Дури и кога пијат чај, вежбаат за големиот настап. Англискиот рефрен уште не „лежи“ како што треба. За нив е типично што пеат во секаква состојба:

„Кога си болен, мора да отидеш во шума и таму да пееш гласно, со цела сила. Така ќе оздравиш. Кај нас има една поговорка - кој пее, живее долго“, вели Галина Коњева од групата „Бурановскије бабушки“.

Селото Бураново е во Република Удмуртија, околу илјада километри источно од Москва. Нема асфалт, нема канализација - такви се десетици илјади села во Русија. Но ниту едно не звучи како Бураново.

Во Културниот дом во селото, Бурановскије Бабушки имаат проби веќе со недели пред настапот на изборот за песна на Евровизија во Баку.

Свечените носии се наследство од нивните прабаби. Нив ќе ги носат и на настапот во Баку. Удмуртскиот дел од песната го имаат напишано сами. Во селото многумина подобро зборуваат удмуртски, отколку руски. Наталија Пугачова објаснува:

„Пееме за тоа како ја поставуваме масата за нашите деца кои сега живеат во град и доаѓаат на посета. И славиме и пееме кога конечно ќе пристигнат. Така е и во мојот живот. Јас и мажот ми живееме сами, често е здодевно. Но кога децата ќе дојдат ми е многу порадосно.“

Во селата на Удмуртија има многу фолклорни групи, но само жените од Бураново од пред неколку години ги пеат и Битлси на удмуртски, како на пример „Let it be“.

„Нашите народни песни на удмуртски се главно тажни и меланхолични, зашто животот овде е тежок. Но сега пееме и повесели песни“, вели Валентина Пјаченко.

Но животот се‘ уште не е едноставен. Многу жени во селото живеат сами, како Валентина Пјаченко. Секојдневното носење вода е само една од многуте задачи:

„Порано, во војната и по нејзе, немавме што да јадеме. За разлика од тогаш, сега имаме се‘ - бел леб, на пример. Поради тоа сум среќна. Само да не престанат да ни даваат пензија, зашто со пензијата им помагаме и на нашите деца и внуци.“

Во Бураново луѓето се греат главно на дрва. Ретко кој има приклучок за гас. И Валентина Пјаченко пече во стара фурна од камен. За жените е непоимливо да го напуштат селото и да заминат в град. Благодарение на малиот имот, Галина Коњева не треба да дава пари за млеко и јајца. Но, во последно време концертите малку го имаат пореметено нејзиното секојдневие:

„Кога не сум овде, тогаш плаќам една жена од нашето село да се грижи за се‘ овде. Парите за тоа ни ги дава нашата продуцентка. Но им недостигам на животните. Кога се враќам кучето чека пред врата. Се пресоблекувам и веднаш одам во шталата кај другите животни.“

Москва - оддалечена на два часа летање од Удмуртија. Бурановскије Бабушки се тука за добротворен концерт. Дел од нив се останати дома. Силите мора добро да се распоредат.

Во концертната сала на најважната црква во земјата повторно ја пејат евровизиската песна со удмуртски текст и рефрен на англиски „Party for everybody.“ Се‘ минува како што треба. Жените посакуваат пред се‘ едно - сакаат да бидат сфатени сериозно, иако немаат професионална наобразба. Дел од присутните во салата оценуваат:

„Многу е необично за Евровизија. Кое место ќе го освојат не знам. Но Бабушки несомнено ќе забележат успех.“

„Супер се, многу необични. Ми се допаѓа оваа мешавина со национален фолклор. Мислам дека ќе победат на Евровизија. Сите им стискаме палци.“

Валентина Пјаченко вели дека Бабушки се свесни за одговорноста:

„За нас се‘ ова е неописливо. Не очекувавме дека ќе одиме на Евровизија. Тоа е голема одговорност, тоа го чувствуваме. Ја претставуваме цела Русија.

Бабушки патуваат многу во овие неколку недели, а до големиот настап во Баку целата мешаница уште повеќе ќе се зголеми. Хонорарите, како и секогаш, ќе ги дадат за изградба на новата црква во нивното село, Бураново.

И во себе, жените повторно му се радуваат на своето секојдневие во Удмуртија.