پدر نام جون پایک (Nam June Paik) بازرگان پارچه و فولاد بود.

۱۸ ساله بود که با آغاز جنگ میان کره جنوبی و شمالی از راه هنککنگ با خانوادهاش به ژاپن گریخت و در در دانشگاه توکیو رشته‌های موسیقی و زیبایی‌شناسی خواند و پایاننامه‌اش را درباره موسیقی پیشرو "دوازده آوایی" آرنولد شونبِرگ نوشت.

۲۴ ساله بود که به پاریس و سپس مونیخ رفت و در آنجا رشته موسیقی را ادامه داد و فلسفه خواند و زیر نظر استادان موسیقی مدرن به آموختن موسیقی‌های پیشرو نامتعارف وقت پرداخت.

۲۶ ساله بود که زیر نظر کارل هاینس اشتوک هازِن برای رادیو باختری آلمان WDR آهنگهای آوانگارد ضبط کرد که بر پایه نظریه جان كِیگ استوارند. بر طبق این سبک موسیقی، "هر صدایی چه آهنگین چه خشدار و خشن، موسیقی" است.

۳۱ ساله بود که نوعی "موسیقی تجربی" را ارائه داد که طی آن صدای شکستن پیانو را هم به اجرای موسیقی افزود و هر نوع سر و صدایی را در اجرای آثارش مجاز دانست و به اجرا گذاشت.

بعدها با نزدیک کردن آهنربا به تلویزیون در تصویرها اختلال ایجاد کرد و نمایش این کار را در اجرای آثارش دخالت داد.

۴۷ ساله بود که استاد هنرهای تجسمی و شنیداری و دیداری در آکادمی دوسلدورف در غرب آلمان شد و ۱۷ سال در این سِمت کار بحثانگیز آوانگارد خود را تدریس می‌کرد.

آثار او همه از صداها و تصویرهایی تشکیل شده‌اند که در کنار آواها و صحنه‌های آهنگین شناخته شده، جزئیات نامتعارف غافلگیرکننده‌ای را به نمایش می‌گذارند که تبلور و بیان روزگار پرغوغا و نظم‌ستیز کنونی‌اند.

از ویژگی‌های دیگر کار او تبدیل و تغییر رسانه‌ها به "عنصرهای هنری نامتعارف" است.

در بازی‌های المپیک سال ۱۹۸۸ در سِئول برجی از ۱۰۰۳ مانیتور ساخت که تصاویر نامتعارفی را نشان می‌دادند.

نام جون پایک در ۷۳ سالگی در میامی‌بیچ در ایالت فلوریدای آمریکا درگذشت.