Мора да е задоволен натпреварувачкиот дух на нацијата. Апсолутно прво место во Европа, па дури и во светот по бројот на заразени со ковид во последните седум дена на 100.000 жители (651,7). Тоа нема да биде доведено во прашање уште долго време. 

Братска Црна Гора ни е зад петици (544,5) - тие се втори во Европа, и четврти во светот. Ние сме 3,4 пати посилни од Хрватите со кои сакаме да се натпреваруваме. Четири и пол пати водиме пред Македонците, и речиси исто толку пати од луѓето во Босна и Херцеговина. Бројот на заразени лица во Србија е десет пати поголем отколку во Германија. 

Но, ако статистиката може да допре до граѓаните, тогаш претседателот Александар Вучиќ, кој сака слободно и на глас да ги толкува бројките, лесно ќе ги убедеше да се вакцинираат. Меѓутоа, тој канал за комуникација очигледно беше запрен. Се приближуваме до бројката од педесет смртни случаи дневно, ако им се верува на официјалните податоци, а знаеме дека не е така. 

И никому ништо. Тоа се некои смртни случаи таму, далеку, иако секој од нас знаеше некого кој повеќе го нема. Кој се сеќава на првата жртва од март минатата година, човек од Кикинда кого сите, преплашени, го оплакувавме?

Заразата официјално однесе премногу животи досега и веќе не сме изненадени од ништо. Луѓето во Србија се однесуваат како телевизиската реалност со скафандери, апели, мртви и респиратори да му се случува на некој друг. 

Како стигнавме до оваа точка? 

Некои ќе ја паметат минатата пролет, кога претседателот со драматичен глас најави карантин, а Кризниот штаб испрати СМС порака до граѓаните: „Ситуацијата е драматична. Се приближуваме кон сценариото од Италија и Шпанија. Ве молиме останете дома “. 

Потоа имавме десетици заразени луѓе дневно. Сега, кога ги има илјадници, сценариото од тогашна Италија и Шпанија според некои показатели е тука, но ситуацијата очигледно е нормална.  

Зарем ние не сме колективна сварена жаба, немоќни да ја издржиме пандемиската реалност на долга патека, па инфантилно ги затвораме очите и си повторуваме на себе си дека не сме тука? Зарем децениите војни и транзиции не направија затапени егоисти, неспособни за солидарност? 

Овојпат, не можеме сѐ да и накалемиме на власта, бидејќи таа навистина грешеше, ја политизираше пандемијата, маркетиншки се колебаше помеѓу смешниот вирус и претесните гробишта, а политички меѓу локдаунот и изборите. 

Но, количината на вакцини порасна неспоредливо побрзо од бројот на вакцинирани. Во еден момент, Србија изби на врвот на Европа во однос на „покриеноста“ со вакцината. Сега, Шпанија или Италија се далеку пред Србија. Шпанско-италијанското сценарио би било пожелно во 2021 година во земјата Србија, каде што стапката на вакцинација е под 45%. 

Зарем ова не е натпреварот во кој направивме сѐ како што треба во првото полувреме, додека во второто полувреме се забошотивме?

Да ги оставиме настрана оние што мислат дека водачите на светскиот заговор нѐ чипираат. Секој од оние кои веројатно со интелигенција и со дојава го разоткриле злобниот заговор, носи мобилен телефон преку кој сателитите можат да го најдат многу подобро. Тие не се мнозинство меѓу невакцинираното население. 

Која е мотивацијата на мнозинството? Врз основа на долг разговор со неколку познаници, сфатив дека сите, од различни причини, заклучија дека е поопасно да се вакцинираат отколку да останат невакцинирани. Проблемот со нивната теорија е дека ќе биде предоцна кога практиката ќе го негира тоа. 

Повеќето млади луѓе не размислуваат да ги засукаат ракавите. Нивната идеја за ковид е дека - тоа е чума за постарите лица, а за нас тоа е само безопасен грип. 

Целата култура е култура на заборав, базирана на нагон за бегство - да ги кренеме рацете. Деведесеттите го дефинираа тоа - никој не може ништо да ни направи, ние сме посилни од судбината. 

Нема работа за младите надвор од партиските врски, нема почит кон образованието, нема развојна стратегија во која експертизата би била над партискиот котел. Но, постојат кафулиња, храмови за пазарење, сплавови, прослави, свадбени прослави - животот како забава е замена за вистински исполнет живот. Се забавуваме до смрт, тоа е последната одбрана на нашата наводна слобода. 

Не е неопходно медиумите да нѐ информираат објективно. Не е неопходно владеењето на правото да ги спречи арогантните политички елити и олигарси. Не е неопходно криминалците и сторителите да завршат во затвор. Не се важни ниту достоинството и пристоен живот од сопствената работа, ниту социјалната правда.

За нашето чувство на слобода, доволно е никој во кафуле да не ни побара аусвајс за вакцинирање, да ги игнорираме препораките за дистанца, да се групираме без маска на стадионите, концертите, на изборите каде што исходот е однапред познат.

Тоа не е слобода, тоа е прифаќање на токсичната реалност како слобода. Бидејќи во реалноста нема одговорност. И го мразиме тој збор. Другите се секогаш виновни. Па, тогаш оставете ги другите да умрат. Додека не дојде ред на нас.