امروزه تحصیل دختران در دانشگاه‌ها امری عادی است. اما برای این امر عادی و حق بدیهی، زنان سال‌ها جنگیده‌اند. در سال ۱۹۰۰ دانشگاه‌های فرایبورگ و هایدلبرگ در آلمان نخستین دانشگاه‌هایی بودند که به طور رسمی به زنان اجازه تحصیل دادند. دانشگاه‌های دیگر هم سال‌های بعد به این دو دانشگاه پیشرو پیوستند. اما مقاومت در برابر زنان در جایگاه پرفسور یا پژوهشگر همچنان تا سال‌ها ادامه داشت.

در این سال حق رأی زنان به رسمیت شناخته شد. از ژانویه سال ۱۹۱۹ به بعد زنان در آلمان حق شرکت در انتخابات را داشتند. آنیتا آگسپورگ یکی از زنانی که برای به دست آوردن این حق سرسختانه مبارزه کرد. سال ۱۹۰۲ نخستین انجمن حق رأی زنان در آلمان توسط او بنا نهاده شد.

۹ زن در مرکز پلیس شهر کلن از سال ۱۹۲۳ اجازه پوشیدن یونیفورم را یافتند. اما مسوولیت آنها محدود به دو حوزه بود: تن‌فروشان و جوانان خطرناک. در دهه‌ی بیست قرن نوزدهم میلادی یگان‌های پلیس جنایی که اعضای آنها را زنان تشکیل می‌دادند شروع به کار کردند که مسوولیت رسیدگی به جرایم کودکان و نوجوانان تا ۱۴ سال را به عهده داشتند.

الیزابت زلبرت کسی بود که سنگ بنای برابری زن و مرد در جمهوری فدرال آلمان را بنا نهاد. از این سیاستمدار آلمانی از حزب سوسیال دموکرات به عنوان "مادر قانون اساسی" یاد می‌شود. نتیجه‌ی تلاش‌های زلبرت ماده سه قانون اساسی آلمان است: «مردان و زنان برابرند»؛ تنها چند واژه، اما واژه‌هایی که معنا و نقش مهمی در زندگی نسل بعدی بازی کردند.

زنان آلمانی اجازه داشتند گواهینامه بگیرند اما شرط گرفتن گواهینامه داشتن اجازه شوهر بود. این شرایط با تصویب "قانون برابری حقوق زنان و مردان" در سال ۱۹۵۸ تغییر کرد.

یک انقلاب جنسی: در داروخانه‌های آلمان قرص‌های ضدحاملگی عرضه می‌شوند. دیگر زنان می‌توانند خودشان در مورد بارداری تصمیم بگیرند. در ابتدا قرص‌های ضدبارداری را تنها در اختیار زنان متاهلی قرار می‌دادند که چندین فرزند داشتند. اینکه زنی مجرد زندگی جنسی آزادانه‌ای داشته باشد در این زمان هنوز یک رویا بود.

تا سال ۱۹۵۸ مردان صاحب حق تصمیم‌گیری در مورد زن و فرزندان بودند. حتی اگر مردی به همسر خود اجازه کار کردن می‌داد، رسیدگی به امور مالی و مدیریت حقوق زن با مرد بود. تا سال ۱۹۵۸ مردان می‌توانستند مانع از ادامه کار کردن زن شوند. بازکردن حساب بانکی برای زنان آلمانی تا سال ۱۹۶۲ بدون اجازه مرد ممکن نبود.

زنان در ابتدا موظف بودند "زنانه" لباس بپوشند: با دامن و پیراهن. در شهر برمن یک زن کارمند به دلیل پوشیدن یک شلوار قرمز سر کار، اخراج شد. در روز ۱۴ اکتبر سال ۱۹۷۰ یک سیاستمدار زن آلمانی دست به کاری زد که تا آن روز سابقه نداشت: لنوته فن‌بوتمر از حزب سوسیال دموکرات در این روز به عنوان نخستین زن با کت و شلوار در پشت تریبون پارلمان قرارگرفت.

در آوریل سال ۱۹۴۴ زنان اجاره یافتند نام فامیل شوهرشان را کنار بگذارند. زنان از این تاریخ به بعد حق یافتند پس از ازدواج نام خانوادگی خود را حفظ کنند. اما برای فرزندشان باید به یک توافق برسند که کدام نام‌خانوادگی را برای او انتخاب می‌کنند.

مردان حق ندارند بدون خواست و اجازه همسر با او رابطه جنسی برقرار کنند. پیش از این تجاوز در چارچوب زندگی زناشویی جرم به شمار نمی‌آمد. مدافعان حقوق زنان بیش از ۲۵ سال برای به رسمیت شناختن تجاوز به عنوان جرم در زندگی زنانشویی جنگیدند.

حق ازدواج برای همه. دو نفر بدون توجه به جنسیت‌شان می‌توانند ازدواج کنند. از این قانون زنان و مردان همجنسگرا بهره می‌برند و می‌توانند کودکی را هم به فرزندی قبول کنند.