„Не можам да верувам! По толку долго чекање, токму сега! Неверојатно! Конечно е тука!“ Ана е надвор од себе од радост. Нејзиниот глас се губи во извиците „Либертат“ на илјадниците луѓе околу нејзе. Ана и нејзиното момче Николас гласале со „да“. Таа му дава знак и тој клекнува. Тоа им било претходно договорено, објаснува Ана. Таа се качува на неговите рамена и го вее каталонското знаме. Двајцата се единствената човечка кула во толпата. „Нема ништо покаталонско од ова“, вели Николас треперејќи, но со насмевка. Правењето „човечка кула“ е каталонска традиција, која во 2010 година беше дури ставена и на листата на УНЕСКО на Светско културно наследство.

Двајцата потоа со часови слават пред каталонскиот парламент. На големиот видео-бим во живо се пренесува пребројувањето на гласовите во парламентот. Секој глас „за“ се слави, секој „против“ се проследува со гласно негодување.

„Полицијата нека не се осмелува да тргне кон Претседателската палата“

По прогласувањето независност сите се прегрнуваат. Ана и Николас се бакнуваат. „Сега се надевам дека шпанската влада ќе се контролира и нема да се случи ништо лошо, како на пример да дојде Цивилната гарда.“ Ана не е единствената која размислува околу тоа. Многумина кои слават на паблик-вјуингот во Барселона имаат слични грижи. „Полицијата не треба да се осмели ниту да ѝ се приближи на Претседателсакта палата“, вели една бесна жена. Николас смета дека е можно апсење на каталонскиот претседател. „Меѓутоа, прво треба да се осмелат тоа да го сторат. Ќе видиме каква ќе биде реакцијата.“

Ана Џиронела Турен и Николас Мусколо велат дека на крајот веќе и не очекувале прогласување независност. Затоа сега радоста е дотолку поголема.

„На ова чекав многу долго, целиот свој живот“, вели Ана. Таа е Каталонка од Барселона и е горда на тоа. „Се чувствувам апсолутно како 'индепендиста', значи како застапничка за независност“, вели таа. Таков е ставот и на нејзините родители, додава Ана, но нагласува дека тоа не било причината зошто и таа е за независност. Во текот на последните години, според нејзе, за Каталонците сѐ станало полошо. „Моите родители не мораа ништо да ми кажат, гледав со свои очи.“ Насилството од страна на полицијата на денот на референдумот особено го зајакнало нејзиниот став. „Ми беше непријатно, не сакав веќе да бидам дел од Шпанија“, вели Ана.

Таа има 18 години и студира на универзитетот во Барселона. Зошто многу студенти му се приклучија на движењето за независност и покрај неизвесноста што тоа ја носи? „Затоа што сакаме промена. Ние, студентите, повеќе мислиме на блиската иднина од кој било друг. Сакаме конечно да се извлечеме од кризата. Како да веруваме во иднината во оваа земја ако сме принудени да работиме во други држави?“ Ана е цврсто уверена дека независноста би можела да го реши овој проблем.

Надеж за поддршка од надвор

Нејзиното момче Николас е роден во Аргентина и има италијанско потекло. И тој студира во Барселона и по неколку години минати тука веќе се идентификува сосема со каталонската култура, вели Николас и гордо покажува кон своите гради. На неговата маичка пишува „Независност“.

Каталонија е нешто посебно, уверен е 23-годишниот Николас. „Идеите од Каталонија не можат да се споредат со оние кои доаѓаат од Шпанија. Ова е друг свет.“ Таа поделеност особено се покажала во последните недели.

„Немаме поддршка од надвор. Се надевам дека сега, со независноста, тоа ќе се промени“, вели Николас. Меѓународно признавање е важно. Дали тоа и ќе се случи? Николас не се осмелува да прогнозира.