کارل فن اوسیتسکی (Carl von Ossietzky) از خانواده مرفهی نبود. در سه سالگی پدرش را از دست داد و در مدرسه توفیق چندانی نداشت به ویژه که دانش‌آموزان و آموزگاران او را که خانواده‌اش از شرق اروپا به زادگاهش هامبورگ مهاجرت کرده بودند خودی نمی‌دانستند و به هیچ جمعی راهش نمی‌دادند.۱۷ ساله بود که دبیرستان را ناتمام گذاشت و به عنوان منشی در دادگستری هامبورگ به کار پرداخت.

ناپدریش که عضو سوسیال‌دموکرات‌ها بود او را با سیاست و مبارزات دموکراتیک آشنا کرد. نخست شعرهای عاشقانه می‌سرود اما در همان آغاز جوانی به مضمون‌های اجتماعی و سیاسی روی آورد.

تنها چند ماه پس از آغاز جنگ جهانی اول به انتقاد از ارتش آلمان پرداخت ولی دو سال از جنگ گذشته بود که مجبور شد به جبهه برود.

با پایان جنگ جهانی اول لحن انتقادی مقالاتش پیوسته تندتر می‌شد و همواره روشنفکران را به تشکیل جبهه چپ علیه نازیسم و فاشیسم فرا می‌خواند و می‌نوشت که در غیر این صورت کشور آلمان از نقشه جهان ناپدید خواهد شد.

۳۸ ساله بود که سردبیری نشریه معتبر "وِلت بونه" (صحنه جهان) را به عهده گرفت و به خاطر درج مقاله‌ای که از تجهیز و تسلیحات مخفیانه ارتش آلمان پرده برداشته بود، به زندان افتاد.

با ظهور نازی‌ها او را که تازه از حبس آزاد شده بود باز به زندان انداختند و چهار سال تمام به زیر شکنجه و کار اجباری گرفتند.

اوسیتسکی دو سال آخر عمر خود را در بیمارستان‌های زندان گذراند و حتا جایزه صلح نوبل که در سال ۱۹۳۶ با یک سال تاخیر به او تعلق گرفت هم نتوانست او را از حبس نجات دهد.

انتقاد شدید او از آلمان جنگ‌طلب زمانش باعث شد که نیم قرن پس از مرگش مقامات رسمی آلمان از او اعاده حیثیت کنند.

کارل فن اوسیتسکی در ۴۸ سالگی در برلین درگذشت.