Дивите 1960-ти години го предизвикаа најголемиот пресврт во сексуалната моралност. Тинејџерските магазини како германскиот „Браво“ отворено дискутираа за сексуални теми. Беа продуцирани филмови кои ја истражуваа „табу“ темата, меѓу нив и хитот од 1968. "Zur Sache, Schätzchen" („Фати се за работа, драга“) со Вернер Елке и Уши Глас во главните улоги, а во режија на Маи Спилс.

Во раните 1950-ти во светот владееше ред - барем од гледна точка на чуварите на моралот во младата Западна Германија. Жените играа првенствено домаќинска улога, верни сопруги, нежни мајки и чуварки на домот. Само мажите работеа. Сексуалните прашања беа табу во јавноста, а бакнувањето на улица беше строго забрането. Личните односи и моралот беа под строго влијание на црквата и државата.

Филмот „Die Sünderin" (Грешничка, 1951) со Хилдегард Кнеф во главната улога беше првиот скандалозен филм. Според мислењето на мнозинството во ерата на конзервативниот канцелар Конрад Аденауер, таквите валканици требало да бидат цензурирани. Иако еротските сцени беа многу куси, предизвикаа жестоки дебати за моралноста и отворената сексуалност.

Кога компанијата Шеринг почна со произведство на анти-беби пилулите во 1961, германските морални авторитети веднаш се јавија од црковните проповедалници за да го осудат „моралното пропаѓање на младите“. Магазините пишуваа за сексуално зависни жени кои земале пилули. Но, новиот метод за контрацепција им овозможи на жените да постигнат поголема самодоверба.

Студентскиот револт од доцните 60-ти години не го потресе само политичкиот поредок во Западна Германија. Напротив, еден од најпопуларните слогани на контра-културата беше „Оној што спие со иста жена двапати е дел од естаблишментот“. Во тој период беше формирана и озлогласената Комуна 1, каде оваа сексуална слобода беше практикувана од многумина, вклучително и од Рајнер Лангханс и Уши Обермајер.

Политичките превирања по студентскиот револт го трансформираа имиџот на семејството на Западот. Младите родители повеќе не беа нарекувани мама и тато, туку според нивните први имиња. Во училиштата беше воведен сексуалниот „атлас“ по предметот „биологија“ во 1969 година. Цели класови одеа да го гледаат филмот за сексуална едукација „Хелга“, кој беше одобрен од министерството за здравство.

Името „Беате Узе“, ('Beate Uhse') стана синоним за продажбата на сексуални играчки и помагала. На 98 проценти од возрасните им беше познато ова име, иако само мал дел имаа храброст да посетат некоја продавница. Темелот за империјата беше поставен во 1948 година со објавувањето информативен календар за контрола на раѓањето.Подоцна, се стекна со богатство преку овозможувањето тајни поштенски порачки

Во поранешната Источна Германија, граѓаните уживаа далеку поголема сексуална слобода одошто во западниот дел. Нудистичката култура беше речиси правило. Жените беа поеманципирани, барем на прв поглед. На работа одеа во пантолони, а за децата се грижеше државата. Но зад либералната фасада, се криеше државната дволичност. Овој плакат им заблагодарува на мајките во Источна Германија.

Режисерот Роза фон Праунхајм- геј, радикален и директен- беше меѓу првите кој се фокусираше на хомосексуалноста во неговите филмови. Со документарецот од 1971 година во кој тврдеше дека не се хомосексуалците перверзни, туку општеството во кое живеат, фон Праунхајм го отвори патот за геј и лезбејското движење во Германија.

Долго време хомосексуалноста беше жешка тема во Германија која политичарите не се осмелуваа да ја отворат. Членот 175 според кој сексуалните акти меѓу мажи беа казниви според закон, беше во сила до 1969 година, а целосно беше укинат во 1994 година. Актуелната дебата околу хомосексуалците во професионалниот спорт, сепак покажува дека дискриминацијата се уште не е надмината.