Саудиска Арабија, Обединетите Арапски Емирати, Бахреин, Египет, а сега и Израел. Чудна алијанса се има сортачено против катарската телевизија Ал Џазира. Уште пред неколку недели трите земји од Персискиот залив и Египет ја забранија работата на телевизијата на нивна територија, а сега изгледа како и Израел да го следи тој чекор. 

Во минатиот месец премиерот Бенјамин Нетанјаху ја обвини Ал Џазира за проблематично известување за безредијата на Ридот на храмовите. Во неделата пак министерот за комуникации на Израел, Ајуб Кара најави дека сака на новинарите на овој медиум да им ги одземе акредитациите и да го забрани емитувањето на програмата преку кабелските оператори и сателит. „Слободата на говорот не е слобода на подбуцнување“, рече тој и додаде „Демократијата има свои граници“.

„Граници на демократијата“?

Со оваа реченица Кара допре жешко железо: каде се границите на демократијата? И кој ги одредува? Левичарско-либералниот израелски весник Хаарец, кој негува најмалку дистанциран однос кон владата на Нетанјаху, повикувајќи се на Ал Џазира, известува дека Кара на прес-конференцијата своите обвинувања не можел да ги докаже со ниту еден единствен пример.

Вистина е дека Ал Џазира кон Израел не се однесува премногу фино. На арапската веб-страница на телевизијата вчера (7.8.) можеше да се прочита коментар кој го означува Израел како „апартхејд-држава“ и „окупаторска држава под заштита на Западот“. Покрај тоа во него пишува дека израелската влада сака да го евреизира Ерусалим. Тоа се тешки зборови, кои во оваа или слична форма може да се најдат во речиси сите медиуми на арапски јазик. Некои медиуми дури се изразуваат уште поостро.

Затоа е тешко разбриливо зошто Израел сака да ѝ ја оневозможи работата на Ал Џазира на неговата територија. Неомилените слики и коментари во арапскиот свет, на овој начин нема да можат да бидат запрени. Напротив. Забраната на медиумот може натамошно да го зголеми незадоволството во арапскиот свет.

Чудна алијанса

Тоа уште повеќе важи со оглед дека Израел сега барем симболично се става во ист ред со Саудиска Арабија, Бахреин, ОАЕ и Египет, значи со држави, кои досега, многу претпазливо формулирано, немаат паднато в очи преку особена сензибилност за прашањата за човековите права. Сега токму истото она што го сторија овие држави, го прави и Израел, кој со право се означува себеси како единствена демократија на Блискиот Исток. 

Со својата одлука еврејската држава не ѝ прави услуга на слободата на печатот во регионот. Тоа што Ал Џазира е непожелна и во три Заливски држави и во Египет, покажува дека телевизијата има новинарски квалитети. Покажува дека нејзините вработени не се плашат од конфликт со некои од најбогатите држави во Персискиот залив. Новинарот на Ал Џазира Питер Грест и неговиот тим преку 400 дена се наоѓаат во египетски затвор. Тоа покажува дека соработниците на овој медиум се подготвени на високи лични последици за својата работа.

Инертна арапска практика

Тешко паѓа претставата дека Израел навистина се придвижува во близина на режимите како саудискиот и египетскиот и сака темелно да ја попречи работата на печатот. Тоа исто така важи и веројатно навистина важи тогаш кога оваа работа понекогаш боли. Тоа важи особено за Израел, кој има прилично лош углед во арапскиот свет.

Кон тоа придонесува ригорозната политика на изградба на еврејски населби, која редовно е осудувана од меѓународната заедница. Кон тоа исто така придонесува и практиката која стана инертна навика во големи делови од регионот, Израел да се смета одговорен за сите замисливи проблеми - и за оние или токму за оние, за кои всушност одговорноста ја сносат домашните автократи. Политичката критика стана тромо самооправдување.

Ал Џазира редовно по име ги наведува дефицитите во арапскиот свет. Со тоа медиумот за Изрел всушност би бил природен партнер - дури и ако понекогаш е непријатен.