Во Германија во 1992 година имаше 120.000 телефонски кабини на Телеком, најчесто жолти, во меѓувреме се само уште 17.000. Одвишните „куќички“ се оставени на пример во Михендорф кај Берлин. Одделни примероци, посебно жолти, можат уште да се надеваат да бидат „посвоени“ од некој антиквар за 600 евра. Остатокот овде ќе го најде последното почивалиште.

Постои и друга можност - многу телефонски кабини во Германија доживуваат камбек како јавни улични библиотеки: секој може бесплатно и анонимно да остави или да позајми некоја книга. На фотографијава еден волонтерски библиотекар ги сортира книгите во пренаменета телефонска куќичка во Штендал, Саксонија-Анхалт.

Во Швајцарија на крајот на ноември оваа година дефинитивно ќе биде ставен крај на „добрата стара телефонска кабина“, како што велат Швајцарците. Ќе биде демонтиран и последниот примерок, зашто во ерата на 24-часовно користење смартфон, телефонските говорници речиси не се користат. Прва земја која поради тоа сосема се откажа од јавните телефонски говорници наводно е Јордан, во 2004 година.

Во филмската индустрија цели дејства на филмови се темелеа врз телефонски разговори водени од јавни говорници. На пример во филмот „Не прекинувај“ од 2002 година, во кој убиецот го држи Колин Фарел во една кабина. Без телефонска говорница не може да се замисли ни познатото дело на Хичкок, „Птици“, каде кабината нуди заштита од побеснетите галеби.

Мора да се признае: внатрешноста на телефонските кабини најчесто не изгледаше и не изгледа многу убаво. Понекогаш треба да се дише низ уста, за да се одбегне смрдеата на урина. Да не зборуваме пак за откачени телефонски слушалки или чкртаници со спреј и фломастери со сомнителна уметничка вредност. Но, на некаков начин сето тоа се вклопува(ше) во „доживувањето наречено телефонска говорница“. Или?

Во 1994 година една телефонска кабина во Берлин неочекувано стана позната: од овде уценувачот на стоковни куќи „Дагоберт“ алијас Арно Функе, воспоставил контакт со едно претпријатие. Полицијата го надгледувала и конечно успеа, по повеќе години, да го фати. Претходно пропаднале бројни обиди за негово апсење, кои вклучувале исто така опсервирање повеќе телефонски говорници.

Црвените телефонски говорници се препознатлив симбол на Велика Британија, во меѓувреме се „овековечени“ и како приврзоци за клучеви, детски играчки или кутии за колачи. Дизајнот потекнува од 1924 година. И во Велика Британија во последниве години се размонтирани огромен број телефонски говорници. Но, „црвената класика“ од 2012 година има статус на заштитен споменик.