На годинешниот Светски ден на водата, ОН повика на зголемување на обемот на третирање на отпадните води и нивно рециклирање, затоа што отпадните води се „есенцијална компонента во циркуларната економија“.
Во моментов „повеќе од 80% од отпадната вода во светот и повеќе од 95% во некои помалку развиени земји – се испушта во животната средина без претходно третирање на истата“, се наведува во новиот извештај на ОН, кој беше објавен денеска по повод Светскиот ден на водата.
Во извештајот е наведено дека во просек, во земјите со низок доход само 8 проценти од водата која се користи во домаќинствата и индустриската отпадна вода се третира пред да биде испуштена во околината, споредено со 70% во земјите со висок доход. Како последица, во голем број региони водата која е загадена со бактерии, нитрати и фосфати се испушта во реките и езерата – што на крајот завршува во океаните, предизвикувајќи штетни последици за животната средина и јавното здравје.
Фотографија: AFP/Getty Images/M. Uz Zaman
Наместо тоа, од ОН препорачуваат отпадната вода да биде третирана и повторно употребена, затоа што токму тоа може да биде „трошковно ефективен и одржлив извор на енергија, нутриенти и други нуспроизводи кои можат да се извлечат од водата, и кои може да имаат директни бенефити за прехранбената и енергетската безбедност“.
„Отпадната вода е вреден ресурс во светот во кој водата е ограничена, а побарувачката расте“, изјави Гај Рајдер, претседател на агенцијата на ОН за вода и генерален директор на Меѓународната организација на трудот (ИЛО). Тој повика на „внимателно управување и рециклирање на водата која се користи во нашите домови, фабрики, фарми и градови“.
Растечката пустина
Плодната почва исчезнува, огромни површини земјиште еродира. Преку својата конвенција за борба против опустошувањето (дезертификацијата), ОН се обидуваат да го запрат ваквиот развој.
Фотографија: DW/Stefan Dege
Суви пространства
Камен, песок и солени пустини- речиси една третина од површината на земјата е скудна, неплодна земја- површина која постојано се зголемува. Поголемиот дел се создал низ илјадници години, како на оваа фотографија на која е планините Хогар во Алжир. Но денес ширењето на пустините е резултат на односот на човекот.
Фотографија: picture-alliance/dpa
Суво, и станува посуво
Со дезертификацијата се означува пресушената земја. Тоа особено се случува во региони кои веќе се жртви на суша, како делови на Африка, Америка и Азија. Ова житно поле во Тексас (САД) не ја преживеа големата суша која се случи во летото 2011.
Фотографија: Getty Images
Зависи од луѓето
Околу 70 илјади квадратни километри пустини се создаваат секоја година- регион со големина на Ирска. Освен климатските промени, во прв ред виновни се луѓето за ширењето на пустината. Земјоделците, како овие во Бразил, во иднина ќе мораат да се адаптираат на промените во климата и да засадуваат одржливи култури.
Фотографија: picture-alliance/dpa
Прекумерното пасење води кон суша
И преголемиот број животни ја пресушува земјата. Тие ги преживаат последните мали растенија, па земјата повеќе нема заштита од ветер и вода. Кога ќе настапи суша, тоа набрзо води кон опустошување: земјата станува кревка и слаба и брзо пропаѓа.
Фотографија: DANIEL GARCIA/AFP/Getty Images
Премногу фарми
Веќе раширената суша им је отежнува работата и на фармерите- како на ова житно поле во Мексико. Не помага ни тоа што полињата често не се одржуваат добро. По жетвата, не и се дава време за опоравок што и е потребно пред следната сеидба. Резултатот е што земјата губи хранливост и помалку растенија растат- што пак води кон ерозија.
Фотографија: Ofelia Harms
Исчезнуваат и шумите
Бројот на дрвјата исто така драматично се намалува. Поради потрагата по горива, дрво, за проширување на обработливото земјиште или живеалишта, луѓето ги сечат дрвјата и ги уништуваат шумите. Дрвјата ја спречуваат ерозијата на земјиштето од водата или ветрот. Но, со нивното сечење земјата станува ранлива- и брзо пресушува.
Фотографија: picture-alliance/dpa
Вода, вода насекаде...
Населението расте, а со тоа се зголемува и конзумацијата на водата. Последниве 50 години, тоа е двојно зголемено. Делумно, тоа е резултат и од интензивната земјоделска иригација, со што резервите на вода драматично се намалија.
Фотографија: AFP/Getty Images
Верижна реакција за екосистемот
Откако опустошувањето ќе започне, тоа предизвикува верижна реакција: бидејќи посевите се уништени, водата исчезнува а земјата се суши. Земјата станува солена и тешка, како тука во Индија. Тешко е потоа да се спаси вакво пресушено земјиште.
Фотографија: AP
Далекусежни последици
Опустошувањето не само што води кон уништување на екосистемот, туку последиците се уште подлабоки. Може да води кон уништување на животински видови, сиромаштија, глад и недостаток на вода- што сето води кон суша. Во западноафриканските земји, како тука во Буркина Фасо, ширењето на пустината има катастрофален ефект врз луѓето. Се работи за ѓаволски круг.
Фотографија: picture-alliance/dpa
Повторно оплодување на сувата почва
Повторното оплодување на почвата е можно, но многу скапо. Најчесто, пошумувањето се смета за добар начин да се поврати вегетацијата. Новите дрвја, како тука во Доминиканската република се садат за да се заштитат планините од ерозија. Досега, успехот на ваквите проекти на светско ниво беше умерен.
Фотографија: DW / Sascha Quaiser
„Најголемиот еколошки предизвик на нашето време“
Конвенцијата на ОН за борба против опустошувањето стапи во сила во 1996 година. Оттогаш, целта е да се поврати сувата земјата и да се спречи ширењето на пустината. На 17 јуни секоја година се одбележува борбата против опустошувањето (дезертификацијата).
