعلومی برد.

ربایندگان شرط آزادی شلایر که در میان چپ‌گرایان و اتحادیه‌های کارگری به نماد سرمایه‌داری خشن آلمان تبدیل شده بود را رهایی چند زندانی عضو آن سازمان چریکی قرار دادند.

هلموت اشمیت صدر اعظم وقت آلمان به پیشنهادهای آن سازمان چریکی وقعی نگذاشت؛ با اینکه خویشاوندان شلایر آماده بودند دست‌کم به یکی از پیشنهادها که پرداخت ۱۵ میلیون مارک آلمان بود، عمل کنند.

پس از اخطارهای پی در پی و خودکشی چند عضو آن سازمان چریکی در زندان، آن‌ها شلایر ۶۲ ساله را تیرباران و جسد او را در خودرویی در مول‌هاوزن واقع در شمال فرانسه رها کردند.

ماجرای شلایر به عنوان یکی از شدیدترین بحران‌های حکومت آلمان فدرال شناخته شده است.