Додека караванот од централноамерикански мигранти го продолжува патот кон САД, американската влада го засилува притисокот врз границата со Мексико. Министерот за одбрана Џим Матис потврди дека американската војска започнала со испраќање воена опрема кон југот. Кратко претходно претседателот Доналд Трамп најави  испраќање на границата на натамошни 5200 припадници на Националната гарда,  покрај 2100 веќе ангажирани таму. 

„Ова е потег пресметан да демонстрира сила во пресрет на конгресните избори“, вели Гинтер Маихолд, експерт за Латинска Америка и заменик-директор на берлинската фондација „Наука и политика“. „ Трамп сака да покаже како ги штити границите,  без оглед што оваа мерка во пракса нема никакво значење, зашто војниците воопшто не можат да ја заштитат границата.“

Морин Мајер, раководителка на секцијата за Мексико во организацијата за човекови права Вашингтонско биро за Латинска Америка, има слично мислење: „Трамп сака да ѝ сигнализира на својата избирачка база дека презема сѐ можно за обезбедување на границите, иако воена интервенција би претставувала преседан за САД. Во САД постојат исклучително строги закони во однос на ангажманот на војската во земјата“, вели Мајер.

Само обид за заплашување?

Експертката за безбедносна политика укажува на бројните важечки ограничувања за околу 2000-те војници од Националната гарда на границата: „Тие воопшто не смеат да ги задржуваат мигрантите или да имаат било каква интеракција со нив. Единствено што можат е да ја потпомогнат инфраструктурата и надгледувањето и да ги алармираат граничните патроли доколку видат луѓе да ја преминуваат границата, но тие немаат никаква надлежност да ги спречат мигрантите да влезат во земјата.“

Освен тоа, дополнува експертот Маихолд, Трамп не е воопшто во состојба комплетно да ја направи непропусна 3150 километри долгата граница кон Мексико. За таа цел се потребни преголем број луѓе: „Од оваа причина, во последно време се употребуваат многу технички инструменти, со оглед на тоа што ефикасна гранична контрола сроведувана од граничен персонал воопшто не е можна.“

Нема алтернатива за соработката

Од аспект на Морин Мајер од организацијата за заштита на човековите права Вашингтонско биро за Латинска Америка, решението на проблемот со доселениците не е затворање на границите. „Вашингтон мора да ја продолжи соработката со централноамериканските држави и да се обиде да ги елиминира причините за миграцијата.“ Тоа е можно на начин што ќе се решаваат политичките проблеми како насилство, корупција, слабеење на државните институции и неспособноста на полицијата и на државата да ги заштити своите сопствени граѓани.

Освен тоа, таа ја поздравува иницијативата од мексиканскиот претседател Андре Мануел Лопез Обрадор, кој предложи инвестициска програма на САД за Централна Америка. Вакви видови американска помош, потенцира Мајер, треба да бидат обусловени од успесите на самите влади во поглед на прашањата за безбедност и владеење на правната држава.

Експертот Маихолд е поскептичен и потсетува на постоењето на Планот Пуебла-Панама, со цел регионален развој во Централна Америка, кој беше инициран од поранешниот мексикански претседател Финсенте Фокс (2000-2006) заедно со повеќе централноевропски држави.

„Тогаш постоеше надеж за приклучување на дополнителни странски, меѓународни инвеститори. Но, тоа не се случи, а Мексико не сакаше да инвестира премногу свои пари“. Истата судбина, стравува Маинхолд, може да ја снајде и новата иницијатива, зашто не е јасно од каде би стигнале парите: „Мигрантите сакаат да стигнат во САД, а само ако не ја остварат оваа своја цел, ќе побараат поддршка во Мексико“, вели Маинхолд, укажувајќи и на најавата на Лопез Обрадор, да им понуди работа на мигрантите во Мексико, за да можат да останат во земјата. 

Во меѓувреме,  групата од 3500 до 5000 луѓе од т.н. миграциски караван пешки го продолжува маршот кон север. Мигрантите ќе стигнат до американската граница дури по конгресните избори на 6. ноември, во чиј исход имаат удел, како изборна тема.