Бранденбуршката порта е една од најпознатите знаменитости на Берлин. Изградена во 1791 година, таа подоцна за време на поделбата на Германија, ја маркираше границата меѓу источен и западен Берлин. Таа се наоѓаше непосредно зад граничната линија во источниот дел на градот и беше затворена за посетители до есента 1989 година. Оттогаш плоштадот пред неа е полн со посетители.

Хоеншенхаузен служеше како централен истражен затвор на Германската Демократска Република до 1989 година. Тука беа затворани политичките затвореници кои се соочуваа со психолошка и физичка тортура. Тајниот затворски комплекс дури не се појавуваше на ниту една карта. По повторното обединување, Хоеншенхаузен конечно беше затворен и претворен во спомен-куќа отворена за посетители.

28 години, Берлинскиот ѕид го делеше градот на исток и запад. Многу луѓе загинаа обидувајќи се да пребегаат преку строго чуваните ѕидови долги 155 километри - точниот број на жртви не е познат. Галеријата Ист Сајд, најдолгото преостанато парче од Ѕидот, беше насликано од уметници од Германија и од странство годината кога се обедини земјата.

Од 1970 до 1991 година, колосот од црвен гранит висок 19 метри стоеше во населбата Фридрихшајн во источен Берлин. Тоа беше скапоцен камен на круната на плоштадот посветен на советскиот лидер Владимир Ленин. Но, по падот на Железната завеса, режимот падна, а статуата беше демонтирана. Денес, Плоштадот на Ленин, како што се нарекуваше некогаш, сега е Плоштад на Обединетите нации.

Во поранешната Германска Демократска Република, Палатата на Републиката претставуваше симбол на моќ. Откако ги отвори вратите во 1976 година, беше седиште на Народната комора и беше домаќин на различни политички конференции. Во 2006 година беше урната, бидејќи претставуваше закана поради азбестот во неа. Берлинскиот дворец во моментов е во изградба на истата локација.

„Интершоп“ беше истакнат синџир за малопродажба во ГДР, продавница во која не можеше да се плаќа со пари од ГДР, туку само со девизи. Како резултат, стоката во голема мерка беше недостапна за многу луѓе кои живееја на Исток. Првиот Интершоп се наоѓаше на станицата Фридрихштрасе во Источен Берлин (на сликата). Денес тој плоштад е популарен малопродажен центар со кафулиња и продавници за облека.

Ништо не го отсликува безгрижното детство како игралиштата. Овие метални конструкции можеле да се најдат на речиси секое игралиште во поранешниот Исток. Денес, тие обично се направени од јаже - па затоа не боли толку многу кога младите (и старите) ќе налетаат на нив додека играат. Повеќе слики од Берлин-некогаш и сега- може да се најдат на Фејсбук: #GermanyThenNow and #BerlinThenNow.

13-катниот Интерхотел Метропол на улицата Фридрихштрасе беше отворен во 1977 година. Тој беше луксузен хотел, популарен меѓу деловните луѓе, дипломатите и познатите личности. Сепак, граѓаните на ГДР без можноста да плаќаат со девизи, можеа да му се восхитуваат само однадвор. Денес, луксузниот синџир на хотели Маритим се наоѓа тука и е достапен за сите посетители - се разбира, за соодветна цена.

Стоковната куќа на Западот (Kaufhaus des Westens), накратко KaДeВe, е најпозната стоковна куќа во Германија. Втора по големина во Европа, по Херодс во Лондон. Луксузната продавница е отворена во 1907 година, го преживеа уништувањето за време на Втората светска војна и остана во западен Берлин во годините кога престолнината беше поделена. Денес е популарна и меѓу туристите и меѓу локалните жители.

30 септември 1989, 18:59 часот. Ханс-Дитрих Геншер, министер за надворешни работи на Сојузна Република Германија, стои на балконот на амбасадата на Западна Германија во Прага, опкружен од избеганите граѓани од Источна Германија. „Денеска дојдовме кај вас за да ви кажеме дека денеска вашето патување надвор...", вели тој во микрофонот. Зборовите „...стана можно“ беа надвикани од изблиците на радост.

Во тоа време околу 4000 бегалци од Источна Германија беа во амбасадата во главниот град на Чехословачка, многумина од нив со недели. Некои и со своите деца. Сите се надеваа дека од таму ќе може да заминат на Запад. Геншер преговараше со министрите за надворешни работи на Советскиот Сојуз, ГДР и Чехословачка – успешно.

Уште претходно илјадници граѓани од Источна Германија отпатуваа во земјите од источниот блок, како Унгарија и Чехословачка, за од таму да продолжат на Запад. Истовремено, во ГДР мировното движење на отпорот стануваше посилно и ја стави под притисок владеачката партија СЕД.

Во мај 1989 година Унгарија ја демонтираше граничната ограда кон Австрија. Оградата беше урната и ниту Будимпешта ниту Моска не беа подготвени да ја финансираат нејзина санација. Сликата од министерот за надворешни работи Алојз Мок (Австрија, лево) и Ѓула Хорн (Унгарија, десно) при симболичното пресекување на оградата на крајот на јуни 1989 беше главна на насловните страници низ светот.

Унгарската граница со тоа не беше и навистина отворена, но стана попропусна. Тоа се покажа и на 19 август 1989, кога стотици источни Германци го искористија за бегство „Паневропскиот пикник“, односно мировните демонстрации на унгарско-австриската граница. Унгарските граничари го дозволија тоа. На 10 септември 1989 година Унгарија и официјално ја отвори границата.

Во 1989. сѐ повеќе земји од источниот блок се дистанцираа од својот голем брат СССР. Во Полска демократската опозиција Солидарност победи на првите делумно слободни парламентарни избори во јуни 1989 година. Тадеуш Мазовјецки (во средина со подигната рака) беше првиот некомунистички премиер на една земја од Варшавскиот пакт.

Уште од средината на 1980-те шефот на државата Михаил Горбачов иницираше реформи во СССР со „Гласност“ и „Перестројка“. Во октомври 1989 година тој го најави она што стана познато како „Доктрина Синатра“ – земјите од Варшавскиот пакт смеат самостојно да одлучуваат за политичките реформи. Доктрината е именувана по американскиот пејач Френк Синатра и неговиот хит „I Did It My Way“.

Значи, не требаше да се стравува од советска интервенција кога секретарот на СЕД, Гинтер Шабовски во ноември 1989 најави: „Приватно патување во странство може да се бара без никакви предуслови.“ Милиони луѓе се упатија веднаш кон границата, се искачуваа на Берлинскиот ѕид и славеа со Германците од западниот дел. Единаесет месеци подоцна ГДР ѝ се приклучи на СРГ.

Едноставно не ги прават како што ги правеа. Вартбург беше популарна алтернатива на раздрнканиот Трабант. За околу 4000 источногермански марки плус (или околу 18.000 источногермански марки вкупно) другарите можеа да добијат возило со повеќе коњски сили и нешто подобар дизајн. Вартбургот исто така имаше и поголема брзина - 120 км на час - но „само по удолница“, велеа граѓаните на Источна Германија.

По производството на првиот Вартбург во фабриката АВЕ во Ајзенах во 1955 година, следуваа уште 1,2 милиони возила. Но, по падот на Берлинскиот ѕид, падна и побарувачката по источногермански возила. Одеднаш околу 6.100 работници беа соочени со невработеност.

Нивото на економска стабилност во Ајзенах, каде се произведуваше Вартбург, често беше мерено според бројот на возила паркирани покрај патот. Во април 1991 година улиците беа „полни со непродадени возила“, се саќава Харалд Лизке, поранешен раководител на Работничкиот совет на АВЕ.

Надеж за илјадниците работници во Ајзенбах стигна во февруари 1991 година. Тогаш Опел почна производство на територија на источна Германија, каде се стартуваше со изработка на моделите Корса и Адам. Сепак, половината врабнотени во автомобилската индустрија во источна Германија останаа без работа по обединувањето на државата.

Сѐ на сѐ, во Ајзенах се произведоа 1,2 милиони возила Вартбург. Наспроти тоа, во Цвикау беа произведени 2,8 милиони Трабанти. Денес во Германија легално се возат само околу 7.300 Вартбурзи и 33.500 Трабанти.

Повеќето Трабанти може да се видат на улиците на покраината Саксонија. Но, најдобрите примероци сепак може да се најдат на шоуата на олдтајмери ширум земјата. И Вартбург и Трабант се автомобили кои имаат сѐ уште посебно место во срцата на многу Германци.

Некои од сопствениците на Вартбург чекале и по 14 години додека возилото им биде испорачано. При толку долго чекање, не е ни чудо што вториот по популарност автомобил во источна Германија достигна таков култ-статус.