تنها فرزند نویسنده بلندآوازه توماس مان بود که توانست از زیر سایه پدر بیرون آید و به عنوان نویسنده‌ای بنام مطرح شود.

نامش را در شناسنامه‌اش آنگلوس گوتفرید توماس مان نوشتند. از آنجا که در کودکی نمی‌توانست واژه آنگلوس را تلفظ کند و خودش را "گولولو" معرفی می‌کرد، به گولو مان (Golo Mann) مشهور شد.

تا مدت‌ها متن‌های پدرش را تصحیح می‌کرد ولی خودش هم مطالبی می‌نوشت. در آستانه ظهور نازی‌ها با گروه‌های چپ همکاری داشت اما بعدها این همکاری را کم اهمیت جلوه می‌داد و گاه انکار می‌کرد. او در زمان جنگ دوم جهانی تفسیرهای رادیو آمریکا را به آلمانی ترجمه می‌کرد و برای شنوندگان در آلمان می‌خواند.

گولو مان در عین رعایت دقت و امانت تاریخی، چنان پرشور و جذاب می‌نوشت که کتاب‌هایش بیش از دو میلیون نسخه به چاپ و انتشار رسیده‌اند.

"زندگینامه والنشتاین" (Wallenstein) که درباره سردار آشتی‌جوی بوهمیایی آلمانی سده‌های ۱۶ و ۱۷ نوشته شده، به سادگی درونمایه فیلم موفقی شد که در سال ۱۹۷۸ در آلمان به صحنه آمد.

مشهورترین و جذاب‌ترین کتاب او "تاریخ سده‌های ۱۹ و ۲۰ آلمان" است که از نخستین چاپ در سال ۱۹۵۸ هنوز بازچاپ می‌شود.

گولو مان پس از برقراری دموکراسی در آلمان مدتی به عنوان استاد تاریخ در دانشگاه‌های مونستر و اشتوتگارت به کار پرداخت. او با وجود باورهای محافظه‌کارانه‌اش، به سیاست‌های "نزدیکی با شرق" ویلی برانت صدراعظم سوسیال‌دموکرات دهه ۱۹۷۰ آلمان علاقه‌مند بود و حتا گاه نقش نویسنده سخنرانی‌های برانت را به عهده می‌گرفت.

گولو مان برخلاف زندگی کاری، در زندگی خصوصی توفیق چندانی نداشت. در مصرف الکل زیاده روی می‌کرد و هنجارهای مخالف هم‌جنسگرایان آزارش می‌داد به ویژه که یاران خودش هم برای پنهان نگاه داشتن هم‌جنسگرایی‌شان ازدواج‌های مصلحتی می‌کردند.

گولو مان در ۸۵ سالگی در لورکوزن (Leverkusen) در غرب آلمان درگذشت.