Забраната треба да значи поштеда на ресурси, да ја растовари животната средина и пред сѐ да ги заштити морињата. Околу 80 % од отпадот во водите се состои од пластика, голем дел од онаа за една употреба. Бидејќи рибите и другите морски животни отпадоците често ги сметаат за храна и ги јадат, микропластиката стигнува и во човечката храна.

Чиниите за една употреба и приборот за јадење од пластика, пластичните држачи за балони, пластичните стапчиња за чистење уши и сламките за пиење течност од јули во ЕУ веќе не смеат да се произведуваат. Тоа важи и за чаши од стиропор и продукти од пластични супстанции како полиетилен, полистирол и полиетилентерефталат, кои се разградуваат на ситни честички, но не се биолошки разградливи.

Со новиот закон не се забранети сите пластични материјали. Можат да продолжат да се продаваат пластични кеси за купување од одредени материјали, како и амбалажа за производи за исхрана. Остануваат дозволени и пластичните кутии за домаќинство, како и други продукти од цврста пластика.

Одржливи алтернативи за пластичниот прибор за јадење за една употреба постојат, на пример од дрво или ПЛА, вештачки материјал од пченка и смола. Уште поеколошки е на излет едноставно да се земе приборот за јадење од кујната. Посебно практични се комбинации од лажица, нож и вилушка, кои се погодни за носење во сите прилики.

Кога обичните чиниии се тешки за носење на излет - како би било со рециклирачки садови од тврда пластика или метал, тие барем и не се кршат лесно. Чинии со можност за компостирање како овие од трици можат дури и да се јадат. Или чинии за една употреба од хартија, шеќерна трска, тие не се комплетно еколошки, но за животната средина се подобри од пластика за една употреба.

Пластичниот дел во стапчињата за чистење уши исто така може да се замени со хартија или бамбус. Уште подобри се т.н. орикули, произведени од бамбус или други материјали. Тие се со долготрајна употреба и помагаат во редуцирање на отпад и штедење ресурси.

Сламките за пиење за една употреба од пластика можат да бидат заменети со оние од бамбус или хартија. Уште поеколошка варијанта се оние произведени од метал или стакло. Но, сѐ поомилени се и сламките за пиење кои истовремено можат и да се јадат, на пример од пресирани лушпи од јаболка или жито. Да се пие директно од чашата се разбира е најдобро.

И амбалажата за еднократна употреба и чаши и садови од стиропор во иднина ќе се забранат. Многу ресторани во меѓувреме воведуваат системи за плаќање кауција за садовите во кои се пакува храната за земање: кога тие ќе се вратат, се добиваат задржаните пари и садовите можат повторно да се употребат. Или пак се носат садови од дома и во нив се зема храна од ресторан.

ЕУ планира во следните години да заштеди уште повеќе на пластика, до 2029 година 90% од сите пластични шишиња ќе се собираат одделно и ќе се рециклираат. Уште во 2025 година една четвртина од пластичните шишиња ќе бидат од рециклирачки материјал, со тенденција за пораст. Во иднина производителите ќе ги сносат трошоците за екологија и намалениот улов на риби поради пластичниот отпад во морињата.

Во Берлин има две продавници кои нудат неспакувани производи, меѓу нив и состојки за производство на козметички производи и продукти за нега. На интернет има доволно рецепти кои ветуваат миризлива и нежна кожа. Треба само да се почне.

Теоретски козметиката која се меша на таков начин би можела дури и да се јаде. Тоа не значи и дека би била вкусна или хранлива. Но, тоа ја подвлекува природноста на многу тинктури, лосиони и кремови. Пластика нема никаде.

Течни сапуни и средства за чистење, се разбира, не треба да се јадат. Тие и не мирисаат секогаш убаво, но ѝ служат на целта. Всушност, служат на две цели, зашто покрај чистењето, овозможуваат живот без индустриски производи спакувани во пластика.

Слично како за козметичките производи, онлајн има и рецепти за домашна паста за заби. За оние за кои тоа е прекомпликувано, постојат и таблети за чистење заби, кои мирисаат на ментол и кои се спакувани во хартиени кеси. Чистењето на забите се прави со четки од бамбус.

За нега на телото не е неопходна колекција од пластични шишиња. Сапунот, кој луѓето го користат откако знаат за себе, сѐ уште функционира добро, барем исто толку добро како и гелот за туширање. Во продажба има и шампони и омекнувачи за коса во тврда состојба и без пакувања кои се штетни за животната средина.

Супермаркетите сѐ уште нудат пластични кеси за пакување на овошјето и зеленчукот. А дома, најголемиот дел од кесите завршува на отпад. Притоа, платнени торбички имаат многу повеќе смисла. Тоа го знаеле и нашите баби и прабаби и кога оделе на пазарување си земале платнени торби со себе.

Да се задржиме малку на пластичните кеси. Во Германија тие не се официјално забранети. Сепак, некои продавници во меѓувреме ги исфрлија од употреба ваквите кеси или ги нудат само доколку за нив се плати. Не дека нема алтернативи!

Да се најдат алтернативи за тоалетната хартија е навистина тешко. Но, постојат - на пример од бамбус. Образложението за тоа зошто конвенционалната тоалетна хартија е спакувана во пластика, гласи: „Од хигиенски причини“. Навистина?