Во септември 1951. насловната страница излезе во 3 бои. Приказната за „Титовата одисеја“, наречена е „Ничиј слуга во ничија земја“. Во текстот е картата на двата блока и Југославија помеѓу со прашањето: Клучна алка или пукнатина во тврдината?. Авторот пишува: силната Југославија му е потребна на Запад- „засега“- и тоа како комунистичка земја која ја демонстрира слабоста на Источниот блок.

Насловната страница од октомври 1964. година има посредно врска со Југославија. Станува збор за гастарбајтерите, кои пристигнуваа од Иберискиот полуостров, од Италија, Југославија, Грција и од Турција. „Стројниците на западногерманските работодавачи зујат по континентот за да донесат свежа крв на пазарот на труд“, пишува во текстот.

Неверојатно далековиден изгледа текстот од 21. јануари 1980: „Тито е сѐ уште жив“- кој во „Југославија по Тито“ ја гледа следната светска криза? Прогнозата гласи: „Националистичките групи се борат меѓу себе, економскиот замав е запрен, моделот Југославија се распаѓа“. Додуша, не дојде до светска војна, т.е. до судир меѓу Советите и Американците во Југославија, како што се плашеше „Шпигел“.

„Зандана за народот на Југославија: Терор на Србите“ е наслов од јули 1991. по прогласувањето независност на Хрватска и Словенија. Во текстот се потсетува дека 38% Срби живеат во другите југословенски републики и оти Милошевиќ веќе подготвува ново цртање на границите. „Во оваа завршна фаза чукна часот за српската воена мафија во карпата на мултинационална држава да издлаби големосрпски блок.“

„Сликите не се толку утописки, толку слични на Војни на ѕвездите“, како што е случај во Заливската војна која е водена со прецизни бомби, пишува „Шпигел“ на почетокот на јули 1992. Сликите од Југославија се „полни со бруталност и архаична грозоморност“. Се тематизира и „импотентноста“ на западните демократии и ОН за време на оваа, како што ја нарече Милован Ѓилас: „најглупава од сите војни“.

Приказната за егзодусот од Југославија звучи актуелно. Насловот од крајот на јули 1992. гласи: „Бран од Балканот: Кој ќе ги прифати бегалците?“ Зборовите за прифаќањето на стотици илјади босански муслимани можат да се применат и денес: Бегалската трагедија можат да ја ублажат само брзи договори и прифатни контингенти. Но Европската заедница се колеба: секој непожелните ги турка кај некој друг“.

Наредната насловна страница е дури во јуни 1995. На неа „господарот на војната“ Радован Караџиќ со зборовите: „Србите против остатокот од светот“. Повод е заробувањето на 370 Сини шлемови. Интервју даде тогашниот шеф на дипломатијата на СРЈ, Владислав Јовановиќ: „Младиќ е тврдоглав, но способен генерал. Во Титовите школи научи да почитува политички авторитети. Нема да се закачи со Караџиќ“

„Шпигел“ за бомбардирањето на СРЈ во 1999. објавува пет насловни страници едно по друго. Првата е со наслов: „Војна против убивањето- страв од неконтролиран пожар“. Интервенцијата на НАТО е наречена „казнено бомбардирање“, кое Белград треба да го принуди на договор со косовските Албанци. Но се ризикува прелевање на конфликтот посебно во Македонија, но и во Германија, каде има многу Срби и Албанци.

Три недели подоцна магазинот пишува за „дебакл на НАТО“, кој со „сѐ повеќе авиони и напади“ се обидува да го зголеми притисокот врз Белград, но се почесто погодува и цивилни цели. Дури тројца новинари во интервју го притискаат шефот на дипломатијата Јошка Фишер, кој се брани од обвинувањата: „За мене војна е војна, а тоа значи дека страдаат луѓе, често невини луѓе. Затоа војната е толку ужасна.“

Во наредното издание се најавува „одлуката“- копнена војна или мир. Во остриот текст германското учество во бомбардирањето на СРЈ се критикува како „војна за чиста совест“. Се исмеваат и споредувањето на Милошевиќ и Хитлер и „војничкиот новоговор“ за „колатерална штета“ со заклучок: „Никој сериозно не може да тврди дека војната на Косово е во согласност со повелбите на ОН“.

На 7. јуни, три дена пред крајот на бомбардирањето, насловот е „Мир? Цена, ризик, последици“.Канцеларот Герхард Шредер во интервју вели: „Војната никогаш не се исплатува.Но за жал беше неопходна за да се елиминира конфликт, кој инаку би имал далеку потешки последици.“ Дописничката од Белград јавува:„Олеснувањето кај Србите поради претстојниот крај на војната се меша со бесот кон режимот“.

Седма насловна страница која е посветена на војната на Косово. Тоа говори колку за Германците беше значаен овој судир- прва „германска војна“ по Хитлер. Шпигел за влегувањето на меѓународните сили на Косово пишува дека тоа е „можеби најопасниот дел од целата балканска авантура на НАТО“.За Милошевиќ пак прашањето: Уште колку царот на Србите може да се задржи на власт? Дали му се заканува пуч?“

Последната насловна страница на „Шпигел“ за регионот е на 9. октомври 2000., што покажува дека падот на Милошевиќ значеше и пад на интересот на светските медиуми за регинот. Во насловот цитат од Воислав Коштуница: „Денеска пишуваме историја“. Во текстот малку помпезно (и неточно) стои: „Со неосталинистот Милошевиќ, волјата на народот го збриша и последниот комунистички бастион во Европа.“

Освалд Колбе во 1968 година во кината го претстави првиот дел од својот информативен филм „Чудото на љубовта“. Секс-сцените претставуваа мала револуција. Еден обвинител дури му се закануваше на Колбе со апсење. Филмот намерно е сниман во црно-бела техника и е проследен со тивка музика поради стравувања дека во спротивно машките посетители на кино салите би можеле масовно да онанираат.

Шефот на полицијата во Сајгон пука во осомничен член на Виетконг. Бруталноста на супер силите и нивните сојузници во Виетнамската војна ги мобилизираше пацифистите ширум светот. Сликите како оваа придонесоа за „прелевање на лончето“. Во март 1968-ма американскиот претседател Линдон Џонсон се откажа од натамошна кандидатура, ги запре бомбардирањата на американската армија и отвори пат за преговори.

Но, Виетнам потпали и борба на идеологии. Во знак на протест поради „геноцидот во Виетнам“, левичарски активисти од групата на Андреас Бадер и Гудрун Енслин подметнаа пожари во две стоковни куќи во Франкфурт. Тоа беше почеток на Фракцијата на Црвената армија (РАФ). По повеќе напади, Бадер и Енслин се уапсени во 1972 година, но РАФ имаше имитатори во Германија и Европа.

Во Германија студентите излегоа на протести против Виетнамската војна на повик на Руди Дучке. Главниот во „вонпарламентарната опозиција“ во медиумите беше соочен со сѐ поголемо отфрлање и омраза. Во атентат извршен во април 1968 година тој добива повреди опасни по живот. Студентите ја обвинуваа издавачката куќа „Шпрингер“ дека со своето известување повикала на насилство против Дучке.

Германското студентско движење бараше и отворено соочување со наследството на Третиот рајх. Против молкот се бореше новинарката и самопрогласен ловец на нацисти, Беате Кларсфелд. На фотографијата е прикажана во момент кога во Бундестагот го нарекува „нацист“ и „злосторник“ канцеларот Георг Кизингер, кој инаку бил член на НСДАП. Неколку месеци подоцна таа дури му удри и шлаканица.

На 4 април 1968 година во Мемфис е убиен Мартин Лутер Кинг. Убиството за многу приврзаници на неговото граѓанско движење е израз на длабоко вкоренетиот расизам во САД. Тие сметаат дека државата е соодговорна за атентатот. По убиството на Кинг, во повеќе од 100 градови во САД дојде до жестоки безредија со многу загинати и повредени. На фотографијата: Кинг во март 1968 година на еден марш во Мемфис.

Целта беше „социјализам со човечки лик“ - Александер Дубчек сакаше да ја реформира Чехословачка: помалку централна држава, повеќе слобода. Но во август 1968 година трупите на Варшавскиот пакт вмаршираа во Прага. Дубчек под притисок на СССР мораше да се откаже од сите реформи. Непосредно по најголемата воена операција во Европа по 1945 година, ставен е крај на т.н. Прашка пролет.

Во Германија, САД и многу други делови на светот Битлси во 1968 година се најдоа на врвот на топ-листите со својата „Hey Jude“. Тоа беше хит на годината и бестселер во нивната кариера. Песната се продаде 7,5 милиони пати. На Б-страницата на синглот Битлси во духот на времето, во текстот на „Револуција“ политички пееја: „Сите ние сакаме да го промениме светот“.

Антибеби-таблетата за жените значеше сексуална слобода, која се изразуваше не само во сексуалниот живот на студентите и во хипи-круговите. Со својата енциклика „Хуманае Витае“ папата Павле Шести во 1968 година се изјасни против секаква вештачка контрацепција. Со тоа предизвика бура негодувања. Многумина во тоа видоа потврда за својата слика за црквата како институција која е далеку од реалноста.

1968 година и тоа во боја: на Божик екипажот на Аполо 8 ја направи фотографијата со патетичен наслов „Изгрев на Земјата“. Човештвото првпат доби слика за својата кревка Планета. Како оваа фотографија влијаеше врз поимањето на Земјата, е прашање за кое се дискутира до денес. Исто како што се диксутира и за последиците од турбулентната 1968 година.