Пивата содржат широк спектар на концентрација на алкохол и вкус. Не се сите во согласност со Указот за чистота на пивото, затоа на етикетата не стои секогаш и зборот „пиво“. Некои видови пиво се произведени од големи фирми, други пак од мали независни пиварници. Но, сите се вкусни.

Берлинското светло пиво е пченично пиво со мал процент алкохол, а се произведува од 17 век. Неговата киселкаста нота ја добива со додавање на еден лактобацил. Во Берлин ова пиво обично се сервира со дотурање малку овошен сируп. Уште Фридрих Велики знаел како се прави светло пиво, а Наполеон го „крстил“ „шампањ од северот“.

Од 1516 година германското пиво смее да содржи само вода, јачмен, слад и квасец. Прописот за чистота на пивото требало да ги спречи бескруполозните производители на пиво да му додаваат често и отровни состојки. Но, денес не постои никаква причина за забрана на природни состојки во пивото. Берлинската мала пиварница Хајденпетер на пример креираше вкусно пиво од малини, според белгиски пример.

Сол во пивото? Звучи смешно, но тоа е тајната која се крие во специјалниот вкус на пивото Госе. Тоа потекнува од регионот Харц и се произведува уште од 14 век. Мешавината од коријандер, млечни киселини и специјален локален вид квас создава пијалок со солен вкус, без да предизвикува жед. Госе е постар од Законот за чистота на пивото, затоа го ужива статусот на „специјално пиво“.

Долго траеше додека движењето за „крефт’ пиво од САД стигна до Германија, но во меѓувреме и овде се етаблираа вкусните пива од мали независни пиварници. Една од нив е и Берлинер берг, позната и надвор од националните граници која ги истражува англо-американските стилови во целата нивна разновидност. Многу омилено е Пејл Ејл!

Без оглед на надмоќта на „Пилзен“ и „Лагер“ пивата, и регионалните пивски специјалитети имаат долга традиција во Германија. На пример - „Келш“ од Келн или „Алтбиер“ од Диселдорф и околината. Ознаката „алт“, „стар“ во името значи: произведено според стара традиција. Пивото е горко и содржи голем процент на хмељ. „Ујриге“ спаѓа во најомилените традиционални пива.

Чадените пива од градот Бамберг, познат по „љубовта кон пивото“, се многу далеку од вообичаениот вид „Пилс“, каде при ферментацијата квасецот се спушта на дното. Овде сладот се загрева на отворен оган, што на пивото му дава вкус на чад. На почеток, тоа е предизвик дури и за искусни пивопијци, но е незаменлив приодружник на типичното бамбершко мезе.

Ова пиво со процентот алкохол кој го содржи, од 6 до 65 проценти, што е сегашниот светски рекорд, најчесто се препорачува и се пие во количина типична за вино и други видови посилен алкохол, во чаши наместо во шишиња.

Традиционално, темните пива како на пример тириншкиот „Кестрицер“ се „Лагер“- пива кои се чуваат заради ферментација на темно и ладно место, а чија темна боја се должи на печениот хмељ. „Блек Ница Империал Стоут“ содржи десет различни видови слад и девет проценти алкохол.

Пивската градина е баварски изум. Настанал од пивските подруми во раниот 19. век. Тогаш распространетото ниско ферментирано пиво било чувствително на топлина. Тоа се произведува на ниски температури и се складира на ладно. За во летните месеци да може да се послужи пиво, пиварите ставале клупи и маси во ливадите пред своите пиварници. Така се родиле пивските градини.

Официјалниот датум на раѓање на пивската градина е указот на баварскиот крал Максимилијан. Тој во 1812 година дозволил отворање на прва таква пивска градина во Минхен и најстара е онаа на пиварницата Аугустинеркелер. Тука околу 100 костени даваат прекрасна ладовина. Пивото и натаму се точи од дрвени бочви, а секогаш кога ќе се отвори нова бочва заѕвонува ѕвоно.

Минхен, со своите стотина пивски градини, важи за германски главен град во оваа област. Најголемата пивска градина е Кралската градина на елените која има 8000 места. Традицијата гостите сами да си донесат нешто за јадење, а во градината да нарачаат само пијалок е задржана и овде, како и во многу други баварски пивски градини. Сепак, кој сака може и да нарача нешто за „грицкање“.

И Кинезите сакаат пиво, но се‘ уште сме во Минхен, во неговата Англиска градина. Пивската градина е во близина на Кинеската кула и е само нешто помала од онаа во Кралската градина на елените. Таа имено собира 7000 гости. Тука има и музика.

Кога станува збор за пивските градини, со баварците нема шега. Во пивската градина Валдвиртшафт Гросхеселоо во 1995 година дојде до „револуција“ кога жителите на местото побараа пивската граидна да се затвора порано. Тогаш се „бунтуваше“ дури и баварскиот премиер Едмунд Шојбер. Законот беше променет и пивската градина смее и натаму да биде отворена до 23 часот.

Една од најубавите пивски градини е онаа во бенедиктинскиот манастир Андехс. Многу гости доаѓаат оддалеку само за да го пробаат познатото манастирско пиво. Пивото се прави со водата која извира во Светиот брег, каде што се наоѓа и манастирот. До денес постојат шест манастири со свои пиварници, а онаа во Андехс е најголема.

Во манастирот Велтенбург исто така има пивска градина. Овде пивото се произведува од 1050 година, а бенедиктинците овде имаат исклучително техничко решение - „пивовод“ кој го транспортира пивото од пивницата вкопана во карпа во подрумот до прекрасната градина на манастирот.

Пивската градина е баварски изум, но за среќа го има и во други германски градови кои произведуваат пиво. Така, на пример, во Келн, каде пивото се вика „келш“. Во Хелерс Фолксгартен (градината на пивницата Хелерс) пивото се точи од 1891 година. До денес секое лето многу граѓани овде се засолнуваат од сонцето и се освежуваат со ладно пиво.

Првата пивска градина во Берлин е отворена во 1837 година. Оваа пивска градина во Пратер не нуди само пиво, туку и театарски претстави и вариете, така што има уживање и и забава и за телото и за душата. Денес Пратер налето собира околу 600 гости и им нуди разладување под сенките на костените среде Берлин.