شارلوته فِفِر (Charlotte Pfeffer) از همان کودکی آموزش پیانو را آغاز کرد و پس از پایان دبیرستان از نخستین دخترانی بود که به دانشکده سلطنتی موسیقی برلین آن روزگار راه یافت و رشته موسیقی را در آنجا با موفقیت به پایان رساند.

۲۸ ساله بود که به ژنو در سوئیس رفت و دو سال نزد استاد موسیقی و بنیان‌گذار "ژیمناستیک ریتمیک"، ژاک دالکروز (Jaques Dalcroze) آموزش دید.

۳۱ ساله بود که رشته "ژیمناستیک ریتمیک" را به پایان رساند و از آن پس با روش دالکروز که توسط آن کودکان را با ضرب‌آهنگ ورزش می‌دادند، در شرق آلمان و سن‌پِتِرزبورگ به کار و آموزش پرداخت.

شارلوته فِفِر از سال ۱۹۱۳ یعنی هنگامی که ۳۲ سال داشت به مدت ۲۰ سال در دانشکده موسیقی برلین "پرورش گوش موسیقی" و "ژیمناستیک ریتمیک" تدریس می‌کرد. او باعث شد که "ورزش با ریتم" و سویه درمان‌گر آن به عنوان یکی از درس‌های دانشگاهی پذیرفته شود.

با روی کار آمدن نازی‌ها پروفِسور شارلوته فِفِر را از دانشگاه اخراج کردند. او نخست به ایتالیا گریخت و در آن‌جا سویه درمانی ریتم را برای بهبود کودکان توان‌خواه به کار برد.

۶۵ ساله بود که پس از جنگ جهانی دوم به سر کار خود در دانشگاه برلین بازگشت و پس از بازنشستگی به جنوب آلمان رفت و تا پایان عمر به آموزش "ریتم در خدمت درمان" ادامه داد.

بر پایه نظریه شارلوته فِفِر، تربیت و حرکت در تعامل با یکدیگرند و آغاز هردوی این‌ها موسیقی است. در کتاب ماندگاری که در این باره در سال ۱۹۵۸ منتشر کرد، می‌پرسد: «آیا موسیقی نیست که مانند موتور پرتوانی با ضرب‌آهنگ‌های هیجان‌انگیز و نواهای هوس‌انگیز ما را به حرکت درمی‌آورد و با سکوت‌ها و حالات مقطّع و آرام، نیروهای بازدارنده ما را از حرکت می‌اندازد؟»

شارلوته فِفِر در ۸۸ سالگی در شهر فرایبورگ در جنوب آلمان درگذشت.