Само во Берлин на Плоштадот на операта се собраа околу 70 илјади луѓе. Студентите со камионетки и со колички донесоа повеќе од 20 илјади книги, меѓу нив и дела на познати германски писатели како Хајнрих Ман, Ерих Марија Ремарк или Јоахим Рингелнац. Студентскиот лидер Херберт Гутјар одржа говор полн со омраза:

„Се’ она што не е германско му го предаваме на огнот!“

Тогаш 23-годишниот Гутјар беше првиот кој во огнот фрли купче книги. Беа тоа дела чии пораки, според нацистичката идеологија, беа „негермански“. Запалени беа и книги на автори кои важеа за непријатели на националсоцијализмот. Немаше причина студентите да стравуваат бидејќи палењето на книгите го одобруваа вработените во библиотеките, па дури и многу професори.

Кога во јануари 1933. националсоцијалистите ја презедоа власта, Адолф Хитлер доби диктаторски овластувања. Почна борбата за германските идеи. Во дискриминацијата на Евреите се истакнуваше тогашниот министер за пропаганда Јозеф Гебелс. Палењето на книгите на Плоштадот на операта во Берлин беше централна манифестација. Целиот чин беше пренесуван и на радио. Многу студенти носеа униформи на СА или СС. Еден од нив порача:

„Му ги предавам на огнот списите на школата на Зигмунд Фројд. Против искриволчувањето на германската историја и омаложувањето на нејзините великани, од стравопочит кон нашето минато. На огнот му ги предавам списите на Емил Лудвиг Кон...“

Околу полноќ пристигна и Јозеф Гебелс кој одржа говор пред воодушевената маса.

Геноцид над книгите

Светските медиуми беа вџашени. Американскиот магазин Њузвик палењето го нарече „геноцид врз книгите“. Запалени беа и книги на писателот Хајнрих Хајне, кој уште во 1821. напиша: „Кога горат книгите на крајот ќе горат и луѓето“. Меѓу германските интелектуалци и уметници таа година дојде до невиден егзодус. Многумина ја напуштија земјата. Нобеловецот Томас Ман во 1940. преку Би-Би-Си го осуди нацистичкиот режим:

„Ова е глас на предупредување - да ве предупредувам Вас тоа е единствената услуга која еден Германец, како јас, денес може да ви ја стори“.

На оние кои останаа во Германија често им беше забранувано објавувањето на нивните дела. Сепак, најболно беше сознанието дека токму студентите беа тие кои помагаа во палењето на книгите во 1933. година.