پدر و مادر اوسکار ماریا گراف (Oskar Maria Graf) ۱۱ فرزند داشتند و خرجشان را از کار در نانوایی در می‌آوردند.

اوسکار رقیق‌القلب چنان از خشونت برادر بزرگش به تنگ آمده بوده که پیش از رسیدن به سن ۱۸ سالگی خانه را ترک می‌کند و می‌کوشد در مونیخ به عنوان نامه‌رسان و آسانسورچی "گلیم خود را از آب بیرون بکشد".

در آن زمان مونیخ یکی از مرکزهای جلب و جذب نویسندگان سراسر آلمان بود و گراف هم به عنوان تندنویس گروه "عمل" (Tat) که گرد اریش موزام (Erich Mühsam) شاعر آنارشیست آمده بودند، کاری برای خود دست و پا کرده بود و گاه در مجله آن‌ها شعر یا متن کوتاهی منتشر می‌کرد.

۲۰ ساله بود که جنگ جهانی اول درگرفت و او که مخالف جنگ بود خود را به دیوانگی زد و از خدمت معاف شد.

در ۲۶ سالگی به عنوان نمایشنامه‌نویس در تئاتر سرشناس "صحنه نو" (Die neue Bühne) در مونیخ به کار پرداخت ولی شهرت ادبی‌اش را ۷ سال بعد با نوشتن زندگینامه خودش با عنوان "ما اسیریم" (Wir sind Gefangene) به دست آورد.

از آن‌جا که مضمون‌های داستان‌های او غیر سیاسی و سبکش ساده و مردم‌پسند بود، نازی‌ها کتاب‌های او را در کتابسوزان فجیع سال ۱۹۳۳ نسوزاندند تا اینکه خودش اعلامیه‌ای منتشر کرد: «مرا هم بسوزانید! آن‌گونه که من زیستم و نوشتم، حق دارم که نوشته‌هایم نصیب شعله‌های بی‌آلایش آتش شوند تا این که به دست‌های خون‌آلود و مغزهای فاسد این قاتلان تیره‌رنگ بیفتند. آثار این روح آلمانی را بسوزانید که شعله آن مانند ننگ شما هرگز از میان نخواهد رفت.»

در پی انتشار این اعلامیه، نازی‌ها کتاب‌های او را هم سوزاندند و تابعیتش را لغو کردند. گراف از راه هلند به آمریکا گریخت ولی به خاطر گرایش‌های چپ و ضد جنگش تازه پس از ۲۰ سال اقامت و کار در آنجا توانست تابعیت ایالات متحده را به دست آورد.

اوسکار ماریا گراف در ۷۳ سالگی در نیو یورک درگذشت.