W 2011 roku, w samym środku kryzysu euro, hiszpański magazyn satyryczny „El Jueves” przedstawił kanclerz jako dominę. „Rozpalone żelazo czy bicz?” - pyta premiera Hiszpanii Mariano Rajoya. „To zależy” - odpowiada jej szeptem. Magazyn chciał pokazać, że warunki, jakie Merkel postawiła Hiszpanii dla przyznania jej pomocy finansowej, są zbyt surowe.

Grecja, podobnie jak Hiszpania, również pogrążyła się w kryzysie euro i poważnie zadłużyła. Bez pomocy finansowej sobie nie poradzi. Angela Merkel zapewnia pomoc, ale w zamian za cięcie wydatków. Grecka prasa, jak np. dziennik „Demokracja” z 9 lutego 2012 r., porównuje to do niemieckiej okupacji podczas II wojny światowej.

Odniesienia do reżimu nazistowskiego pojawiają się nie tylko na greckich, ale także na polskich stronach tytułowych. W 2013 r. prawicowy tygodnik „Uważam Rze” zamieścił zdjęcie Merkel jako więźniarki obozu koncentracyjnego. Zarzut: trzyodcinkowy film niemieckiej telewizji publicznej ZDF „Nasze matki, nasi ojcowie” fałszuje historię, a Niemcy stylizują się na ofiary.

Ta okładka przedstawia Merkel z przenikliwym spojrzeniem. „Pokerowa twarz” to tytuł na okładce chińskiego magazynu z grudnia 2011 r., który wskazuje na pewien szacunek wobec niemieckiej kanclerz. Magazyn ukazał się tuż przed wizytą Merkel w Chinach, gdzie omawiała rolę Chin w stabilizacji strefy euro.

W czerwcu 2012 roku brytyjski magazyn polityczny „New Statesman” przedstawił Merkel jako niebezpieczną maszynę zabijającą w stylu Terminatora (rola, z której znany jest Arnold Schwarzenegger). Według magazynu Merkel jest najbardziej niebezpiecznym niemieckim przywódcą od czasów Adolfa Hitlera i bardziej niebezpiecznym niż władcy, tacy jak Kim Dzong Un.

W 2015 r. wizerunek Angeli Merkel ulega gwałtownej zmianie. Po tym, jak Węgry odmawiają przyjęcia syryjskich uchodźców i grozi katastrofa humanitarna, Merkel pozwala im przyjechać do Niemiec. Jej zdanie „Damy radę!” (oryg. „Wir schaffen das”) wchodzi do historii i przysparza Merkel ogromną popularność, zwłaszcza za granicą.

W 2015 r. francuski magazyn „Le Point” zamieścił nagłówek „Niesamowita madame Merkel. Gdyby tylko była Francuzką...”, który świadczy o jej przemianie z „surowej” w „hojną” madame.

W tym samym roku nowojorski magazyn „Time” ogłosił Angelę Merkel „Człowiekiem Roku” i nazwał „kanclerz wolnego świata”. Uzasadnia to tym, że używa miłosierdzia jako broni. Północnoirlandzki artysta Colin Davidson ma nadzieję, że swoim obrazem na okładce uchwycił „odrobinę godności, współczucia i człowieczeństwa pani kanclerz”.

W Polsce współczucie i humanitaryzm, z którym kojarzona jest Merkel w innych krajach, nie są przypisywanymi jej atrybutami. Tygodnik „Wprost” napisał: „Znów chcą nadzorować Polskę” i po raz kolejny dokonał porównania z Hitlerem. Zdjęcie Merkel w otoczeniu ważnych przedstawicieli UE nawiązuje do historycznego zdjęcia Hitlera z jego sztabem.

Chadecka partia Angeli Merkel - CDU - ponosi ciężkie straty w wyborach parlamentarnych w 2017 r. Swoim stanowiskiem w sprawie kryzysu migracyjnego traci wiele głosów na rzecz populistycznej AfD. Alternatywą do wielkiej koalicji (CDU/CSU i SPD) ma być „koalicja jamajska” - połączenie CDU/CSU (czarni), FDP (żółci) i Zielonych.

W końcu utworzono po raz kolejny wielką koalicję. To ostatnie lata rządów Angeli Merkel. Po 16 latach dobrowolnie przechodzi na emeryturę. W mediach i książkach można przeczytać o końcu pewnej „epoki”. O tym, co nastąpi po Angeli Merkel, zadecydują Niemcy w wyborach do Bundestagu 26 września 2021.