نام اصلی‌اش آنا مرایا فُکس بود و از کودکی در قصابی نام‌آشنای خانواده کار می‌کرد.

۲۱ ساله بود که عاشق یکی از مشتریان هتلدارش، ادوارد، که ۱۶ سال از خودش بزرگ‌تر بود شد و با او ازدواج کرد و دیری نپایید که به علت از کار افتادگی همسرش اداره هتل را خود به دست گرفت.

همسرش فرزند هانس زاخِر بود که در سال ۱۸۳۲ به مِتِرنیخ، صدر اعظم نیرومند اتریش، كِیکی به عنوان دِسِر تعارف کرد و از همان هنگام "كِیک زاخِر" را زبانزد و مزه دهان بلندپایگان سیاسی و فرهنگی سراسر اروپا ساخت.

آنا زاخِر با پشتکار بسیار و پایداری خستگی‌ناپذیر در برابر جامعه مردسالار آن زمان اتریش نام "هتل اُپرا را به "هتل زاخِر" تغییر داد و مشهور بود که در پاسخ به همه کسانی که هر روز سراغ "آقای رئیس هتل" را می‌گرفتند، می‌گفت: "آقای رئیس منم."

به گواه رویدادنگاران پایان سده ۱۹ و آغاز سده ۲۰ این آنا بود که هتل و شیرینی زاخِر را به پایگاه و مهمانسرای سرشناسان و نام‌‌آوران سیاسی و فرهنگی و هنری اروپا تبدیل کرد و در این کار هوش و ذوق و توانایی بسیار از خود نشان داد.

تا کنون چند کتاب و فیلم در باره این هتل و داستان‌ها و شایعاتی که در آن می‌گذشته منتشر و ساخته شده است.

آندریاس آگوستین یکی از این نویسندگان می‌گوید: «شبی یکی از اعضای خانواده سلطنتی اتریش کاغذ نداشت که به رسم یادگار برای آنا امضا کند، روی رومیزی امضا کرد. آنا زاخِر امضای او را روی آن رومیزی دوخت و از آن پس امضاهای نامداران اروپایی را روی رومیزی‌های هتل می‌دوخت.»

با پایان جنگ جهانی اول و فروپاشی پادشاهی در اتریش هتل زاخِر از رونق افتاد، اما آنا زاخِر تا توانایی کار داشت از اشرافیان پیشین و تنگدستان آن روز در کنار دانشجویان کم‌د‌رآمد در هتل خود پذیرایی می‌کرد و به خاطر کمک به فرودستان جامعه «نشان افتخار خدمت به مردم اتریش» را دریافت کرد.

او که علاقه بیش از اندازه‌ای به پرورش سگ داشت، نخستین کسی است که ورود سگان رام به مهمانسراها را در اروپا مجاز اعلام کرد.

آنا زاخِر در ۷۰ سالگی در زادگاه‌اش وین درگذشت.