Конечно може да се отиде некаде на вечера: рестораните се повторно отворени по повеќе недели пауза. Во Културниот центар Медиаматик во Амстердам гостите можат да јадат во мали „оранжерии“, стаклени куќички, добро заштитени од ветар, временски прилики и коронавирусот кој евентуално може да им го пренесат други посетители. Концептот има добар прием, до крајот на јуни се резервирани сите маси.

Во многу ресторани пак на масите се поставува стаклена преграда, како оваа во „Гага кафе“ во Милано. Гостите при јадењето се заштитени од останатите со вграден плексиглас и од поторот меѓу масите, заради намалување на опасноста од инфекција. Заштитна маска сепак е обврска, барем додека не се јаде.

Посебни правила во време на пандемијата на коронавирус важат и во фризерските салони. Заштитни маски за уста за фризерите и муштериите, и овде мијалниците се одделени со стаклена преграда. Нема веќе кафе додека се чека во салонот, долго задржување е табу. На муштериите ионака им е важно само повторно да имаат добра фризура.

Кој вели дека свадбите во време на корона мора да бидат без гости? Во едно автокино во Диселдорф младенците склопија брак додека гостите ја следеа церемонијата ѕиркајќи преку шофершајбните од нивните автомобили. На крајот на венчавката следеше бучно свирење со автомобилските сирени. Ова беше прва германска свадба во автокино.

Вака би можело да изгледа бирото на иднината: црни обележани простори на подот покажуваат колку можете да им се приближите на колегите, без да го прекршите правилото за дистанца од два метри. Преградите од плексиглас зад мониторите даваат дополнителна заштита. Но, за оваа визија на „футуристичката канцеларија“ од една филијала во Амстердам е потребно пред сё едно - многу простор.

Не само во затворен простор, туку луѓето и надвор во идните месеци мора да држат меѓусебно растојание. На станица на метрото во францускиот град Ница стапалките во кругови покажуваат каде смеат да стојат патниците кои чекаат. Слични примери има низ цел свет. Но, и на ваков начин не може да се спречи турканица при влегувањето.

И во трговските улици во Данска луѓето треба да се движат по определени правила. Исто како и во автомобилскиот сообраќај, во Аалбог важи и за пешаците - секогаш движи се на десната страна. Целта е така да се избегнат премногу блиски средби. Дали тоа навистина функционира, барем на прв поглед, според оваа фотографија, е сомнително.

Во густо населениот Хонгконг, некои луѓе со пресечено пластично шише не само што се погрижуваат за држење физичка дистанца, туку обезбедуваат и целосна заштита на лицето од евентуални капки кои содржат вирус. Мора да се признае, не изгледа баш удобно, но барем е евтин пронајдок.

Држење физичко растојание е едно, избегнување инфекција преку површини е друго. Многу луѓе при влегувањето во лекарски ординации или јавни тоалети затоа ја отвораат вратата со лакт, но постои и нешто подобро. Овој „отворач на врати“ го решава проблемот, барем така тврди производителот.

Екранизацијата на бестселерот на Шерил Стејд буди желба едноставно да се грабнеме ранецот и да се тргне. Пацифик Крест Трејл важи за една од највозбудливите планинарски рути во САД. Филмот ја прикажува фасцинантната приказна на писателката, која решила да планинари сама 1.600 километри долж американскиот западниот брег.

Овој филм ја претвора пустината во место кое треба да се види. Сниман е во пустините во Мароко, Јордан (на сликата) и во Шпанија. Британскиот офицер Т.Е. Лоренс со одважна опседнатост јава низ песок, песок и повторно песок, кон зажарената сончева топка - и сето тоа во техниколор и супер-панвизија-70. Тешко да се издржи а толку убаво.

Фантастични пејсажи ја красат позадината во авантурите на Винету и Олд Шетерхенд. Најголемиот дел од филмовите за Винету, екранизирани по романите на Карл Мај, се снимани во Хрватска и тоа во околината на познатите Плитвички езера. Овој национален парк, неговите водопади и езера можат да се запознаат низ прошетка по планинарските патеки и со возење на брод.

Кога Џејмс Бонд на егзоточни дестинации го спасуваше светот, секогаш бев присутен. Еден од моите омилени филмови за Бонд е „Thunderball“ од 1965. Тогаш Шон Конери во улога на тајниот агент од Лондон мораше да патува во главниот град на Бахами- Насау (на сликата). Конери во улога на Џејмс Бонд повторно се појави во „Никогаш не вели никогаш“ во 1983 година, што е и еден вид римејк на „Тандербол“.

Градот Џајпур е прекрасна кулиса за овој филм. Оваа британска комедија води во шарениот, хаотичен и витален живот во Индија, нејзините пазари и раскошните палати.

Во филмот Рафики станува збор за забранета љубов меѓу две жени во Кенија. Местото каде што се одвива дејствието на филмот е живописниот и динамичен главен градНајроби.

„Срце од мастило“ е прв дел од триологијата на фантастичниот роман на германската писателка Корнелија Функе, објавен 2003 година. Филмот е сниман во италијанските покраини Пиемонт и Лигурија. Сликите од филмот веднаш будат желба да се отпатува таму.

Сатирата за источно-западниот конфликт е фасцинантно временско патување во Берлин. Филмската екипа за време на снимањето во август 1962 година била изненадена од изградбата на Берлинскиот ѕид. Затоа морало да биде направена копија на Бранденбушката капија во студио. Филмот реалноста на Студената војна ја претставува хумуристично и тоа го прави да изгледа цинично.

Две непознати лица се среќаваат во за нив непознатиот град Токио и започнуваат платонска врска. Јапонскиот главен град во овој филм ја игра третата главна улога. Флуросцентни светла, футуристички згради, будистички храмови - град меѓу традицијата и модерното. Преубавата драма на Софија Копола буди желба за патување во јапонската метропола.

Научно-фантастичен филм како вестерн. Град во иднината, каде речиси секогаш паѓа дожд, кој секогаш со своите урбани пејсажи и внатрешност е визионерски. „Видов работи во кои никогаш нема да верувате.“ Тоа е репликата во последната фасцинантна сцена која ја изговара Рутгер Хауер, кој раскажува за своите патувања низ вселената. Тој зборува за копнежот за поместување на граници.