مادر جاکومو مایربِر (Giacomo Meyerbeer) می‌‌خواست که فرزندش را در مِلک شخصی خانواده در شهر فرانکفورت در کنار رود اودِر به دنیا آورد ولی کودک زود آمد و در یکی از چاپارخانه‌های سر راه در درشکه حامل خانواده زاده شد و گویی همین مُهر سفرهای پیوسته را بر نوزاد زد.

خانواده مرفهی داشت که از آغاز به استعداد او پی بردند و او را به استادان بنام موسیقی سپردند. نُه ساله بود که نخستین کنسرت رسمی خود را با یکی از آثار موتزارت برگذار کرد.

۲۰ ساله بود که پس از سفرهای بسیار در سراسر آلمان، نخست به دارمشتات و برلین و سپس به وین رفت تا نزد استاد بنام زمان، آنتونیو سالی‌یری آموزش آهنگ‌سازی و به ویژه پرداخت اپرا را تکمیل کند. آن استاد پس از مدت کوتاهی، موسیقیدان جوان را به ایتالیا فرستاد.

مایربِر در میلان، ونیز، تورینو و پادوا هفت اپرا ساخت و به اجرا گذاشت که در آن‌ها جای پای اپراهای روسینی، اپراساز بنام ایتالیایی هویدا است.

به طور کلی مایربِر از سبک‌های غالب آن روزگار یعنی آلمانی، ایتالیایی و فرانسوی در اپراهای خود بهره برده و آمیخته‌ای پدید آورده که به او جایگاهی جهانی بخشیده است.

با اینکه مایربِر به سفرها و اجراهای خود در سراسر اروپا ادامه داد ولی مقصد اصلی او پاریس بود. او از بنیان‌گذاران "اپرای بزرگ" در پاریس بود و چهار اپرا ساخت که هرکدام در زمان خود او و بعدها صدها بار اجرا شدند: "روبرت ابلیس"، "هوگِنوت‌ها"، "پیامبر" و "زن آفریقایی".

مایربِر در این اپراها به طور ملموس و تاثیرگذاری دوگانگی کشمکش‌های اجتماعی و مسائل شخصی و عشقی را به یاری نواهای تندرآسا در کنار آهنگ‌های آرام، نشان داده است.

هنر مایربِر چنان آشکار بود که حتا دشمنی هم‌میهنان یهودی‌ستیزش مانند ریشارد واگنر هم نتوانست مانع شهرت و افتخار او شود.

جاکومو مایربِر در ۷۳ سالگی در پاریس درگذشت.