Вака би можела да изгледа  иднината на менаџирањето азиланти во Германија:  на маргините на романтичното гратче Бамберг во Северна Баварија, кое е и светско културно наследство, низ строго регулиран чек поинт се влегува во прифатилиште кое го обезбедуваат строги чувари, а е заградено со бодликава жица. Објектот порано бил касарна на американската армија, со кино, супермаркет и клуб. Многуте светло обоени згради сега служат како сместувалиште за бегалци. На еден кружен тек ни мавта маж облечен во спортска облека: „Ви ја кажувам вистината!", довикува. Насекаде има чувари. Добредојдовре во прифатилиштето Оберфранкен.

На Штефан Круг не му треба клуч за да нѐ однесе во еден од домовите на приземје. Но, не е така во другите станови кои не се за покажување. „Заради безбедноста на станарите е така", објаснува раководителот на одделот за азиланти во општината Оберфранкен.

Во станот има паркет, балкон, тоалет и бања, една заедничка просторија и четири спални соби. Во кујната има апарат за греење вода. „Во најголемите станови заедно живеат и до 16 лица", вели Круг. Не звучи баш комотно. „Имаме 7,1 метар квадратен по човек, што одговара на критериумите на Министерството за социјална политика во однос на групните прифатилишта", додава тој. За една институција важно е она што исполнува параметри.

Институцијата на Круг се труди соживотот на тесен простор да го направи колку е можно попријатен. „Внимаваме на хомоген состав, на културолошка блискост и фамилиите ги ставаме заедно". Круг е сосема задоволен со резултатот.

Повеќе на темата: 

Парични премии за доброволно заминување од Германија

Горна граница која не смее да се вика така

По желба може и вегетеријански

За јадење се оди во мензата. Таа е огромна сала со жолти челични носачи од кои виси впечатлив уред за вентилација на воздухот. Тој е и потребен бидејќи во просторијата истовремено може да јадат и до 1000 лица - сѐ е според муслиманскиот халал стандард, а по желба може и вегетаријанска исхрана. Во Оберфранкен има сѐ што според мислењето на владата му е потребно на еден бегалец: тука може да поднесе барање за азил, со најмодерна техника го контролираат него, како и неговиот мобилен телефон.

Управниот суд има претставништво, исто така и Централната служба за странци. Во блокот Е се наоѓа Социјалната служба. За Круг ова е 'state of the art': „Ако одлуката е бегалци да се сместуваат во големи прифатни центри, тогаш нашиов центар сигурно е добар пример".

Во кој правец се движи третманот на бегалците во Германија е нејасно со оглед на нерешеното прашање со формирањето на владина коалиција во Берлин. Но, и пред сите преговори Ангела Меркел и нејзината партија, како и сестринската ЦСУ, беа јасни дека во иднина прашањето би требало да се решава како во Бамберг: сите и сѐ на едно место. Тоа е ефикасно и ветува најголемо ниво на контрола над луѓето кои во Германија се надеваат на посигурен и подобар живот. Оние на кои ќе им биде одобрено барањето, ќе бидат натамошно насочувани, другите ќе чекаат на протерувањето.

За некои е добро- за други е слепа улица

Многумина од оние кои живеат во центарот имаат различно мислење за карактерот на прифатилиштето. Околу ручек улиците се полнат со луѓе. Се оди во мензата. Човекот од кружниот тек пак е тука. „Јас сум Адел од Казабланка", ни се претставува тој. Ни се доверува дека било лошо во центарот, стражарите биле груби, а храната лоша. Додека раскажува, група млади луѓе се собираат околу него, и тие се Мароканци. Го потврдуваат она што тој го раскажува. „Толку многу имаме поминато, дајте ни барем една шанса", вика тој. Тој не губи надеж, но „бил одбиен во барањето." Прашање е само на време кога ќе биде протеран - а, тоа е време кое мора да го помине во центарот.

Можно е незадоволните жители на центарот посебно отворено да сакаат да зборуваат или пак одбиените баратели на азил да се исфрустрирани и да го пренагласувал негативното. Која е вистината? Таа е релативна - како што е често пати во животот. „Сосема е издржливо луѓе да бидат сместени овде во период од две недели", вели Маркус Цибарт. Тој го води бирото на Каритас за советување за азилантски прашања во Сѐ-на-едно-место-центарот.

Но, имало луѓе во прифатилиштето кои мора да останат тука и со месеци, посочува тој. „Не можат да заклучат врата, немаат приватност, не можат самите да си го уредувааат животот", наведува дипломираниот педагог. Во помали единки би било полесно тоа да се организира. „А, мора да се земе во предвид и дека за гратче со 70 илјади жители ова е голем предизвик."

Бегалски-шатл во градот што е светско културно наследство

Градските власти делумно го намалија проблемот со бегалците со прифатилиштето на западниот дел од градот. Автобусот натаму вози на секој час директно во идиличниот стар град. Граѓаните и сопствениците на дуќани се жалеа на бегалците. Криминалистичката статистика покажува пораст на ситните дела во овој реон. Некоја голема желба за контакти со барателите на азил во непосредното опкружување не може да се најде. Автобусите брзо се полнат, безбедносниот персонал ги проверува документите и се тргнува.

До станицата стои Давид и ги гледа сцените. 37-годишникот од Гана вели дека „најчесто останува тука и врти кругови во центарот. Ионака не можел ништо да си купи бидејќи нема пари. Уште нема потврда и се уште се надева дека ќе му одобрат азил. Повеќето од неговите сонародници ги одбиваат. „Се молам за тоа германската економија да напредува сѐ повеќе зашто сакам тука да живеам". Перспектива која за Кади од Сенегал веќе не постои. Таа воздржано ни се приближува: „Веќе една година сум тука и не ми признаа право на азил". Таа всушност само чека на протерувањето, но тоа е комплицирано со луѓето од Сенегал - а, и животот во прифатилиштето откако ќе добијат негативен одговор. Одбиените веќе не добиваат парична помош, постојано имаат стрес со другите станари и со стражарите, го опишува Кади своето секојдневие. „Не можеш да си одиш, ништо не смееш да работиш, тоа е промашен живот", вели таа.