На перонот на метро станицата „Херои на работата“ има душеци со шарени волнени ќебиња, кревети со плишени играчки и шатори. Онаму каде што вагоните инаку минуваат секоја минута, засолниште наоѓаат стотици луѓе, заедно со нивните мачки, кучиња и хрчаци.

Заштитени со дебели бетонски ѕидови од руските ракети, многумина гледаат во своите телефони, други читаат, си разговараат или спијат. Откако ситуацијат се смири, повеќе илјади луѓе, според информации од властите, катадневно се враќаат во Харков.

Нема работа, нема приходи, нема перспектива

Метрото наскоро повторно ќе вози и луѓето постепено се враќаат во домовите или прибежиштата. Ирина се плаши од тој момент.

„Ме праќаат дома. Ние немаме гас, светло, а велат оние чии домови не се уништени треба да се вратат дома. Но, таму се пука. Не беше моја желба да бидам протерана од својот дом.“

Облечена во темнозелени тренерки, 43-годишната Ирина седи на мала клупа. Речиси изгладнетата продавачка на пазар останала без работа и нема никакви приходи, за што сведочат и темните подочници. „Ако заврши војната, зошто уште се пука? Како да се тргнат луѓето од тука? Можете ли да си го замислите тоа?“, прашува таа низ солзи.

Никој нема да биде протеран од метрото, нагласува градоначалникот на Харков, Игор Терехов. Единственото за што биле замолени луѓето е да ги напуштат вагоните и да се префрлат на платформата. „Ако се чувствуваат безбедно на станицата, може да останат таму. Ако немаат друго место, ќе им ставиме на располагање сместувалишта. Кога велам сместувалишта, мислам на домови, бидејќи во моментов многу куќи се уништени“, вели тој.

Ситуацијата, како што се вели, треба да се реши „со толеранција и на мирен начин“.

„Ќе издржиме”, велат. Но, и Тања и Нина се загрижени дека некогаш ќе мора да го напуштат метрото. Тие се сместени во станицата „Студентска”. Им ветиле дека сѐ ќе биде добро и дека ќе може да останат до крајот на војната, вели Нина.

„Издржавме досега и и натаму ќе издржиме. Сите непријатности и студот... Досега добро сме снабдени, но што се однесува до мене може и помалку јадење да ни даваат, само да нѐ остават да седиме тука.“ 

Нина веќе два месеца не излегла во надворешниот свет, вели 64-годишната Тања, облечена во виолетова топла тренерка и нежно ја милува по рака. Таа, пак, е пребледена од страв. „Кога ги слушаме ракетите, никој не знае каде летаат и на која страна ќе удрат“, вели Нина.

Солзи и таблети за смирување

„Ние излегуваме“, раскажува 11-годишниот Дања, а неговата баба Дана Михајловна веќе ги пакува работите. 79-годишната старица, облечена во фармерки, сака да пренесе чувство на сигурност: „Јас сум дете на војната и не сакам и децава во себе да го носат она што е војна. Нека има што е побрзо мир.“ Нејзиниот внук си лежи на комотен топол душек со зелено волнено ќебе, заедно со девет- и единаесетгодишните браќа Саша и Дања.

- повеќе: Војна во Украина: Стотици илјади луѓе повикани да ги напуштат градовите

Очајната Ирина пак има потешкотии да остане присебна. „Не можам веќе да издржам“, плаче таа. Друга жена ѝ става таблета за смирување в уста. „Не сакам“, вели прво таа, но потоа сепак ја пие.  Саша изгледа почесто видел очајни возрасни во метрото. Деветгодишникот вака гледа на нештата: „Војната те плаши. Тоа е кога луѓе умираат. Но, ќе има повторно мир.”