Според правилата на ЕУ, бананите кои се увезуваат во Унијата морада бидат долги најмалку 14 см и широки 2,7 см. Ти не смеат да бидат оштетени а ни целосно зрели, со што се гарантира свежината на овошјето. Тврдењата дека ЕУ има пропис и за дозволената закривеност на бананите, каков што до 2009. година важеше за краставиците, не е точно.

Знаеме оти мора да се чуваме од пчелите, ама за појадок да се размислува за тоа дали медот произведува струја е малку чудно. ЕУ има правило и за тоа. Таа спроводливост не смее да биде поголема од 0,8 микросименси на сантиметар. Всушност воопшто не е важно дали ќе не „протресе“ малку струја кога го ставаме лажичето во медот, туку ова правило служи за класификација на различните видови мед.

Еден од најспорните прописи е секако забраната на „обичните“ светилки, за да се заштеди енергија. Но ни новите сијалици не се големи заштитници на природата: некои од нив содржат отровна жива, која треба многу внимателно да се отстрани во отпад. Згора на тоа на новите светилки им е потребно некое време за да засветат во полно светло.

Германската покраина Шлезвиг Холштајн на брегот на Северното мора е „рамна како тепсија“. Највисокиот рид воцелата покраина е висок 168 метри. Па сепак и оваа покраина мораше да узвои закон за погонот на жичниците, бидејќи така сака ЕУ. За секој случај, ако некогаш некој посака да постави жичница таму тогаш барем прописите ќе бидат сосема јасни.

Пропис кој и недостасува на ЕУ. На пример, каква боја треба да биде кантата во која ќе се фрла старата хартија? Во Германија е сина ама во други земји може да биде поинаку. Некаде зелената канта е всушност сина, жолтата е црвена а во некои земји воопшто не се раздвојува сметот. Како тогаш граѓанинот на ЕУ да одлучи што да прави и како сметот да заврши таму каде му е местото?

Уште поголем хаос во ЕУ е при возењето со воз. На пример на релацијата од Талин до Лисабон. Покомпликувано не може да биде: на пат се тргнува по „советски пруги“, со растојание меѓу шините од 1,524 метри. Тоа растојание потоа низ Европа изнесува 1,435 метри сѐ до Шпанија каде изнесува дури 1,672 метри. А во Португалија растојанието меѓу шините е 7 милиметри помало.

Додека промената на растојанието меѓу шините на националните железнички мрежи е гигантски издаток, во други работи очигледно станува збор за национална „гордост“. на пример, одамна постои стандард за т.н. евро-штекер за електрични апарати, Но ако одите во Велика Британија, Ирска,Малта или Кипар , сѐ уште ви е потребен дополнителен „адаптер“.

И кај семафорите, сѐ едно дали се во Рим, Париз, Лондон, Варшава или Берлин,ознаката на семафорот која на пешаците им дозволува или забранува да преминат улица е различна. Во Германија поинаква е дури и на различни семафори во ист град, бидејќи по обединувањето на земјата сепак дозволен е и "Ampelmännchen" т.е. „семафорското човече“ од Германската Демократска Република.

Европска разноликост владее и кај поштенските сандачиња. Секоја земја има свој формат и големина на отворот на сандачето. ЕУ намерно не сакаше да воведе правила во таа област. И сите се среќни,бидејќи и поштенските сандачиња покажуваат дека Европа е обединета но и оти нејзиното богатство е токму во разноликоста на народите и државите. А никој не сака тоа да исчезне.

Во 2010 година ЕУ објави предлог-пропис според кој цената на сите прехранбени производи треба да биде одредувана врз основа на тежината. Тоа значи при купување на 10 јајца, цената не би била на парче туку на килограм. Меѓутоа барем кај јајцата од кокошка тешко дека овој пропис на ЕУ некогаш може да заживее.