Jerzy Skolimowski, którego ostatni film „IO” powalczy w tym roku o Oscara, jest znany na świecie przede wszystkim jako reżyser i scenarzysta. Mniej znanym faktem z życia artysty jest jego aktywność malarska. Teraz prace Skolimowskiego można oglądać na wystawie w Berlinie.

W galerii nüüd oraz w Instytucie Polskim zgromadzono ich ponad dwadzieścia. – Wybraliśmy prace pokazujące najszersze spektrum twórczości Jerzego Skolimowskiego. Pokazujemy zarówno Agonię z 1999 roku, o której on sam mówi, że od tego zaczęło się jego prawdziwe malarstwo, jak i prace, które powstały w czasie pandemii – mówi DW kurator wystawy Marcin Fedisz. – Chodziło o to, aby pokazać, że Skolimowski jest naprawdę bardzo dobrym malarzem – dodaje.

Malarstwo wolności

Pytany o to, jak można scharakteryzować prace Skolimowskiego, Fedisz mówi, że jest to malarstwo ekspresji i wolności. – Skolimowski malując ma tę wolność, że może robić co chce, nie potrzebuje setek ludzi, którzy są zaangażowani na planie filmowym. Jest tylko on, płótno i farby – mówi Fedisz.

W wywiadach Skolimowski opisuje proces powstawania jego obrazów jako niekończącą się walkę. Jak mówi, jest w stanie malować wszystkim, co ma pod ręką, a jego abstrakcyjne dzieła są często inspirowane przypadkowymi sytuacjami.

Jerzy Skolimowski pojawił się na wernisażu berlińskiej wystawy. – Dziękuję wam za tak liczne przybycie, sprawiliście mi wielką przyjemność swoim zainteresowaniem – mówił skromnie 84-letni reżyser. Publiczność rzeczywiście dopisała, galeria nüüd pękała w szwach. Z pewnością także dlatego, że wystawa zbiega się w czasie z trwającym w mieście Międzynarodowym Festiwalem Filmowym Berlinale, poza tym ostatni film reżysera „IO” jest polskim kandydatem do Oscara.

– Skolimowski przyjmowany jest w Berlinie fantastycznie, tłum w galerii, tłum przed galerią, na wernisażu pojawiły się gwiazdy, przyszli ludzie świata kultury – mówi kierowniczka Instytutu Polskiego w Berlinie Marzena Kępowicz.

Żywa legenda

Urodzony w 1938 roku w Łodzi Jerzy Skolimowski uznawany jest za legendę kina. Jako scenarzysta współtworzył polskie klasyki jak „Niewinni Czarodzieje” czy „Nóż w wodzie”. Po emigracji tworzył na Zachodzie. W 1967 roku jego film „Start” dostał Złotego Niedźwiedzia na Berlinale. Po powrocie do Polski zrealizował głośne filmy jak „Cztery noce z Anną” albo „Essential Killing”. W 2016 roku odebrał Złotego Lwa za całokształt twórczości na Festiwalu w Wenecji.

Wystawę w Berlinie można oglądać do 25 lutego. Jej organizatorami są Instytut Adama Mickiewicza, Instytut Polski w Berlinie, Galeria Opera i nüüd.berlin.

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na facebooku! >>