Први гласаат граѓаните позитивни на Ковид-19 и оние кои се наоѓаат во изолација. Вкупно 706 лица се пријавиле во ДИК, а ги опслужуваат 54 избирачки одбори во кои има и медицински лица. Членовите на одборите одат во домовите на болните со посебни протоколи за заштита како што можете да видите и на фотографијата. Сите носат мантил, ракавици, заштитна маска, визир, очила и средство за дезинфекција.

Ширум државата в среда ќе бидат отворени 3.480 избирачки места, а право на глас имаат нешто над 1,8 милиони граѓани. Процедурата на гласањето овојпат во многу нешта ќе се разликува од вообичаената во „старата“ нормалност: контрола и задолжително носење маска, доколку е неопходно и чекање ред пред гласачкото место, а во самата просторија- посебен протокол- додека ливчето да стигне до кутијата.

Пред влезот на секое гласачко место ќе стојат полицајци чија главна задача е да обезбедат дека секој граѓанин влегува во просторијата со маска и го почитува протоколот. Влез без маска на устата и носот не е дозволен, и истата мора да се носи во текот на целиот процес, се до напуштањето на објектот.

По влегувањето во објектот, во зависност од околностите, можно е да треба да се причека пред влезот во гласачката просторија. Тоа е наложено со цел да се избегнуваат турканици на мал простор во собата за гласање. Во просториите ќе се пропуштаат онолку гласачи колку што има паравани за гласање.

Внатрешноста на просториите за гласање е одбележана со маркери за одржување дистанца. Таму следува традиционалната проверка со УВ лампа, предавање на личната карта од пропишаната дистанца, кусо симнување на маската заради идентификација, земање на гласачкото ливче и прскање со спреј на палецот.

Се што ви останува по земањето на гласачкото ливче е да го заокружите својот избор на него и да го уфрлите во гласачката кутија. На заминување не ја заборавајте својата лична карта и носете ја заштитната маска, најмалку, до напуштањето на објектот. Здравствените власти и епидемиолозите уверуваат дека гласањето ќе биде безбедно за сите и дека ризикот е помал одошто одење во маркет.

Кариерата на Груевски во политиката започна во првата влада на ВМРО-ДПМНЕ, предводена од Љубчо Георгиевски, во 1998. како министер за трговија, а продолжи како министер за финансии. Но искачувањето до врвот на македонската политика, Груевски го започна во 2004., по неуспешниот референдум против територијалната поделба, откако претходно успешно го одбрани партискиот престол во хотелот Панорама.

На парламентарните избори во 2006 ВМРО-ДПМНЕ предводена од Груевски извојува убедлива победа. Младиот технократ ветуваше економска преродба на земјата и брзо членство во ЕУ и НАТО. Граѓаните му ја дадоа довербата на гласањето на 5 јули, но ретко кој очекуваше дека Груевски неограничено ќе владее и во следните 10 години.

Младиот премиер во првите години уживаше голема поддршка од меѓународната заедница и особено од сестринските партии во Европа. Веќе во октомври 2006. беше пречекан во Берлин од канцеларката Ангела Меркел со воени почести. Западните политичари во него гледаа надеж за земјата и за регионот и пресврт од дотогашната националистичка политика.

Преродбата на Груевски продолжи на изборите во 2008 година кои ги доби со огромно мнозинство благодарение пред сѐ на националистичката кампања која во прв план го имаше фијаското на Самитот на НАТО во Букурешт и паролата „името не го даваме“. Оттогаш започна и непреченото владеење на Груевски и ВМРО-ДПМНЕ.

На крилата на големата изборна победа, Груевски го стави во погон проектот „Скопје 2014“. Целта беше да „се зајакне“ идентитетот на народот и да му се покаже на светот дека Македонците не се дрво без корен. Исходот: потрошени речиси 600 милиони евра народни пари на споменици и неокласични објекти кои завршуваа во џебовите на фирми блиски до ВМРО-ДПМНЕ.

На претседателските избори во 2009 година победата на Ѓорге Иванов ја заокружи комплетната контрола на власта на ВМРО-ДПМНЕ. Иванов ќе биде реизбран во 2014 година и до денес ќе остане верен следбеник на својот политички ментор- Груевски. На поддршката ќе возвраќа повеќепати, прво со општата аболиција во 2016 година, а потоа и со одбивањето да му го даде мандатот на Заев во 2017.

Кога во февруари 2015. Заев започна да ги објавува прислушуваните материјали, Груевски беше на зенитот на својата моќ - неприкосновен во партијата и државата. Серијата протести таа година го потресоа, но не го загрозија посериозно. Дури откако се вмеша и меѓународната заедница, а Иванов мораше да интервенира со аболиција, граѓаните масовно почнаа да излегуваат на улиците во Шарената револуција.

Тешкиот пораз на ВМРО-ДПМНЕ на локалните избори во 2017, значеше и крај за Груевски на чело на партијата. Новата ера која ја најавуваше, не се случи. Она што од денешен аспект е интересно, е средбата со Орбан во септември 2017 во Охрид, на која наводно и паднала понудата за азил од страна на унгарскиот премиер. По неколку месеци на чело на партијата Груевски беше заменет од Христијан Мицкоски.

Откако пресудата за двегодишната затворска казна во случајот „Тенк“ на СЈО стана правосилна, се очекуваше Груевски да се јави на издржување на казната. Но, тој се јави на Фејсбук од Будимпешта од каде порача дека „ќе остане верен на каузата на Македонија“. МВР, веројатно задоцнето, одлучи да трага по експремиерот со потерница.

Дали Никола Груевски ќе биде испорачан назад во Македонија каде се соочува со уште четири судски процеси, во моментов може само да се шпекулира. Зад себе остава долго досие на злоупотреби и криминал, и држава која во последните години од неговото владеење се најде во изолација и беше предмет на жестоки критики и потсмев во демократскиот свет.