Środa, 7 stycznia godz. 11.28. Jeden z członków redakcji tygodnika „Charlie Hebdo” publikuje na Twitterze karykaturę Abu Bakr al-Baghdadiego, "kalifa" Państwa Islamskiego. Nad karykaturą widnieje napis: „A tak w ogóle to wszystkiego dobrego”, na co szefa islamistów odpowiada: „przede wszystkim zdrowia”. Kilka minut później autor karykatury, Phillipe Honore już nie żyje.

Godz. 11.30 - trwa konferencja redakcyjna. Do budynku wpadają dwaj uzbrojeni i zamaskowani mężczyźni. Zabijają portiera, potem 9 dziennikarzy, w tym redaktora naczelnego Stephane Charbonnier oraz jego ochroniarza i gościa redakcji.

Zamach na redakcję „Charlie Hebdo” trwa kilka minut. Podczas ucieczki napastnicy wpadają na patrolującego policjanta Ahmeda Merabeta. Zabijają go, a scena ta filmowana przez naocznych świadków obiega cały świat. Tu urywa się ślad po przestępcach. We Francji ogłoszony zostaje najwyższy stopień zagrożenia terrorystycznego.

Krótko po upowszechnieniu się informacji o zamachu, internauci solidaryzują się z ofiarami ataku terrorystycznego. We wpisach na Twitterze oznaczonych haszem #JeSuisCharlie ("jestem Charlie") umieszczają swoje zdjęcia oraz wyrazy współczucia. Wieczorem setki osób zbierają się w centrum Paryża, by uczcić pamięć ofiar. Terroryści pozostają dalej na wolności.

Berlin, Nowy Jork, Sydney: także tam i na całym świecie setki tysiący osób wychodzą na ulice. Hasło "Je Suis Charlie" rozbrzmiewa wszędzie. Jednocześnie ustalona zostaje tożsamość domniemanych sprawców oraz opublikowane listy gończe z ich zdjęciami. Bracia Chérif i Said Kouchai mają być sprawcami zamachu.

Z ofiarami satyrycznego tygodnika solidaryzują się także dziennikarze na całym świecie. Nazajutrz temat zamachu komentowany jest na tytułowych stronach niemieckich gazet oraz we wszystkich mediach. Jednocześnie we francuskich redakcjach zaostrzono środki bezpieczeństwa.

Rankiem 8 stycznia, na południu Paryża uzbrojony mężczyzna zabija policjantkę. Inny policjant zostaje ranny. Sprawcy udaje się zbiec. Jak dotąd niewyjaśnione zostaje czy zabójca ma coś wspólnego z zamachowcami z „Charlie Hebdo”. Dzień później te sama osoba dopuszcza się kolejnego krwawego czynu.

Tymczasem domniemani terroryści napadają na stację benzynową w płn. Francji, kradną benzynę oraz żywność. Padają strzały, a napastnicy znowu giną bez śladu.

W dzień po zamachu na tygodnik niektórzy Francuzi wyładowują swą wściekłość. Dochodzi do eksplozji w restauracji w pobliżu meczetu we wschodniej Francji. W północno-zachodniej Francji ostrzelany zostaje meczet, a na południu pomieszczenie do modlitwy. Na szczęście nikt nie zostaje ranny. Dochodzi do zaostrzenia środków bezpieczeństwa.

Trwają poszukiwania zamachowców. Rząd obejmuje najwyższym stopniem zagrożenia terroryzmem również płn. Francję. Do akcji przystępuje 88 tys. policjantów. Wieczorem przeszukują całe wsie. Mieszkańcy muszą opuścić swe domostwa. Akcję przerywają dopiero około godz. 22-giej.

Rano 9 stycznia pojawia się nowy ślad. Zamachowcy kradną pewnej kobiecie samochód. Kiedy policja namierza obu braci, dochodzi do strzelaniny, ale udaje im się zbiec i ukryć na terenie parku przemysłowego w pobliżu paryskiego lotniska im. Charles'a de Gaulles'a.

Nowa paraliżująca wiadomość. We wschodniej części Paryża znowu strzelanina. „Wiecie, kim jestem”, krzyczy uzbrojony mężczyzna wpadając do żydowskiego supermarketu i biorąc zakładników. Okazuje się, że napastnikiem jest Amedy Coulibaly, który w przeddzień zabił policjantkę.

Domniemani mordercy ze środy (7.01) biorą zakładnika w drukarni na północy Paryża, a następnie go wypuszczają. Tymczasem inny ukryty w kartonie pracownik powiadamia policję. Około godz. 17-tej napastnicy ostrzeliwując się opuszczają budynek i giną od strzałów policji.

Niemalże równocześnie antyterroryści szturmują żydowski supermarket w Paryżu. Napastnik Amedy Coulibaly ginie na miejscu. Wcześniej zabija czterech swoich zakładników. W zabiciu policjantki oraz we wzięciu zakładników miała mu pomóc jego 26-letnia żona Hayat Boumeddiene. Wg tureckich służb bezpieczeństwa udało się jej zbiec przez Turcję do Syrii.

Tego dnia wieczorem oraz nazajutrz dziesiątki tysięcy Francuzów opłakuje los ofiar. Prezydent Hollande zwracając się do swoich rodaków mówi o „tragedii narodowej”. Kanclerz Niemiec oraz inni czołowi politycy europejscy zapowiadają uczestnictwo w niedzielnym marszu solidarności w Paryżu.