وو کوهوون، زمانی معاون نخست‌وزیر ویتنام بود. او هم اینک در دانشگاه هانوی مدرس رشته اقتصاد است و همچنین به عنوان مشاور با دولت همکاری دارد و کسی است که خبرنگار شبکه تلویزیونی "آ ار د" آلمان برای پرسش از روزگار ویتنام، ۴۰ سال پس از جنگ با آمریکا به سراغش رفته است.

چند هفته پیش از تهیه این گزارش وو کوهون در همان‌جایی که با خبرنگار آلمانی دیدار کرده، با یکی از خویشاوندانش که سال‌ها پیش با فرار از دست کمونیست‌ها به آمریکا پناه برد، غذا صرف کرده است: «او آن زمان با سوار شدن بر قایق از کشور گریخت. خیلی خوب است وقتی ویتنامی‌هایی که آن طرف آب‌ها زندگی می‌کنند، به کشور برمی‌گردند. این حرکت واقعا به اقتصادمان کمک می‌کند.»

این استاد ۷۸ ساله می‌گوید پس از تغییر سیستم اقتصادی از حالت اقتصاد دستوری به اقتصاد بازار آزاد در اواسط دهه ۸۰ میلادی در ویتنام این کشور آغاز دورانی با ثبات را تجربه کرد.

او ادامه می‌دهد: «در هزار سال گذشته کشور ما اینقدر اشغال شده که همگی‌مان دوستدار صلح و استقلال هستیم. به آن هم دست یافتیم اما در حال حاضر رفاه و ثروت برای همه را کم داریم.»

دوستی "عمو سام" و "عمو هو"

وو کوهوون در زمان مذاکرات صلح پاریس در دهه ۱۹۷۰ به عنوان یکی از کارمندان وزارت خارجه ویتنام در نشست‌ها حضور داشت. او با به یادآوری آن زمان می‌گوید، اگرچه ۴۰ سال از پایان جنگ ویتنام و آمریکا گذشته اما خاطرات و تجربه زمان جنگ هنوز برای ویتنامی‌ها زنده است و آن را فراموش نکرده‌اند.

اودو اشمیت خبرنگار "آ ار د" در دیدار بعدی‌اش به سراغی مردی می‌رود که در روز ۳۰ آوریل ۱۹۷۵ هدایت تانک شماره ۳۹۰ را بر عهده داشت؛ تانکی که دروازه کاخ ریاست‌جمهوری را در سایگون شکست و لحظه ‌پایان جنگ و شکست جنوبی‌ها را رقم زد.

ننگو سی نگوین آن روزها را خوب به یاد می‌آورد: «عمو هو (لفظی که در ویتنام برای نامیدن هوشی مین، اولین رئیس‌جمهور جمهوری دمکراتیک ویتنام استفاده می‌شود) به ما گفت که باید طاقت بیاوریم و تا بیرون راندن آخرین آمریکایی از کشورمان به مبارزه ادامه دهیم. خیلی‌از همقطاران من برای رسیدن به این هدف جانشان را از دست دادند. آن زمان که روی تانک نشستم همه این‌ها از ذهنم گذشت و نمی‌توانستم باور کنم که ما موفق شدیم.»

بیشتر بخوانید: ژنرال جیاپ، قهرمان جنگ‌های پارتیزانی ویتنام، درگذشت

اودو اشمیت در ادامه گزارشش می‌نویسد، این احساس هنوز هم در میان نسل جوان ویتنام وجود دارد؛ آنهایی که جنگ را تنها از گفته‌های قدیمی‌ترها و از سطور کتاب‌های تاریخی می‌شناسند اما با این حال هنوز هم نسبت به پیروزی "عمو هو" و سربازانشان افتخار می‌کنند.

یکی از همین جوانان می‌گوید: «جنگ ویتنام روح ملت ما و قدرت ایستادگی‌مان را به خوبی نشان داد. حالا باید خودمان را همراه با آمریکایی‌ها، دشمنان پیشین‌مان رو به جلو بکشانیم.»

نگاه به آینده

به نوشته این خبرنگار آلمانی "همراه با آمریکایی‌ها" را همه در ویتنام‌به زبان می‌آورند و این در حالی است که ویتنامی‌ها به اندازه کافی دلیل برای انزجار و خشم نسبت به آمریکایی‌ها دارند.

ویتنام هنوز با آسیب‌های به جای مانده از زمان جنگ دست و پنجه نرم می‌کند. سم قوی "ایجنت اورنج" (عامل نارنجی) که ارتش آمریکا از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۱ از آن استفاده کرد تا جنگل‌هایی را که ویت‌کنگ‌ها (نیروهای جبهه ملی آزادی‌بخش ویتنام جنوبی) در آن پناه گرفته ‌بودند، از بین ببرد، هنوز هم که هنوز است منجر به تولد نوزادانی با معلولیت‌های شدید جسمی در ویتنام می‌شود.

بیشتر بخوانید: آمریکا اسناد فوق سری جنگ ویتنام را علنی کرد

با این حال ویتنامی‌ها چشم به آینده دوخته‌اند و در مسیر آن حرکت می‌کنند.

وو کوهوون مبارزه با فساد اقتصادی در کشور را هم اکنون یکی از اولویت‌ها می‌داند: «ما می‌دانیم که فساد مانع مهمی بر سر راه پیوستن به اقتصاد جهانی است و تلاش داریم تا این وضعیت را تغییر دهیم. ما در حال حاضر با سوئد و بریتانیا همکاری داریم و کمیته تحقیقی تأسیس کرده‌ایم، هر چند از نتیجه‌ای که به دست آورده‌ایم هنوز کاملا راضی نیستیم.»