18 месеци пристисокот постепено растеше за во петокот, на 14 јуни, да дојде до кулминација. Покрај кампот на Меѓународната организација за миграција (ИОМ) во близината на Бихаќ, на една ливада кампуваа 500 лица. ИОМ не ги регистрираше, така што не можеа да добијат ни храна ниту помош. Во попладневните часови пристигнаа полициски автобуси и луѓето беа повикани да се качат во нив.

Во Бихаќ проценуваат дека тука се наоѓаат 6 до 8 илјади мигранти, што е 20 насто од тамошното население. Камповите се премали да ги примат сите и многумина се сместени во напуштени куќи. Исто така, секојдневно се зборува за грабежи. Пред градинка дојде до бодење со нож. Се прошири страв, поттикнат од социјалните мрежи. Автобусите запреа 10 километри надвор од градот на макадамскиот пат.

Ова место повеќе децении служеше за одложување на градскиот отпад. Преку депонијата е нанесен само слој земја. Населението зборува дека тука сѐ почесто се појавуваат гасови од депонијата, како метан. Границата со ЕУ е оттаму одалечена само 5 километри, а помеѓу има мински полиња. Тука има само смрдеа, 3 шатора и резервоари за питка вода. Нема тоалети, тушеви, струја, како ни болничари.

...го извадија од полициското комбе. Затрепери, врисна од болка и со него веќе не можеше да се разговара. Набрзо потоа лежеше во нечистотијата држејќи ги рацете во пределот на слепото црево. Автобусот тргна. По енергичната реакција, еден полицаец повика итна помош. Ѝ требаше половина час да дојде. Три дена подоцна, според информациите од болницата, Абдул Рахим Билал е отпуштен.

За само неколку дена полицијата довезуваше сѐ повеќе мигранти на Вучјак. Ги фаќаше секаде низ градот, во споредни улици, на железнички шини, секаде. Во градот сега можат да се видат само мал број мигранти. Голем дел од населението смета дека ги напуштиле и ЕУ и владата во Сараево. „Моравме самите себе си да си помогнеме“, велат тие.

Поголемиот дел од овие момчиња доаѓаат од Авганистан, Пакистан и од Сирија. Потоа следат Индија, Египет и Газа. Тука горе, тие од локалниот Црвен крст двапати дневно добиваат леб и супа. Претставниците на ИОМ доаѓаа тука во бела Дачија Дастер. Не сторија ништо.

Соработниците од локалниот Црвен крст во Бихаќ велат дека за згрижување на бегалците или за купување санитарни средства не добиваат пари од владата во Сараево или од ИОМ. Поради тоа пред неколку дена упатија повик до граѓаните на Бихаќ со молба да донираат храна.

Некои од мигрантите од Вучјак се 10 недели на пат кон Европа, а некои дури 3 години. Тие зборуваат за војната во Сирија, терористички напади и полициското самоволие во Пакистан и ракетите испукани во Газа. „Да беше можно да се живее во нашите земји, немаше да бидеме сега тука.“

Џима Ал Хамид во Сирија бил во еден од затворите на Асад. Тој доаѓа од близината на Идлиб. На пат е веќе 3 години, една година поминал на Лезбос, во кампот Мориа. „Не можам веќе“, вели 26-годишникот. „Сакам само да живеам дома, ништо повеќе. Тука се плашам. Се плашам од полицијата, како и од криминалците тука горе“. Криумчарите бараат 3.000 евра. Тој ги нема.

Тие сакаат да бидат слушнати. Ова е нивниот крик. Поради тоа со себе зедов лист и пенкало. Една госпоѓа од една француска организација за човекови права, го напиша ова наместо нив. Очајнички обид да добијат помош.

Хасан Али е депортиран на Вучјак, иако ИОМ го регистрираше како мигрант и доби место во кампот „Бира“. Тој вели: „Полицијата ме уапси во градот. Кога им ја покажав својата ИОМ-картичка и им реков дека сум сместен во 'Бира', тие ми рекоа дека ќе ме удрат ако уште еднаш го повторам тоа. А потоа ме донесоа овде. Зошто? Не знам“.

Храната на Црвениот крст се состои од две скромни супи дневно. Тука нема струја, тоалети, тушеви, и не постои можност да се испере облеката. Речиси сите имаат проблеми со здравјето, а лекари нема. Болничарите на Црвениот крст велат дека немаат доволно материјал за да се грижат за луѓето.

Најмладиот мигрант во кампот има 12 години. Полицијата го пронајде во градот и го доведе на Вучјак. Тој го поседува само она што го има на себе. Стратегијата на „преплавениот“ град Бихаќ е јасна: „Исчезнете од овде“. Винивници за тоа се надлежните во ЕУ и во Сараево.

Европската унија не може да каже дека не знаела ништо. Двајца војници на ЕУФОР беа на Вучјак и видоа сѐ. Тие за тоа ќе го информираат својот главен штаб. Оваа ситуација многу потсетува на војната во БиХ. Бихаќ беше „заштитена зона“ на ОН, но само на хартија. Тогаш тука имаше набљудувачи на ОН, кои не сторија ништо. како и ЕУФОР денес.

Познат по неговата Теорија за релативноста, германскиот Eвреин, добитник на Нобелова награда, Алберт Ајнштајн, бил во посета на САД во 1933. година кога му станало јасно дека не може да се врати во нацистичка Германија. Во една прилика тој напишал дека се чувствува како „привилегиран од судбината“ што живеел во Принстон, но речиси бил „засрамен што живеел во таков мир, додека останатите страдале“.

Германската пејачка и глумица Марлен Дитрих веќе беше ѕвезда и живееше во САД, кога го доби американското државјанство во 1939. година и ѝ сврте грб на нацистичка Германија. Проминентната бегалка говореше против Хитлер и настапуваше за војската на САД за време на војната. Истовремено, нејзините филмови беа забранети во Германија. Но таа кажа: „Родена сум како Германка и засекогаш ќе бидам тоа.“

Професор на Харвард и авторитет во областа на меѓународните односи-Кисинџер беше 56-от државен секретар на САД и одигра клучна улога во обликувањето на надворешната политика. Во 1938. година, Хенри Кисинџер, роден во Баварија, избега од Германија за да не се соочи со прогон од нацистите. Чувствата кон татковината останаа исти: „Германија никогаш не престана да биде дел од мојот живот“, изјави тој.

Родена во денешна Република Чешка, Медлин Олбрајт и нејзиното семејство дојдоа во САД во 1948. година кога комунистите ја презедоа власта во нејзината татковина. Таа почна да се занимава со политика и стана највисоко рангираната жена во владата на САД: Медлин беше првата жена државен секретар на САД (1997-2001).

Роден во Виена во 1919. година, лордот Џорџ Вајденфелд бил британски Евреин и издавач. Тој емигрирал во Лондон по анектирањето на Австрија од страна на нацистите. Бил соосновач на издавачка куќа и работел во кабинетот на првиот претседател на Израел. Го финансирал спасувањето на христијаните од Сирија и Ирак. „Не можам да го спасам светот... но имам долг за отплаќање“, се неговите зборови.

Унгарскиот композитор, виртуоз на пијано и колекционер на народна музика, Бела Барток, иако не бил Евреин, се спротивставил на подемот на нацизмот и прогонот на Евреите. Во 1940. година тој се преселил во САД. Тој еднаш изјавил: „Мојата главна идеја е братство на луѓето, над сите конфликти“.

Иако веќе бил познат режисер во татковината, тој ѝ го свртел грбот на Чехословачка и се преселил во САД по Прашката пролет во 1968. година. Подоцна, Милош Форман режираше два меѓународно познати филмови, кои освоија Оскар.

Чилеанскиот претседател Салвадор Аљенде беше насилно симнат од власт со пучот од 1973. година. Ќерката на неговиот братучед, Изабел, избегала во Венецуела откако почнала да добива смртни закани. Таа подоцна се сели во САД. Нејзините романи се меѓународно признати класици на магичниот реализам, како „Куќата на духовите“ и „Ева Луна“.

Мириам Макеба беше на турнеја во САД, кога властите во Јужноафриканската Република ѝ го поништија пасошот поради нејзино учество во кампањата против апартхејдот и подоцна ѝ забранија да се врати во државата. Нејзината песна „Пата пата“ беше светски хит во 1967. година. Легендарната пејачка живееше во САД и Гвинеја пред повторно да може да се врати во сопствената земја, една деценија подоцна.

Лидерот на Сијуксите, Татанка Ијотаке – Седечки бик е еден од најпознатите поглавари на домородните Американци во историјата. Неколку години од животот ги поминал како бегалец во Канада, каде што заминал во 1877. година. Во 1881. година се враќа во САД, каде првично бил затворен, по што бил ослободен и вратен во резерват.

Како и неговиот колега, Ведад Ибишевиќ од Херта Берлин, играчот во Бундеслигата, Невен Суботиќ побегна од војната во БиХ како дете. Свесен за тешките животни услови, Суботиќ во 2012. година основа фондација за помош на луѓето во најсироманите делови на светот и пристап до чиста вода.