Малку кој веќе не разбира дека пред короновирусот- кому не му е гајле за суверенизмот, национализмот или патриотизмот- како и пред бегалската криза, проблемот е заеднички и само заеднички може да се реши.
Реклама
Отварањето на мигрантската рута која од Турција води кон Европа, преку вода и преку копно, каде неизбежно поминува и низ Македонија, се потврдува како најефикасното оружје за уценување на ЕУ и делумно на НАТО, во плановите на Ердоган да ги вовлече и да ја продолжи својата приватна војна во Сирија. Новата бегалска криза настанува после разгорувањето и влошувањето на конфликтот околу Идлиб, на северот од Сирија, каде Турција директно се судира со силите на претседателот Асад, во голема мера потпомогнати од Русија. По големите човечки загуби на теренот, како последица на ескалацијата на судирите, и фактот дека нови милион бегалци се на пат кон Турција, Ердоган одлучува да ги отвори границите кон ЕУ, со двојна цел: одново да ги примора европјаните да се фатат за новчаникот и да му платат за задржување на бегалците, и уште поважно, да се обиде да ги втурне Европа и НАТО во воениот судир кој самиот допринесе да стане бесконечен и се покомплициран.
Тука нема да се бавам со воените аспекти на оваа трагична војна и криза која трае речиси цела деценија, туку со последиците кои од неа произлегуваат по Европа и нејзината иднина.
Во средата претседателите на Европската Комисија, Европскиот Парламент и Европскиот Совет – Урсула Вон Дер Лејен, Давиде Сасоли и Шарл Мишел ја посетија копнената граница на Грција со Турција, во напор заедно со Мицотакис на лице место да ја констатираат драматичната состојба и да изразат солидарност кон Грција.
Вон Дер Лејен се заблагодари до грчката конзервативна влада што се издигнала како штит на Европа и потврди дека заедничката линија на ЕУ во однос на мигрантската криза нема да се промени. Одговорноста ќе се префрлува и понатаму на Ердоган за влошувањето на состојбите на турско-грчката граница, како последица на бесконечната војна во Сирија. Европа преку Лејен ја потврди трагичната тавтологија која ја слушаме со години и која се има претворено во политичка флоскула: „Оваа граница не е само Грчка, таа е граница на Европа“.
Растечки тензии на турско-грчката граница
01:38
Ваквите зборови додека казнени експедиции на неонацистичката Златна Зора водат лов на бегалци или претепуваат новинари и преставници на НВО, додека грчката крајбрежна служба пука врз гумењаците и ги тепа бегалците без никакво воздржување, додека се повеќе крвави траги остануваат на бодликавите жици, всушност говорат дека Европа по втор пат во 5 години, го експериментира својот најголем неуспех во последните неколку децении.
Кризата која почна во 2015-та година, и која Европа мислеше дека ја реши потпишувајќи договор со Ердоган да задржи на свое тло речиси 3,5 милиони бегалци, за што пак доби 6 милијарди евра од Европската Комисија, сега ја покажува сета политичка кратковидност и хуманитарна катастрофа која можеше да биде избегната или барем делумно стопирана со заедничка европска миграциска политика.
Но, Европа уште тогаш реши да ја сокрие главата во песок, да се залажува дека Ердоган ќе остане верен на договореното, дека парите го купуваат мирот, дека домашните деструктивци и суверенисти ќе исчезнат ако бегалците престанат да тропаат на Европската врата.
Наместо сите тие заблуди, следува следното жестоко освестување. Испаѓа дека Европа овие 5 години му плаќаше на Ердоган за потоа да биде ставена во ситуација да биде уценувана од него. Ердоган всушност два пати заработи од договорот со ЕУ: од економски аспект и од стратешки аспект. Ердоган поседува милионска „човечка бомба“ која може да ја детонира кога и да посака. Европа пак два пати загуби: уценувана е за свои пари, и како второ загуби драгоцено време кое можеше да го искористи доколу разработеше политички мудра и хуманитарно одговорна политика на прераспределба на бегалците низ земјите од ЕУ.
Луѓето на Балканската рута
Стотици илјади луѓе пред една година патуваа кон север преку Балканската рута. Подоцна бројот на бегалците значително се намали, но сѐ уште преку Балканот минуваат илјадници луѓе. Марија Илчева сретна дел од нив.
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Родено во бегство
„Во Грција сме од пред шест месеци. Нашето бебе е родено во Турција“, раскажуваат Ахмад и Винус. Тие доаѓаат од село во близина на Латакиа. Во руските бомбашки напади загубиле сѐ.
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Десет години бегалец
Абдуламир има 49 години. Последните 10 години овој Ирачанец живее во бегство. Во февруари 2016 дошол во Грција. „Непосредно пред грчкиот брег се појави брод на турската крајбрежна стража. Тој предизвика големи бранови. Смртно се преплашивме.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Кон Германија, „како и останатите“
„Во Бугарија стигнав вчера - преку Турција. Одам за Германија, како и останатите“, вели со широка насмевка 18-годишниот Фарман од Пакистан. „Германија е многу убава. Таму сакам да работам како готвач. Можам многу добро да готвам.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
„Кон Германија - по секоја цена“
„Србите по трет пат ме вратија назад во Бугарија. Но, ќе се обидам повторно. Одам за Германија, по секоја цена“, вели 28-годишниот Пакистанец Васим (со бела маичка). „Многу други успеаја, ќе успеам и јас.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Две семејства од Кина
Во бугарскиот бегалски камп Пастрогор доминираат млади луѓе од Авганистан и Пакистан. Таму живеат само две семејства. Тие се Монголци од Кина. И тие сакаат во Германија. Доаѓаат од Шилин Гол во автономната територија Внатрешна Монголија во НР Кина. „Постојано сме изложени на репресии поради тоа што сме Монголци.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Во Германија за да биде таксист
Патот од Пакистан до Германија го чини 6 илјади американски долари. Али (лево) е две недели во бугарскиот камп Пастрогор. Сега чека повик од шверцерот. „Морам да заминам за Германија. Мора да ја поддржувам финансиски мојата фамилија во Пакистан. Можам да возам такси.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Христијанин меѓу муслимани
„Јас сум христијанин и постојано сум навредуван од муслиманите во овој бегалски камп“, вели 22-годишниот анестезиолог од Иран. „Можам да си претставам да живеам во Бугарија. Само морам задолжително да се тргнам од луѓето со поинаква вера. Тие ми додеваат.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
„Вратете ме назад“
„Please, Mister, please, deport. Pakistan“, го моли овој човек (десно) раководителот на сместувалиштето за бегалци во Пастрогор. Неговото дете тешко се разболело и тој бара да го вратат кај него. „Патувањето за Европа беше грешка“, вели тој. Не е единствениот што мисли така. Назад сакаат и некои бегалци од Авганистан.
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Тепан од полицајци
Хорам од Пакистан неколку дена е во бегалскиот камп во српскиот град Суботица. Тој веќе се обидел да ја мине границата со Унгарија. „Таму бев брутално истепан од унгарски полицајци. Зошто? Не разбирам.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Посредно преку Италија
Омар Хидад е во бегство 11 месеци. 23-годишниот Пакистанец во меѓувреме е во Србија. Од Суботица сака да продолжи за Италија. „Таму добиваме азил многу бргу. Потоа ќе можеме да патуваме каде што сакаме“, се надева Хидад.
Фотографија: DW/M. Ilcheva
Надеж за враќање
„Две недели сум во Келебија и се надевам дека наскоро ќе смеам да поднесам барање за азил во Унгарија“, вели ова момче од Сирија на српско-унгарската граница. „Кога војната во Сирија ќе заврши, ќе се вратам назад. Сирија е моја татковина. Моето срце ѝ припаѓа нејзе.“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
„Меркел нѐ покани“
„Што направи госпоѓа Меркел?“, прашува ова момче од Авганистан. Тој една недела е во транзитната зона на српско-унгарската граница. „Таа нѐ покани и сега? Сега ги затвори границите. Зошто?“
Фотографија: DW/M. Ilcheva
12 фотографии1 | 12
Сметам дека веќе е банално да се објаснува колку одговорноста на неколку недисциплинирани европски автократски држави придонесоа за отсуството на заеднички европски договор, и колку дополнителната појава на нови автократски настроени и суверенистички сили низ Европа е всушност последица од бегалската криза.
Сега и покрај моралната поддршка од ЕУ за Грција, мораме да стравуваме дека на веќе ретроградна Унгарија и Полска, Италија која едвај политички се одржува без власт на национал-суверенистите, демократската деклинација која секојдневно ја гледаме во Германија или Франција, дека и Атина може да забега кон се поголем национализам и клаустрофобија. Нешто, што би имало последици и по нашата земја.
Грција суштински е оставена сама. Не е случајно ова насилство што го гледаме врз бегалците, како и фактот дека Грција ги суспендираше новите барања за азил, нешто што е спротивно на меѓународното право. Новата влада на Мицотакис веќе почна да ја заострува својата миграциона политика, опасно прилижувајќи се и прегрнувајќи ја линијата на Орбан. Постои и друг аспект, а тоа е дека во договорот со Турција, не е само Анкара која не остана доследна. Една од точките беше и заложбата на ЕУ од 2016-та година да почне да ги редистрибуира и апсорбира преку 160-те илјади бегалци веќе заробени во Грција. Во 4 години ЕУ зема само 21 илјада, што само го потврдува ставот на Атина дека е оставена сама на себе.
Уште еден пак грчки и европски проблем, е што Грција е оставена сама и во судирот со својот вечен непријател Турција. Од силните тензии во Егејот, договорот меѓу Турција и Либија за територијалните води (каде испаѓа дека Крит не постои) Грција е оштетена од турските енергетски истражувања под заштита на нивните воени бродови. Сега судирот продолжува и се влошува со бегалците. Со други зборови, Европа својата пропаст ја забележува на грчкото копно, на Лезбос, во Егејот.
Европската трагедија лежи во постојаното бегање од трајни политички решенија и нови заеднички политики. Во овие 5 години можеше да се реформира апсурдниот и перверзен Договор од Даблин според кој товарот за бегалците паѓа секогаш врз земјата каде е направен прием или првиот влез. Не може во рамки на ЕУ да се одржува слична географска нееднаквост, каде земји како Италија, Шпанија и Грција, секогаш би биле оставени на својата судбина.
Чекањето раѓа гнев
Состојбата на македонско-грчката граница е повторно на работ на ескалација. Гневот расте меѓу стотиците мигранти кои не можат да ја минат границата кон Македонија. Сагата на бегалците низ објективот на Диего Куполо
Фотографија: DW/D. Cupolo
Заглавени во Идомени
Клекнати зад македонскиот граничен камен, пакистанските браќа Хасан и Мохамед Сегир, се обидуваат да запалат оган со ќесе за ѓубре. Тие се заглавени во импровизираниот бегалски камп во Идомени, Грција, откако Македонија, Србија и Словенија одлучија да престанат да прифаќаат мигранти од „неконфликтни“ зони на 18 ноември.
Фотографија: DW/D. Cupolo
Надвор на студот
Иако Лекари без граници (МСФ) подигнаа големи шатори со греење за згрижување на околу 2.000 луѓе, многумина останаа надвор. „Повеќе од 1.000 луѓе дневно спијат надвор на температури од околу 6 степени Целзиусови“, вели Антонис Ригас, координатор на МСФ. „Побаравме од државата уште еден пункт каде би можеле да го зголемиме капацитетот, но не ни одговорија“.
Фотографија: DW/D. Cupolo
Без поддршка
Марокански тинејџер чека повторно отворање на границата за сите- сценарио кое според Ригас е малку веројатно. „Бараме од државата да ни испрати најмалку тројца претставници за менаџирање на кампот“, вели тој. „Невладините организации управуваат со кампот, но не е задача на МСФ да ја презема улогата на владата“.
Фотографија: DW/D. Cupolo
Поделба според националност
Во моментов, неколку илјади Сиријци, Ирачани и Авганистанци преминуваат кон Македонија секојдневно, фрустрирајќи ги оние кои остануваат. „Не сакаме да одиме во Европа илегално, туку легално“, вели Шиамал Раби, 32-годишен продавач од Бангладеш. „Ние сме луѓе и имаме човекови права. Доколку три народи можат да одат, можеме и ние“.
Фотографија: DW/D. Cupolo
Тензии меѓу барателите на азил
Тешките околности носат гнев, а тепачките стануваат секојдневие во Идомени. Раџ, Непалец кој не сакаше да ни го каже презимето, вели дека Иранец го удрил при кавга во засолништето. Лекарите во петокот мораа да им помогнат на двајца северно-африканци кои имаа рани од нож. И при распределбата на храна редовно доаѓа до пресметки.
Фотографија: DW/D. Cupolo
Протестите стануваат насилни
Минатата недела, заглавените мигранти си ги зашиваа усните и започнаа штрајк со глад, но мирните протести траеја кусо и беа проследени со судири со македонската полиција. „Луѓето се многу гневни“, вели Фатини Келекцоглу, координатор во Идомени. „Некои со недели не виделе туш. А некои преку ден пијат и алкохол“.
Фотографија: DW/D. Cupolo
„Вонредна состојба“
„Во 30 минути минуваме од мир во хаос и обратно“, вели Александрос Вулгарис, тим лидер на УНХЦР во Идомени. „Не можеме да планираме. Ова е вонредна состојба, па само се обидуваме луѓето да бидат безбедни“. Вулгарис вели дека ги убедува бегалците да одат во Атина, каде можат да се сместат во засолништето на Олимпискиот стадион.
Фотографија: DW/D. Cupolo
„Сакаат да одиме во војна“
Рами Алтахари, 22-годишен студент од Јемен, на телефонот ни ја покажува неговата разурната населба во Санаа. Тој патува со уште 11 други Јеменци кои биле принудувани да и се придружат на Хуту милицијата. „Тие сакаат да одиме во војна, но ние нема да се бориме“, вели тој. „Саудијците ќе не убијат, па ќе чекаме тука додека не ја отворат границата“.
Фотографија: DW/D. Cupolo
Ново Кале
Членови на грчкиот работнички синдикат во саботата донесоа прва помош. „Ова ќе стане ново Кале доколку не реагираме брзо“, вели Никитас Канакис, претседател на грчкиот огранок на Светските лекари. „Тука нема доволно сместувалишта за сите и се плашам дека луѓето ќе се обидат да најдат нови рути преку зимата. Знаете дека шверцерите можат да бидат многу креативни“.
Фотографија: DW/D. Cupolo
Кој е планот Б?
Македонија ја заврши трикилометарската ограда во близина на Идомени во неделата. „Луѓе од целиот свет се тука за да им помогнат на овие луѓе, освен грчката држава“, вели Канакис. „Се плашиме дека границата би можела наскоро да биде целосно затворена. Дури и да ги пренесеме сите луѓе во Атина, што потоа? Има ли план Б?“
Фотографија: DW/D. Cupolo
10 фотографии1 | 10
Можеше да се работи на заедничка европска позиција околу конфликтите во Сирија и Либија, можеа да се зголемуваат наместо да се кратат националните и европските фондови за бегалци и за хуманитарна помош. Но, највеќе од се можеа да се активираат веќе донесените и никогаш применети планови за соочување со неочекуван пораст на бегалци, и можеби најважно, конечно да се воспостават хуманитарни коридори кон ЕУ за прераспределба на бегалците.
Проценките се дека трошоците за еден бегалец од моментот кога би влегол во програма за прераспределба во бегалските кампови до првите фази на инклузија се некаде околу 10 илјади евра. Од шесте милијарди дадени на Турција, ако ги поделиме на 10 илјади, испаѓа дека со иста економска инвестиција Европа можела да спаси 600 илјади бегалци. Говориме да ги спаси како луѓе и самата да си помогне, бидејќи повеќе нема земја во ЕУ на која не и требаат овие луѓе. Сега на прашањето, а што правиме со уште речиси 3 милиони бегалци - прашањето тогаш треба да се претвори во одговор дека за решавање на проблемот требаат повеќе пари, но и дека ако имаш заедничка европска политика, тогаш ќе можеш да влијаеш и на конфликтот во Сирија, па и сите оние актери кои профитираат од тој конфликт, како Турција, Русија, Иран, Саудиска Арабија, Израел, и тие да си понесат дел од товарот.
Во секој случај, секоја заедничка европска политика - наместо да се дозволи да биде блокирана од една Полска или Унгарија, без никаква казна за нив, или од која и да е друга национална себичност - ќе беше далеку поисплатлива, и економски и стратешки и геополитички. Доколку Европа реално преземеше нешто во овие 5 години, можеби ќе платеше повеќе од економски аспект, но ќе си дадеше нова политичка и стратешка смисла на своето постоење, нова витална линфа, каде заедно со проширувањето на Македонија и Албанија, ќе создадеше слика дека расте и се развива, дека е сила сама по себе, а не распарчена банда од држави, внатрешно и надворешно уценувана. Наместо тоа Европа се сведе на наемник кој плаќа кирија за затворска, речиси логорска енклава во рамките на турската држава, што придонесува таа држава дополнително да се деспотизира и милитаризира.
Знаеме добро дека Европа е збир на интереси кои најчесто се спротивставени меѓу нејзините членки. Од таа причини Европа пати од ситуациите на несигурност. И кога различните интереси не им се јасни на сите, тогаш настанува уште поголем хаос.
И сега тоа го гледаме пред два глобални настани и две парализирачки кризи, оној со коронавирусот и овој со бегалците. И двете кризи во суштина се последица на неуспехот на националните држави да се соочат со проблеми кои спаѓаат под нивна национална компететност и суверенитет. И здравствените политики, како и миграциската политика и надворешните граници, се под суверенитет на националните држави. И сега тие национални држави, кај не можат сами да се соочат со проблемите под нивна надлежност, кај не наоѓаат заедничка политичка линија во рамки на ЕУ, кај пак претендираат на сувереност и национални политики.
Малку кој веќе не разбира дека пред короновирусот - на кој не му е гајле за суверенизмот, национализмот или патриотизмот - како и пред бегалската криза, проблемот е заеднички и само заеднички може да се реши.
Упатства: Како да се заштитите од коронавирус
Луѓето ширум светот ставаат заштитни маски за дишење за да спречат вирусна инфекција. Сепак, други мерки се поефикасни. Еве неколку совети засновани на упатствата на СЗО.
Фотографија: Getty Images/X. Chu
Подобро од ништо
Не е докажано дека маските за лице можат ефикасно да ве заштитат од вирусни инфекции. Овие маски веројатно се во можност да фатат некои микроби пред да стигнат до устата или носот. Но уште поважно е тоа дека тие ги спречуваат луѓето да ги допираат устата или носот (што повеќето луѓе го прават инстинктивно). Ако веќе сте болни, таквите маски може да спречат да не заразувате други.
Фотографија: Getty Images/Stringer
Дезинфицирајте ги рацете
Во својот список на препораки како да се заштитите од зарази, Светската здравствена организација не споменува маски за лице. На врвот е често миењето на рацете. СЗО препорачува дезинфекциско средство за рацете на база на алкохол, како на фотографијата, кои најчесто ги гледаме во болниците
Фотографија: picture-alliance/dpa/S. Pilick
И сапун и вода ќе завршат работа
Поедноставното секојдневно решение се водата и сапунот, ако ги имате при рака. Но, проверете дали темелно ги миете рацете...
Фотографија: picture alliance/dpa/C. Klose
Кашлање и кивање - но направете го тоа правилно!
Еве што препорачуваат лекарите: Кога кашлате и кивате, покријте ја устата и носот со вашиот подигнат лакот. Или користете книжни марамчиња - но потоа веднаш фрлете го марамчето и измијте ги рацете. А кошулата или џемперот? Не, нив не мора да ги фрлите. Но, перете ги често или однесете ги на хемиско чистење.
Фотографија: Fotolia/Brenda Carson
Стојте подалеку!
Друга препорака која можеби не функционира за сите: Избегнувајте близок контакт со секој кој има треска и кашлица! Ако треба да имате контакт со болни луѓе, погрижете се да преземете дополнителни заштитни мерки.
Фотографија: picture alliance/empics
Имате треска? Одете на лекар, а не на патување!
Ако имате треска, кашлица и отежнато дишење, побарајте лекарска помош навреме. Избегнувајте јавни места за да не ги инфицирате другите. И, исто така, објаснете му на вашиот лекар каде претходно сте патувале.
Фотографија: Reuters/P. Mikheyev
Избегнувајте контакт!
При посета на сточни и зелени пазари во области во кои во моментот има случаи на новиот коронавирус, избегнувајте директен незаштитен контакт со живи животни. Тоа исто така вклучува какви било површини кои се во контакт со животни.
Фотографија: DW
Добро термички обработено - не сурово!
Варете,печете и пржете го месото темелно. Потребно е да се избегне конзумирање на сурови, недоволно термички обработени производи од животинско потекло. Со суровото месо, млекото или животинските органи треба да се постапува внимателно за да се избегне инфицирање од термички необработена храна. Овие се добри практики за безбедност на храната и помагаат да се спречи ширењето на болести.
Фотографија: picture-alliance/Ch. Mohr
8 фотографии1 | 8
Сега јасно е дека не е лесно да се најде баланс меѓу, пример, здравствената заштита, одбраната на економијата и слободата на движење или општествениот живот во заболените места. Исто е тешко да се каже каде е рамнотежата помеѓу заштитата на човековите права и националниот суверенитет. Се тоа се тешки прашања, но денес тоа што отсуствува е волјата воопшто да се дојде до некаков тежок одговор. Во исто време не можеме да кажеме дека не ни се има претворено во секојдневна нормалност да гледаме како стотици илјадници луѓе се мачат, се измачувани, како деца умираат за ништо, како светот околу нас, на границите од најразвиениот континент на планетата, се има претворено во состојба на заробеност и злостор.
Хуманитарните катастрофи не се само морални трагедии, тие се пред се политички неуспеси. Да не им се помага на бегалците кои го ризикуваат својот живот и умираат од глад и болести, не е само нечовечки, тоа е спротивно на правото и на нормите на кои сме се обврзале. Обединета Европа е изградена на тие правни столбови кои денеска самата ги руши.
Од политички страв кон националистите и суверенистите, Европа фактички е заробеник на една деструктивна идеологија, и потоа плаќа неверојатна цена, односно сите посебно ја плаќаат, затоа што отсуството на интеграции и европска координација околу кризите, потоа политички и економски им се удира од главите на сите земји засебно. Неколку суверенистички држави ја втурнаа Европа во криза која парализира, и која ако не се реши, ќе ги зарази сите, една по една. И денес гледаме и понатаму како се мисли дека решението е во границите, во градењето ѕидови, наместо во градењето заеднички политики на отвореност, интеграции и инклузија. Денес, давењето на ЕУ кај Лезбос е всушност давењето на Европа во потопот на своите национални држави.
Десницата маршира низ Европа
Десничарските партии во опсег од демагошки движења кои мобилизираат луѓе врз основа на страв, до екстремни десничари, се во подем ширум Европа. Некои веќе владеат, a некои сонуваат за тоа.
Фотографија: picture alliance/dpa
Унгарија: Фидес и Јобик
Национално-конзервативната партија на премиерот Виктор Орбан - Фидес, има апсолутно мнозинство во парламентот. Од 2010. тоа мнозинство Орбан го користи за потчинување на институциите и медиумите, и покрај протестите од странство. Десно од него е големоунгарскиот, неофашистички Јобик, трета партија според популарноста во Унгарија.
Фотографија: Reuters/Laszlo Balogh
Полска: Право и правда
Национално-конзервативната партија на Јарослав Качински на изборите минатата есен освои апсолутно мнозинство. Потоа уследи донесување закони кои ја ограничуваат независноста на Уставниот суд и на јавниот медиумски сервис. Десно од нив е движењето Кукиз15, на поранешниот рок музичар Павел Кукиз, кое освои околу 9 отсто од гласовите на изборите и се залага за подигнање ѕид кон Украина.
Фотографија: Imago/Eastnews
Франција: Национален фронт
Жан-Мари Лепен ја основаше партијата уште во далечната 1972, но дури неговата ќерка Марин Лепен од неа направи најсилна политичка групација во Франција. Националниот фронт тврди дека Франција е загрозена од исламизација и се залага за заострување на казнената политика против криминалците од странско потекло.
Фотографија: Reuters/J.-P. Pelissier
Холандија: Партија на слободата
Партијата на Герт Вилдерс веќе 10 години е во холандскиот парламент. Актуелните анкети покажуваат дека неговата Партија на слободата би добила преку 30 отсто од гласовите. Вилдерс бара излегување на Холандија од ЕУ и користи жестока антиисламска реторика.
Фотографија: picture-alliance/dpa
Австрија: Слободарска партија
Норберт Хофер е на пат да стане претседател на Австрија. Слободарската партија одамна е најсилната партија во Австрија, пред социјалдемократите и конзервативците. Многу Австријци со задоволство би го виделе партискиот шеф Ханс-Кристијан Штрахе како канцелар. Партијата е скептична кон ЕУ, ја подгрева атмосферата против странците и бегалците. Мото: Австрија пред сѐ!
Фотографија: Reuters/L. Foeger
Велика Британија: УКИП
Лани, партијата на Најџел Фараж освои 13 проценти од гласовите, но поради мнозинскиот систем доби само едно пратеничко место. Од основањето во 1993 година целта е излегување на Британија од ЕУ. Се заговара и поостра контрола на доселувањето и намалување на социјалните трошоци за мигрантите низ отфрлање на „мултикултурализмот“ и „политичката коректност“.
Фотографија: Reuters/V. Kessler
Италија: Северна Лига
Оваа десничарска партија во последните 30 години повеќе пати беше дел од владејачката коалиција, но по корупцискиот скандал во 2012 година одвај го мина цензусот. По избувнувањето на бегалската криза, партискиот лидер Матео Салвини поттикнува ксенофобија против странците, па партијата сега има поддршка од 14 проценти. Една од целите е и отцепување на богатиот север на Италија.
Фотографија: Reuters/Max Rossi
Грција: Златна зора
Екстремните десничари на минатите избори освоија 7 отсто од гласовите. До почетокот на финансиската криза во 2009 година беа целосно безначајна групација. Но, двојната криза со бегалскиот бран и големата невработеност им донесе раст на популарноста. Против речиси целиот партиски врв се водат судски постапки за основање на криминална организација.
Фотографија: Reuters
Шведска: Шведски демократи
Големиот бран бегалци во Шведска придонесе за раст на популарноста на оваа партија, која во моментов е на трето место, зад социјалдемократите и конзервативците. Според анкетите, партијата има поддршка од 17,7 отсто граѓани. Групата е национално ориентирана и критична кон ЕУ и САД. Се залага за „хомогено општество“ и против „мултикултурни експерименти“.
Фотографија: Reuters/J.Henriksson
Србија: Српска радикална партија
Војислав Шешељ уште од 1990-те се залага за Голема Србија на сметка на соседите и ја пропагира четничката идеологија. По ослободителната пресуда во Хаг, радикалите на Шешељ освоија 8 отсто од гласовите на изборите во Србија. Во партијата „Двери“ тие добија парламентарна конкуренција во крајната десница.
Фотографија: picture-alliance/dpa/A. Cukic
10 фотографии1 | 10
Човек не може, а да не чувствува вина пред оваа хуманитарна катастрофа. Премногу слични трагедии сме преживеале ние луѓето од Балканот за еден човечки живот. Но, ми се буди и доза на цинизам кон политичката коректност и европската хипокризија кога ги гледам сликите од Лезбос или границата со Турција. Заклучокот ми е: светот вака не може да издржи!
Ваква димензија, ваква пропроција, ваква нехумана состојба на нееднаквост и нееднаков третман не може во иднина да произведат ништо друго освен очај, депресија и војни. Луѓето со краток здив и поглед стравуваат од бегалците како носители на болести, крадци на работа, ги гледаат како шпиони и терористи. Верувајте, тоа што сите ние го правиме, за во овие луѓе да се претворат, утре ќе биде многу, многу пострашно од нашите сегашни заблуди и стравови.
Европа капитулираше и потона на секое поле - правно, економски, хуманитарно, политички и стратешки. Огромен подарок од Европа за националистите како Орбан, Салвини, Ле Пен или неонацистите од Златна Зора кои во меѓувреме ќе се иживуваат врз бегалците, без воопшто некој да почувствува индигнација, срам, бес или презир.