Две репортерки - едната од Германија, другата од Полска - во посета на Аушвиц-Биркенау, поранешен нацистички логор на смртта. Се прашуваме: Може ли на вакво едно место да се најдат знаци на помирување?

Во Аушвиц-Биркену биле депортирани и убиени повеќе од еден милион луѓе. Претходно им се одземени последните работи кои ги поседувале. Во лабораторијата на музејот во Аушвиц ја среќаваме Маргрит Борман. Таа е задолжена за чување на она што е останато од тоа време.

„Пред сѐ ја чувствувам одговорноста која произлегува од тоа. Имам голема емпатија за жртвите, како и за моите полски колеги овде. Имам еден вид внатрешна потреба да бидам овде и да помагам за да се зачува местото“, вели Борман.

Меѓународен тим работи на зачувување на она што некогаш им припаѓало нажртвите во логорот, а што им било одземено од страна на нацистите. Конзерваторката вели дека за неа е многу трогателно што може да учествува во тоа како Германка.

„Би рекла дури дека е рамно на чудо. Многу сум среќна што е такво нешто можно. Соработуваме на многу рамноправно ниво, со емпатија и почит.“

Така е и покрај тоа што историјата на предметите често ги оптоварува конзерваторите. Маргрит Борман нѐ носи кај својот полски колега Мирослав Мачашчик, кој се грижи за зачувување на картички, писма и други пишани материјали. Тој особено се сеќава на писмото на едно момче до Црвениот крст.

„Тој пишал дека има шест години, дека е тоа негово прво писмо и дека го бара татка си, кого последен пат го видел кога имал три години. Вакви ситуации се многу тешки.“

Концентрациониот логор Аушвиц-Биркенау е ослободен пред 75 години. Она што тука се случувало останува несфатливо - место на систематско уништување животи.

Со оглед на ужасите на нацистите, нѐ интересира што чувствуваат оние кои работат овде? Немаат ли неизбежно чувство на бес кон Германците?

Одговорот можете да го погледнете во видеото: