Picasso był uznawany na początku XX wieku za największą indywidualność wśród artystów. Już bardzo wcześnie znano go w Niemczech. W żadnym z krajów nie śledzono z taką uwagą rozwoju jego twórczości. Dzięki wsparciu niemieckich galerzystów i kolekcjonerów artysta mógł pozwolić sobie na życie w Paryżu.

Daniel Henri Kahnweiler – tak nazywa się ten sportretowany przez artystę mężczyzna, który jako pierwszy rozpoznał talent Picassa. Kiedy ten w 1907 r. malował „Démoiselle d’ Avignon”, Kahnweiler pomagał mu materialnie. Legendarny marchand pochodzący z Mannheim wierzył w geniusz Picassa. Artysta stał się znany na całym świecie, dzięki rozprawie o kubizmie Kahnweilera.

Ta wystawa w 1912 roku w kolońskim Wallraf-Richartz-Museum doszła do skutku z inicjatywy Kahnweilera i jego kolegi Alfreda Flechtheima. Pokazano na niej prace artystów awangardowych z całego świata. Wystawę odebrano jako prowokację. Picasso wystawiał na niej 22 prace. Prasa szalała i kpiła ze sztuki kubistycznej Picassa.

W 1908 Picasso namalował portret mężczyzny: zalicza się go do wczesnych prac nurtu malarstwa zwanego kubizmem. Niemiecka artystka Paula Modersohn-Becker pracowała w Paryżu w tym samym czasie co Picasso. Tam sportretowała pianistkę Lee Hoetger stosując uproszczenia elementów kompozycji. Wystawa przedstawiała przykłady rozwoju awangardy w sztuce.

W latach 1905/1906 Picasso interesował się sztuką iberyjską i afrykańską i nie był w tym odosobniony. Prawie w tym samym czasie powstało w Dreźnie ugrupowanie niemieckich ekspresjonistów „Die Brücke”. Artyści poszukiwali prostych form wyrazu odczuwania świata – szczerych i prostych, jak pisali w manifeście programowym. Tym był dla Picassa kubizm, dla artystów z Drezna ekspresjonizm.

Kąpiący się na plaży to temat, który często pojawia się w malarstwie artystów skupionych wokół ugrupowania „Die Brücke”. Nagie postacie wyglądają jakby zostały wyrzeźbione w drzewie czy wymodelowane. Także Picassa interesuje natura. Na początku duży wpływ wywiera na artyście Paul Cézanne. Potem natura staje się drugoplanowa i służy artyście do eksperymentowania nowymi środkami wyrazu.

Pablo Picasso namalował w latach 1922-1923 portret swojej ówczesnej żony Olgi w futrze. Dobrze im się wtedy powodziło. Ich syn miał roczek. „Démoiselle d’ Avignon” Picasso sprzedał za 25 tys. franków. Wtedy nie tylko Francuzi, ale i Niemcy na nowo definiowali sztukę. Nastąpiła odnowa malarstwa. Emocje stały się ważniejsze od formy.

Max Beckmann sportretował wszystkie ze swoich pięciu żon. Jego obraz pt. „Naila” pochodzi z roku 1934. W porównaniu z obrazem Picassa, który wisi nieopodal na wystawie, portret ten jest jak wyznanie: futro, zamyślenie i koncentracja na tym, co istotne. Żony, kochanki czy też przyjaciółki były w tamtych czasach ulubionymi motywami w malarstwie.

Podczas gdy niemieccy artyści interesowali się Picassem, on interesował się niemiecką historią sztuki. Artystę fascynował niemiecki renesans od Dürera, poprzez Lucasa Cranacha aż do Matthiasa Grünewalda. Z tej fascynacji powstało 55 znanych rysunków wzorowanych na scenach ukrzyżowania z ołtarza w Isenheim w Colmar w Alzacji.