پدر لیلی لِمان (Lilli Lehmann) اُپِراخوان بود و مادرش در چندین ارکستر بزرگ می‌خواند و چنگ می‌نواخت، به طوری که لیلی لِمان در زندگینامه مفصلش با عنوان "راه من" می‌نویسد، بهترین معلم موسیقی او و خواهرش هم بود.

سه ساله بود که مادرش از پدرش جدا شد. او خانواده، از جمله لیلی خردسال را، به شهر پراگ که از مرکزهای فرهنگی آن زمان بود، برد و ۱۵ سالی در آن‌جا ماند و زندگی خانواده را با تدریس پیانو و آواز تامین کرد.

لیلی لِمان می‌نویسد: "مادرم آن‌قدر شاگرد و مشغله داشت و بیمار می‌شد که من از ۱۵ سالگی هم در کار خانه به او کمک می‌کردم و هم پیانو درس می‌دادم".

۱۵ ساله بود که نخستین بار در "صومعه اورزولا" (Ursulinenkloster) در پراگ کنسرت داد و پس از دو سال با ارکستر رسمی آن شهر در اپرای "نِی سحرآمیز" اثر موتسارت نقشی را به عهده گرفت و خواند. از همان هنگام به بعد مورد توجه موسیقی‌شناسان قرار گرفت و در گِدانسک، لایپزیگ و سرانجام در اپِرای درباری برلین به کار آواز مشغول شد و ۱۵ سال اپراخوان دربار در برلین بود.

آوازه‌ی آواز او چنان در سراسر اروپا پیچیده بود که در سال ۱۸۸۵ یعنی هنگامی که ۳۷ ساله بود، به دعوت "اپرای مِتروپولیتان" که از نهادهای موسیقایی بنام جهان است، به نیویورک رفت و ۶ سال در آمریکا به کار پرداخت.

لِمان پس از بازگشت به اروپا در کنار خوانندگی، در زمینه چگونگی تدریس موسیقی پژوهش کرد و مطالب ماندگار و ارزنده‌ای نوشت که برجسته‌ترین آن‌ها کتابی است با عنوان "همه هنر من" (Meine Gesamtkunst) که گام بزرگی در چگونگی پرورش خوانندگان به شمار می‌آید.

او افزون بر این در برگزاری برنامه‌های بزرگ موسیقی دست بلندی داشت و از جمله جشنواره‌های سالانه موتسارت در شهر زالتسبورگ اتریش را از سال ۱۹۰۱ تا ۱۹۱۰ مدیریت و کارگردانی کرد.

لیلی لِمان در ۸۰ سالگی در برلین درگذشت.