Стотици илјади бегалци минатата година пристигнаа во Европа. И сѐ уште пристигнуваат. На овој опасен пат, неодминлив сопатник им стана нивниот смартфон. За ова викендов се дискутираше на еден подиум на ДВ во Берлин.
Фотографија: picture-alliance/dpa/A. Weigel
Реклама
Мохамад Калефех, роден во Алеп, израснат во Дамаск, веќе 14 месеци живее во Германија. Мохамад Гунаим, исто така од Дамаск, пристигна во Германија пред осум месеци. Овие двајца млади луѓе избегале од татковината Сирија поради војната. Бегале преку Турција, Средоземното море, Балканот - секогаш кон северот на Европа. Она што го доживеале на тој пат, опасен по живот, документирано е со фотографии и видео снимки.
„Мојот смартфон за време на бегството ми стана брат“, вели Гунаим. Тој и натаму го има истиот мобилен телефон кој го имал и тогаш и не сака да го менува. „Тоа е мојата мала канцеларија, сѐ средувам преку него“.
Стотици илјади луѓе пред една година патуваа кон север преку Балканската рута. Подоцна бројот на бегалците значително се намали, но сѐ уште преку Балканот минуваат илјадници луѓе. Марија Илчева сретна дел од нив.
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Родено во бегство
„Во Грција сме од пред шест месеци. Нашето бебе е родено во Турција“, раскажуваат Ахмад и Винус. Тие доаѓаат од село во близина на Латакиа. Во руските бомбашки напади загубиле сѐ.
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Десет години бегалец
Абдуламир има 49 години. Последните 10 години овој Ирачанец живее во бегство. Во февруари 2016 дошол во Грција. „Непосредно пред грчкиот брег се појави брод на турската крајбрежна стража. Тој предизвика големи бранови. Смртно се преплашивме.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Кон Германија, „како и останатите“
„Во Бугарија стигнав вчера - преку Турција. Одам за Германија, како и останатите“, вели со широка насмевка 18-годишниот Фарман од Пакистан. „Германија е многу убава. Таму сакам да работам како готвач. Можам многу добро да готвам.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
„Кон Германија - по секоја цена“
„Србите по трет пат ме вратија назад во Бугарија. Но, ќе се обидам повторно. Одам за Германија, по секоја цена“, вели 28-годишниот Пакистанец Васим (со бела маичка). „Многу други успеаја, ќе успеам и јас.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Две семејства од Кина
Во бугарскиот бегалски камп Пастрогор доминираат млади луѓе од Авганистан и Пакистан. Таму живеат само две семејства. Тие се Монголци од Кина. И тие сакаат во Германија. Доаѓаат од Шилин Гол во автономната територија Внатрешна Монголија во НР Кина. „Постојано сме изложени на репресии поради тоа што сме Монголци.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Во Германија за да биде таксист
Патот од Пакистан до Германија го чини 6 илјади американски долари. Али (лево) е две недели во бугарскиот камп Пастрогор. Сега чека повик од шверцерот. „Морам да заминам за Германија. Мора да ја поддржувам финансиски мојата фамилија во Пакистан. Можам да возам такси.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Христијанин меѓу муслимани
„Јас сум христијанин и постојано сум навредуван од муслиманите во овој бегалски камп“, вели 22-годишниот анестезиолог од Иран. „Можам да си претставам да живеам во Бугарија. Само морам задолжително да се тргнам од луѓето со поинаква вера. Тие ми додеваат.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
„Вратете ме назад“
„Please, Mister, please, deport. Pakistan“, го моли овој човек (десно) раководителот на сместувалиштето за бегалци во Пастрогор. Неговото дете тешко се разболело и тој бара да го вратат кај него. „Патувањето за Европа беше грешка“, вели тој. Не е единствениот што мисли така. Назад сакаат и некои бегалци од Авганистан.
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Тепан од полицајци
Хорам од Пакистан неколку дена е во бегалскиот камп во српскиот град Суботица. Тој веќе се обидел да ја мине границата со Унгарија. „Таму бев брутално истепан од унгарски полицајци. Зошто? Не разбирам.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Посредно преку Италија
Омар Хидад е во бегство 11 месеци. 23-годишниот Пакистанец во меѓувреме е во Србија. Од Суботица сака да продолжи за Италија. „Таму добиваме азил многу бргу. Потоа ќе можеме да патуваме каде што сакаме“, се надева Хидад.
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Надеж за враќање
„Две недели сум во Келебија и се надевам дека наскоро ќе смеам да поднесам барање за азил во Унгарија“, вели ова момче од Сирија на српско-унгарската граница. „Кога војната во Сирија ќе заврши, ќе се вратам назад. Сирија е моја татковина. Моето срце ѝ припаѓа нејзе.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
„Меркел нѐ покани“
„Што направи госпоѓа Меркел?“, прашува ова момче од Авганистан. Тој една недела е во транзитната зона на српско-унгарската граница. „Таа нѐ покани и сега? Сега ги затвори границите. Зошто?“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
12 фотографии1 | 12
Непосредни сведоци
Бројни бегалци го снимаат својот пат кон Европа. Фејсбук, Твитер и Инстаграм станаа некој вид огласна табла, извори на информации. Дури и за новинарите, вели еден од нив - Миша Хојер од ДВ.
„Тоа се извештаи на непосредни сведоци“, наведува тој. Во светот има толку многу луѓе во бегство, на толку различни места, што класичните медиуми не можат да ги покријат сите тие случувања. Поради тоа ,следењето на она што се објавува на социјалните мрежи и за Дојче Веле стана еден од изворите на информации при пишувањето извештаи.
За тоа Хојер ги информираше присутните не подиумската дискусија водена во рамките на Денот на отворени врати на владата во Берлин. Дискусијата ја водеше заедно со колешката Маисун Мелхем, од редакцијата на арапски јазик на ДВ. Хојер говореше за тоа дека социјалните мрежи за време на бегалската криза станале "game changer" за известувањето, но и за многу други аспекти, односно дека ги „промениле работите“.
#MyEscape
42:37
This browser does not support the video element.
Колку ќе чини тоа?
А на кој друг начин бегалците би ги известувале своите роднини за она што им се случува? Како без социјалните мрежи тие би ги пронаоѓале патиштата кон Европа, кога рутите постојано се менуваа? Како ќе се организираа доброволците, кои во цела Германија работеа на прифаќање на бегалците? Како круимчарите на луѓе на друг начин би ги пронашле оние на кои им е потребен некој да ги префрли преку границата?
И Мохамад Каледех преку Фејсбук го пронашол криумчарот кој го префрлил од Турција на грчките острови: „Ми напиша порака дека ќе се состанеме во Измир и оти таму ќе ми каже колку чини сето тоа“, вели Калефех.
Од видео снимките и фотографиите на бегалците, Дојче Веле на почетокот на годинава направи документарен филм кој трае 90 минути и се нарекува „Моето бегство“ - #MyEscape. И Мохамад Гунаим соработуваше со свои снимки во изработката на филмот. „Тоа се снимки какви што нема да најдете ни во спектакуларните холивудски филмови“ , истакна новинарката Маисун Мехлем.
