از زندگی خصوصی ویلهلم گایگِر (Wilhelm Geiger) در هنگام کودکیش آگاهی زیادی در دست نیست. در شهر نورنبرگ در جنوب آلمان زاده شد. پدرش کشیش بود و از قرار او را به زبان‌ها و فرهنگ‌های باستانی علاقمند کرد.

در ۲۰ سالگی تز دکترایش را در شهر ارلانگن (Erlangen) درباره یکی از بخش‌های اوستا نوشت و در ۲۶ سالگی کتاب ارزنده و ماندگاری درباره فرهنگ سرزمین‌های خاوری ایران باستان منتشر کرد.

تا ۳۵ سالگی در چند شهر در جنوب آلمان آموزگار بود تا این‌که در همان سال به عنوان استاد ایران‌شناسی به ارلانگن رفت.

۴۰ ساله بود که با همکاری چند ایران‌شناس دیگر انتشار مجموعه ماندگار "مبانی زبان و ادبیات ایران" (Grundriss der iranischen Philologie) را آغاز کرد که پس از ۸ سال در دو مجلد بزرگ تنظیم و تدوین شد.

بخش‌هایی از این مجموعه ارزنده که جغرافیا و تاریخ زبان و فرهنگ ایران از باستان تا زمان نگارنده را دربر می‌گیرد، به فارسی ترجمه شده است. یکی از این‌ها "حماسه ملی ایران" اثر تئودور نولدکه است که توسط بزرگ علوی به فارسی برگردانده شده است. زندگی نولدکه پیش‌تر در همین تقویم آمده است.

ویلهلم گایگر دوره دوم پژوهش‌های خود را بیشتر صرف زبان و ادبیات هند و سریلانکا کرد. او نخستین خاورشناسی است که اروپا را با زبان و ادبیات سریلانکا آشنا کرد و دو کتاب تاریخی مهم به نام‌های "دیپاوامسا" و "ماهاوامسا" را از این زبان به آلمانی ترجمه کرد و با همکاری خاورشناسان دیگر یک خودآموز زبان سانسکریت انتشار داد.

ویلهلم گایگر پژوهش‌های ماندگاری هم در شناخت آیین بودا دارد و به این خاطر در ۷۹ سالگی مدال افتخاری از دست امپراتور ژاپن دریافت کرده است.

ویلهلم گایگر در ۸۷ سالگی در مونیخ درگذشت.