سه سال از حکومت نازی‌ها در آلمان می‌گذشت. مخالفان، سرکوب و یهودی‌تباران آلمانی، تعقیب و تحقیر می‌شدند. نازی‌ها ورزش را تنها به عنوان نبرد با هرچه ناآریایی قلمداد می‌کردند، مورد تشویق و حمایت قرار می‌دادند. اما حکومت هیتلری هنوز چهره واقعی جنگ‌خویَش را نشان نداده بود و می‌خواست برای خود جا و اعتباری در میان کشورهای دموکراتیک جهان و ذر عرصه بین‌المللی بتراشد.

محل برگذاری بازی‌های المپیک پیش از ظهور حکومت نازی‌ها در سال ۱۹۳۱، کشور آلمان تعیین شده بود. آمریکایی‌ها می‌خواستند به علت یهودی‌ستیزی، این محل را تغییر دهند ولی سران کمیته جهانی بازی‌های المپیک ادعای آلمان را مبنی بر شرکت ورزشکاران یهودی‌تبار آلمانی در المپیک پذیرفتند.

نوشته‌اند که آدولف هیتلر از این موضوع بسیار خشمگین بوده که در مراسم گشایش بازی‌ها تنها به او فرصت داده‌اند اعلام کند که: «چهارمین دوره بازی‌های زمستانی المپیک را در شهر گارمیش پارتن کیرشن (Garmisch-Partenkirchen) افتتاح می‌کنم»، در حالی‌که رئیس کمیته برگذاری بازی‌ها کارل فردیناند هالت (Karl Ferdinand Halt) درباره صلح‌طلبی و تفاهم آلمان با ملت‌ها سخنرانی کرد.

برگزاری این بازی‌ها برای آلمان نازی تبلیغ مؤثری بود تا بتواند چهره واقعی خود را پنهان نگه دارد. این بازی‌ها با ۶۲۷ ورزشکار که ۸۰ نفرشان زن بودن از ۲۸ کشور در ۸ رشته ورزشی با ۱۷ مسابقه برگزار شد که رکورد تازه‌ای در این‌گونه مسابقات بود.

سه سال پیش از آنکه آلمان جنگ جهانی را به راه اندازد و به کشتار یهودیان دست یازد، حکومت نازی‌ها ادعای مردم‌دوستی و جهان‌گرایی می‌کرد و متأسفانه با پشتیبانی کمیته جهانی برگزاری المپیک به هدف خود رسید. حتا ایواری براندیچ عضو کمیته جهانی المپیک ادعا کرد که «در آلمان تبعیض خاصی علیه یهودیان صورت نمی‌گیرد».
هیچ‌کس در آن زمان از اردوگاه کار داخاو (Dachau) که در ۱۰۰ کیلومتری محل برگزاری بازی‌ها دائر شده بود، سخنی نگفت و به این ترتیب با پایان این بازی‌ها حکومت نازی‌ها طبق برنامه از پیش تعیین شده به سرکوب و آزار و کشتار مخالفان و یهودیان پرداخت.

نمونه آشکار آن اشغال منطقه راینلاند (Rheinland) توسط حکومت نازی‌ها سه هفته پس از پایان بازی‌های تابستانی المپیک در برلین بود که طبق پیمان ورسای منطقه غیرنظامی بی‌طرف اعلام شده بود.