На 10 јуни 2011 години стотици млади луѓе излегоа на улиците на Скопје да протестираат против полициската бруталност, откако по неколкудневен молк од полицијата, беше откриена вистинската позадина за убиството на 22-годишниот Мартин Нешковски.

Во ноември 2014 година започнаа големите студентски протести испровоцирани од воведувањето екстерно тестирање од страна на Министерството за образование.

Во февруари 2015 година студентите започнаа со ткн. окупација на факултетите. Незадоволството, покрај на улиците, засилено се изразуваше и во зградите на УКИМ во Скопје и други градови.

Протестите се вратија на улиците на Скопје со уште поголем интензитет во мај 2015 година, откако опозицијата објави дел од прислушуваните разговори во кои можеше да се слушне како владини функционери го прикриваат убиството на Нешковски.

Граѓанските протести доведоа и до жестоки судири со полицијата. Повеќе полицајци беа повредени, а десетици демонстранти беа приведени од полицијата. Отпорот го загуби интензитетот по крвавата пресметка со терористичката група во Куманово на 9 и 10 мај во која животите ги загубија 8 припадници на МВР.

На 17 мај 2015 година опозицијата предводена од СДСМ организираше голем протест пред платото на Владата во Скопје. Протестот беше поддржан и од повеќе студентски и граѓански организации кои дотогаш демонстрираа по разни поводи, како и од неколку албански партии.

Владејачката ВМРО-ДПМНЕ во неколку наврати возврати на опозициските и граѓанските протести со контра-протести. Најмасовниот се одржа во Скопје на 18 мај 2015 година.

Одлуката на Уставниот суд да укине законска одредба и да му го врати правото на претседателот на државата да помилува, го најави новиот бран протести кој трае до денес. На 16 март 2016 повеќе илјади граѓани протестираа во близина на зградата на Судот, откако полицијата им го блокираше пристапот. Контра-демонстранти организирани од партијата ГРОМ ја „чуваа“ зградата.

По одлуката на Уставниот суд, Иванов набрзо го искористи вратеното право на помилување. На 12 април тој им даде „милост“ на 56 политичари и нивни соработници кои беа опфатени со истрагите на Специјалното јавно обвинителство. Својот револт граѓаните го искажаа врз неговата Народна канцеларија во Скопје.

Фасадата на Триумфалната капија или Порта Македонија во Скопје за првпат беше обоена на 15 април. Во знак на револт поради блoкадата на движењето, демонстрантите почнаа да фрлаат боја врз фасадата.

Балоните со боја се веќе широко распространети меѓу демонстрантите. Упатствата за нивна изработка и користење можат да се најдат и на интернет, исто како и стилизираните маички и сувенири поврзани со Шарената Револуција, поддршката за СЈО или пораките на обвинителките.

Од 15 април, најпрво срамежливо, но веќе почна да се говори за почетокот на Шарената револуција. На нашата интернет страница ова име за првпат си го најде местото во наслов од текст објавена на 19 април. Во меѓувреме боењето или шарањето на „барокните“ владини и државни објекти во Скопје стана омилена пракса на демонстрантите.

Оваа фотографија стана препознатлив симбол на мирните протести кои се одвиваа во Батон Руж, во американската сојузна држава Луизијана под слоганот „Црните животи се важни“. Дваесет и осум годишната Иша Еванс од Њу Јорк, во долг фустан бестрашно стои среде улицата преполна со тешко вооружени полициски службеници.

Во јуни 1989 година непознат маж со торба за пазарење во рацете застана пред тенковите на Тианмен плоштадот во Пекинг и им го попречи патот. Ова се случи само еден ден откога кинеската војска употреби сила да ги задуши протестите. Осамениот демонстрант подоцна стана познат како Човекот-тенк, Незнајниот демонстрант и Незнајниот бунтовник.

Седумнаесет годишната Јан Роза Касмир во октомври 1967 година на вооружените војници, кои го обезбедуваа протестот против војната во Виетнам во Вашингтон, им се спротистави подавајќи им цвет од хризантема. „Тие беа само млади момчиња“, изјави Касмир неколку години подоцна во интервју и додаде „Тие би можеле да бидат мои партнери, би можеле да бидат мои браќа. И тие беа жртви во целата ситуација.“

Во центарот на Монтгомери во декември 1955 година, од Роза Паркс беше побарано да го отстапи своето место во автобусот кој брзо се полнеше со патници. Таа одби, а потоа беше уапсена. Следуваше бојкот на јавниот транспорт во целиот град кој траеше цела година сè додека Врховниот суд не ја прогласи сегрегацијата како нелегална.

Џон Ленон и Јоко Оно одржаа два ненасилни протестни преформанси кои траеа по една недела, познати под името „бед-ин.“ За време на нивното одржување во Амстердам и Монтреал, Квебек, беа поканети многу медиуми, а Џон и Јоко даваа интервју за нивните протести против војната во Виетнам.

На 25 јануари 2014 во Киев, помеѓу борбените редови на полицијата и демонстрантите се најде православен свештеник кој се молеше. Подоцна, украинските анти-владини протести се раширија и надвор од главниот град и сè повеќе луѓе бараа од Владата да одржува подобри односи со ЕУ

Во 2011 година полициски службеник употреби спреј со солзавец врз група студенти додека лежеа на земјата за време на демонстрациите на Универзитет во Калифорнија, Дејвис, познати под името „Окупај“. Студентите мирно протестираа против покачувањето на трошоците за студирање. Подоцна, полицаецот Џон Пајк ја изгуби работата, а демонстрантите добија надоместок.

Фотографијата на Сејда Сунгур, жената во црвен фустан, набрзо стана симбол на антивладините протести кои се одвиваа во паркот Гези во Истанбул. За време на протестите во мај 2013 година полициски службеник ја нападна со солзавец младата девојка, а сликата од овој настан беше безброј пати споделувана на социјалните мрежи.

„Таа демонстрираше против македонската влада и притоа бакна штит на еден полицаец. Една фотографија ја направи Јасмина Голубовска, икона на отпорот“. Вака весникот „Зиддојче цајтунг“ информираше за протестите во Македонија во мај минатата година.