پدرش درگیرودارهای آخر جنگ دوم جهانی کشته شد و کارخانه کشتی‌سازی خانواده آنها به دست نیروهای اتحاد شوروی افتاد.

والتر کمپوفسکی (Walter Kempowski) و برادرش روبرت می‌خواستند برای اعاده حیثیت خانواده خود اسنادی به نیروهای متفق بخش غرب آلمان ارائه دهند که به چنگ سازمان جاسوسی آلمان شرقی افتادند.

کمپوفسکی پس از هشت سال حبس با اعمال شاقه آزاد شد، به غرب گریخت، دیپلم گرفت و تحصیل دانشگاهی را به پایان رساند و در شمال آلمان به عنوان آموزگار دبستان مشغول کار شد.

در مدتی که زندانی بود همواره به این فکر می‌کرد که چگونه زندگی خود و خانواده‌اش پیش و پس از جنگ را بنویسد تا اینکه در ۴۰ سالگی به این کار موفق شد.

از آن پس به قول منتقدان سخت‌گیر ادبیات در آلمان، او مانند ماشین کتاب‌سازی هر چند سال یک رمان قطور با عنوان کلی "گاه‌شمار آلمان" درمی‌آورد که در آن‌ها از دفترچه‌های خاطرات آدم‌های عادی گمنام و نامه‌های زنان خانه‌دار و مانند آن‌ها برای شرح رویدادهای زندگی مردم استفاده می‌کرد.

کار به جایی رسید که کمپوفسکی سلسله کتاب‌هایی منتشر کرد که بی هیچ تفسیر و تشریحی گفته‌ها و نوشته‌های مردم عادی آلمان درباره زندگی در زمان هیتلر و اندکی پس از جنگ دوم را بازگو می‌کردند درحالی‌که تا آن موقع در خانواده‌های معمولی رویدادهای فردی زمان هیتلری و اندکی پس از آن به سکوت برگزار می‌شد.

پس از انتشار سلسله کتاب‌های یادشده که زیر عنوان "پژواک صداها" درآمدند، ناقدان سختگیر ادبی به یک‌باره کمپوفسکی را ستودند و او را "رویدادنگار حافظه تاریخی آلمان" خواندند.

کمپوفسکی در آخرین رمان خود "درود آخر" تلویحا به بیماری سرطان پرداخته است که خود سال‌ها با آن درگیر بود.

والتر کمپوفسکی در ۷۸ سالگی در شهر روتنبورگ در شمال آلمان درگذشت.