Германија е отворена и толерантна земја. Но, кој сака да живее во Германија, мора да се обврзе кон нашиот вредносен консензус. Во тоа се вбројува и борбата против антисемитизмот, смета главната уредничка на ДВ, Инес Пол.
Реклама
Правото на демонстрации ужива многу голема заштита во Германија. Само под високи услови тоа смее да биде ограничено. Соодветно на тоа, нашата демократија секогаш одново мора да го издржи скандирањето пароли на германските улици кои во суштина се антидемократски. На пример, несмасната парола „странци надвор“.
Нашата земја болно научи од нацистичката диктатура каде може да води тоа кога државата може да ги замолчи своите критичари и да го забрани протестот на улица. Затоа, се подразбира само по себе, оти критичарите на владата на Меркел смеат да демонстрираат или дека Палестинците во Германија смеаат да го искажат својот гнев пред Амбасадата на САД во врска со планираниот трансфер на американската амбасада во Ерусалим.
Земјата на злосторниците не треба да го врти погледот
Но нашата историја не нѐ обврзува да дозволиме сè без граници. Напротив. Германија е одговорна за убиството на најмалку шест милиони Евреи. И без разлика колку време има поминато од холокаустот, Германија во борбата против антисемитизмот за сите времиња има посебна задача што треба да ја исполни. Земјата на сторителите никогаш не смее да гледа настрана. Никаде и сигурно не во сопствената земја.
Затоа, под никакви околности не смееме да прифатиме знамиња со Давидовата ѕвезда да се горат во Германија. Луѓето кои тука бараат заштита, кои сакаат да најдат нов дом во Германија, мора да се придржуваат кон тоа. Постојат темели на нашата заедница на вредности за кои не може да се преговара.
Доселеничката земја Германија
Во други општества, можеби е вообичаено да се запалат знамиња за да се обесчести непријателот. Германскиот устав се заснова на почитување на другите и на заштита на малцинствата. Иако можеби тоа кривично- правно не е релевантно, сепак неприфатливо е да се палат турски, руски, американски или саудиски знамиња. Без разлика колку се критикуваат владите на поединечните земји.
Соживотот во доселеничката земја Германија има иднина само ако никогаш не ги заборавиме лекциите од нашата специфична историја. И оние кои не се обврзани кон ова наследство не можат да најдат иднина овде. За тоа не може да се преговара.
Град на судири: комплексната историја на Ерусалим
Ерусалим е еден од најстарите и најоспоруваните градови во историјата на светот. Ерусалим е свет град за евреите, муслиманите и христијаните. Оттука произлегуваат и речиси сите контроверзи поврзани со него.
Фотографија: picture-alliance/Zumapress/S. Qaq
Ерусалим, градот на Давид
Според Стариот завет, Давид, кралот на двете кралства на Јудеја и Израел, го освоил Ерусалим околу 1.000 година пред новата ера. Седиштето на владата го префрлил во Ерусалим, со што го претворил во главен град и верски центар на кралството. Библијата вели дека синот на Давид, Соломон го изградил првиот храм во чест на Јахве, богот на Израел. Ерусалим станува центар на јудаизмот.
Фотографија: Imago/Leemage
Под персиска управа
Нео-вавилонскиот крал Небукаданезар II (трет од лево) го освоил Ерусалим во 597 п.н.е., според Библијата. Ги заробил кралот Јехоаким (петти од десно) и припадниците на високата класа, ги испратил во Вавилон и го уништил храмот. Откако персискиот крал Сирус Велики го освоил Вавилон, им дозволил на прогонетите Евреи да се вратат во Ерусалим и повторно да го изградат својот храм.
Од 63 година п.н.е. Ерусалим паѓа под окупација на Рим. Се формираат повеќе движења на отпорот, па во 66 година избувнува првата Еврејско-Римска војна. По четири години војната завршува, а храмот е повторно уништен. Римјаните и Византијците владеат со Ерусалим околу 600 години.
Фотографија: Historical Picture Archive/COR
Освојувањето на Арапите
При освојувањето на Сирија, муслиманските армии стигнуваат и до Палестина. По наредба на Калифот Умар (на фотографијата), Ерусалим е освоен во 637 година. Во следните години повеќе различни, меѓусебно спротивставени муслимански владетели го контролираат градот. Ерусалим е често под опсада, а владетелите се менуваат.
Фотографија: Selva/Leemage
Крстоносците
Од 1070 година, муслиманските владетели стануваат сѐ поголема закана за христијанскиот свет. Папата Урбан II повикува на крстоносна војна. Севкупно, пет крстоносни походи се организираат во период од 200 години. Во 1244, крстоносците конечно ја губат контролата врз градот и тој паѓа под муслиманска управа.
Фотографија: picture-alliance/akg-images
Отоманите и Британците
По освојувањето на Египет и Арабија од Отоманите, Ерусалим станува административно седиште на Отоманскиот административен регион во 1535 година. Во првите децении на отоманското владеење, градот доживува процут. Со победата на Британците над Отоманските трупи во 1917 година, Палестина потпаѓа под британска управа. Ерусалим е преземен од Британците без борба.
Фотографија: Gemeinfrei
Поделениот град
По Втората светска војна, Британците се откажуваат од палестинскиот мандат. ОН гласаат за поделба на земјата, со цел да се отвори простор за преживеаните од Холокаустот. Неколку арапски држави започнуваат војна против Израел и освојуваат дел од Ерусалим. Сѐ до 1967 година, градот е поделен на израелски западен и јордански источен дел.
Фотографија: Gemeinfrei
Израел го освојува источен Ерусалим
Во 1967, Израел ја започнува Шестдневната војна против Египет, Јордан и Сирија. Израел ги освојува Синај, Појасот Газа, Западниот Брег, Голанската висорамнина и источен Ерусалим. Израелски падобранци доаѓаат до Стариот град и стојат пред Ѕидот на плачот за првпат од 1949 година. Источен Ерусалим не е официјално анектиран, туку административно интегриран.
Израел не им забранува на муслиманите пристап до светите места. Ридот на храмовите е под автономна муслиманска администрација: муслиманите можат да влегуваат, да го посетуваат храмот и блиската Ал-Акша џамија.
Фотографија: Getty Images/AFP/A. Gharabli
Нерешен статус
Ерусалим до денес останува пречка за мирот меѓу Израел и Палестина. Во 1980, Израел го прогласува целиот град за свој „вечен и нераздвојлив главен град“. Откако Јордан се откажува од своето право на Западниот Брег и Источен Ерусалим во 1988 година, прогласена е државата Палестина. И Палестина го смета Ерусалим, во теорија, за свој главен град.