افکار عمومی تا چه حد باید از هر بیماری صدراعظم آلمان مطلع باشد؟ فلیکس اشتاینر بر این باور است که داشتن یک حریم خصوصی حق آنگلا مرکل هم هست و در مورد او باید همان قواعدی معتبر باشد که برای تمام شهروندان آلمان معتبر است. همکار دویچه‌وله در تفسیری که تلخیص شده آن در ادامه می‌آید، به تشریح این دیدگاه خود پرداخته است.

در آلمان مسئله حفاظت از حریم خصوصی امری مقدس محسوب می‌شود؛ بدون موافقت فرد، حتی انتشار عمومی سطحی‌ترین اطلاعات شخصی شهروندان، از جمله وضعیت شغلی، آدرس محل سکونت یا سن آنها مجاز نیست.

اما در آلمان هم، مانند دیگر کشورها برای سیاستمداران قواعد دیگری معتبر است. آنها باید تمام اطلاعات مربوط به خود را در اختیار افکار عمومی قرار دهند و به هر تلاشی برای سرک کشیدن در امور شخصی‌شان تن دهند؛ از زیرنویس پایان‌نامه دانشگاهی‌شان تا  آخرین پولی که از طریق فعالیت افتخاری یا شغل‌های جانبی به دست می‌آورند.

وقتی سیاستمداری دچار مشکل جسمی می‌شود بسیاری از رسانه‌ها انتظار دارند که روابط عمومی دفتر صدراعظم یک گزارش پزشکی کامل همراه با نتیجه آزمایش خون را به تحریریه آنها ارائه دهد. و تا زمانی که این اتفاق رخ نداده هر شارلاتانی به خود اجازه می‌دهد نتیجه "معاینه و تشخیص از راه دور" خود را، حتی زمانی که هیچ ارتباطی با واقعیت هم نداشته باشد، در اختیار افکار عمومی قرار دهد. باید صادقانه پرسید: این کار قابل دفاع است؟

سلامتی به عنوان یک مسئله سیاسی

طبیعی است که موضوع سلامت صدراعظم آلمان یک مسئله سیاسی و از این منظر یک پرسش افکار عمومی است. دست‌کم این موضوع زمانی صادق است که صدراعظم چنان به لحاظ جسمی دچار محدودیت باشد که نتواند با تمام قوا از پس انجام مسئولیت‌هایی که بی‌شک بسیار سنگین و شاق هم هستند برآید. اما واقعیت این نیست و آنگلا مرکل می‌گوید: «حالم خوب است.»

فقط این مسئله هم هست که کمتر کسی حرف مرکل را باور می‌کند. همه این تصویرها را دیده‌اند که مرکل چطور در کنار رئیس جمهور اوکراین یا هنگام معرفی وزیر دادگستری جدید دچار لرزش  و رعشه شد؛ یا یک بار دیگر کنار نخست‌وزیر فنلاند. پس اینها چه بودند؟

و اینجاست که نقش کاملا متفاوتی که رسانه‌ها بر عهده گرفته‌اند آشکار می‌شود. آنگلا مرکل نخستین شخصیت ارشد سیاسی آلمان نیست که از یک بیماری جسمی رنج می‌برد. ویلی برانت، مظهر و تجسم سوسیال دموکراسی آلمان هفته‌ها دچار افسردگی بود و از انجام وظایفش به عنوان صدراعظم ناتوان.

هلموت اشمیت، جانشین ویلی برانت در دوره‌ای که صدراعظم آلمان بود نزدیک به صد بار از حال رفت؛ حتی یک بار در کاخ الیزه در پاریس.

دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید

فرق آن دوران با امروز فقط این است که آن زمان کسی از این مسائل با خبر نمی‌شد و روزنامه‌نگاران - حتی اگر چیزی دیده یا متوجه می‌شدند - هرگز تصاویر مربوط به این رویدادها را منتشر نمی‌کردند. در مورد هلموت اشمیت، این خودش بود که موضوع مشکل جسمی در دوران صدراعظمی را در ۹۵ سالگی و یک سال پیش از مرگش آشکار کرد.

نشستن بر صندلی هنگام نواختن سرود ملی

حالا آلمان صدراعظمی دارد که سرود ملی کشورش را در مراسم رسمی استقبال از نخست‌وزیر دانمارک (۱۱ ژوئیه) در حالت نشسته گوش می‌کند. اما مشکل کجاست؟ اگر ولفگانگ شویبله، که پس از سوءقصدی که به او شد بر صندلی چرخدار می‌نشیند و دوره‌ای طولانی جانشین هلموت کهل محسوب می‌شد، امروز صدراعظم آلمان می‌بود افکار عمومی از مدت‌ها پیش به چنین تصویری عادت کرده بود.

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

«کاملا اطمینان دارم که با تمام توان از عهده انجام مسئولیت‌هایم برمی‌آیم.» افکار عمومی آلمان باید با این عبارت آنگلا مرکل که روز چهارشنبه در نشست مطبوعاتی مشترک با نخست‌وزیر فنلاند بر زبان آورد اطمینان خاطر پیدا کند. آیا اتفاق ناگواری رخ داده؟ نه!

واقعیت این است که صدراعظم آلمان نیز مانند تمام شهروندان باید از حقوق فردی و حریم خصوصی برخوردار باشد؛ و این حقوق شامل هر مشکل جسمی مشخصی که او دچار آن باشد نیز می‌شود.