Кога пред четири години Ким Јонг Ун најави дека до крајот на 2017 година ќе ја заврши ракетната програма речиси и никој да не го слушаше. „Лудиот“ или „непресметливиот“, беа коментарите тогаш. Други пак ја коментираа неговата способност да владее, предвидувајќи дека нема да трае долго. Но, кога Ким две години подоцна најави дека неговата земја е на пат да стане атомска сила и дека е подготвен да преговара со САД за разоружување, сите му се смееја. Но, сега сѐ помалку има смеа и секому мора да му биде јасно дека овој човек мора да се сфати сериозно.

Историски ден?

Секако, никој не знае со каков дострел се неговите ракети и дали во моментов може да ги погоди Њујорк или Вашингтон. Но, дали навистина сакаме да го дознаеме тоа? Нели е подобро да се намали ризикот отколку да се прифати? Дали изминатата среда ќе стане историски ден, во моментов не знаеме. Но во одредена смисла веќе е: Северна Кореа се прогласи за атомска сила! Тоа не само што значи зголемена закана, туку е и своевидна понуда. Јасно е дека ако севернокорејските ракети може да погодат било која цел во САД, тие тоа ќе може да го направат само еднаш, потоа нема да постои Пјонгјанг, па ниту Кореја, ни Северна ни Јужна.

Што му е целта на Ким? Тој едноставно сака да се заштити. Сака да си ја зацементира моќта. И токму поради тоа сака да биде на исто рамниште со САД. Не со Јужна Кореја, земјата којашто, барем воено е на страната на САД. Не со Кина, која лавира напред назад меѓу нејзините економски и стратешки интереси. Не, Ким наспроти Доналд Трамп е играта на која става влог Северна Кореја.

Во прашање е мир

„Каква надменост", е веројатно првиот коментар што паѓа на ум. Но погледнете рационално - нема друга алтернатива. Без разлика колку носачи на авиони да распореди, и покрај огромната воена надмоќ и предност на неговата земја - Трамп е немоќен да направи нешто – без опасноста да ја стави во залог Јужна Кореја, а веројатно ризикува и Трета светска војна. Нели вреди повеќе да се жртвува дел од своето огромно его ако американскиот претседател седне и зборува со Ким отколку да твитува за него? Нема да биде првпат Америка да треба да разговара со диктатор за да го вразуми. Најчесто ваквите средби со ваквите деспоти се за нафта, оружје или пари. Овојпат е за нешто многу поважно: за мир.