Studenckie akademiki zazwyczaj pękają w szwach, dlatego studenci zdania są na własną inwencję w poszukiwaniu mieszkania. Zawsze można rzucić okiem na tablicę ogłoszeń, tyle, że oferty tam nie są zbytnio przejrzyste. Najdrożej mieszka się w Monachium i Frankfurcie; pokój w mieszkaniu zamieszkiwanym wspólnie z innymi kosztuje nierzadko nawet 500 euro miesięcznie.

Prawie 27 proc. studentów mieszka jeszcze w rodzinnym domu; nie tylko, by uniknąć dodatkowych kosztów, lecz by możliwie długo korzystać z bezpłatnego serwisu: rzeczy uprane i poskładane, lodówka zawsze zaopatrzona. Ma to jednak swoją cenę: wciąż jest się traktowanym jak dziecko i trzeba podporządkować się woli rodziców. Chyba, że komuś niespieszno rozwinąć skrzydła.

Ale nie zawsze można zostać w domowym ciepełku. Czasami miejsce studiów jest zbyt oddalone od rodzinnego domu i wtedy konieczne staje się radykalne przecięcie pępowiny.

Nierzadko zdarza się, że komuś nie udaje się znaleźć dachu nad głową, a tu zaczyna się już semestr. Monachium, Kolonia, Frankfurt czy Hamburg to duże uniwersyteckie miasta, gdzie sytuacja na rynku mieszkaniowym jest szczególnie napięta. W awaryjnych sytuacjach władze uczelni przymykają oko, gdy studenci biwakują na początku gdzieś na kampusie.

Tylko 12 proc. studentów w Niemczech znajduje miejsca w akademikach. W nowo powstajacych obiektach pokoje studenckie muszą mieć minimum 17 m2, w starych metraż jest nierzadko mniejszy. Z reguły pokoje dzieli się z innymi osobami. Przeciętny czynsz np. w Kolonii wynosi 230 euro. Tak tanich mieszkań na wolnym rynku raczej się nie znajdzie.

Pierwsze kontenery mieszkalne dla studentów pojawiły się w latach 80-tych ubiegłego wieku, kiedy sytuacja na rynku mieszkaniowym była podobnie trudna jak obecnie. Kontenery pomyślane były jako rozwiązania przejściowe, ale jak wiadomo prowizorki są najtrwalsze. 15 - 17 m2, lekko ocieplone ściany, kolorowe elewacje - takie mieszkania to przywilej młodzieży.

Akademiki nie muszą zawsze mieścić się w ponurych, betonowych budynkach. W Getyndze na przykład w 1983 r. stosunkowo niewielkim nakładem kosztów stworzono mieszkania dla studentów w zabytkowym, szachulcowym domu.

Tijana z Serbii studiująca w Bonn znalazła miejsce w akademiku, który przypomina trochę wojskowe koszary. Jej pokój ma raptem 10 m2 i w obiekcie są wspólne sanitariaty i wspólna kuchnia. Specjalne biura studenckie na uczelniach są pomocne studentom przybywającym z zagranicy w stawianiu pierwszych kroków w mieście.

Tak wygląda innowacja: "o2 Village" to osiedle studenckie w Monachium składające się z siedmiu obiektów mieszkalnych. Nowoczesna architektura, tyle, że trochę ciasno: 6,8 m2 na głowę, czyli mniej niż przepisowy pokój dziecięcy. Każde mieszkanko ma WC, prysznic, kuchenkę i koję do spania. Za to cena nie spędza studentom snu z oczu: 150 euro miesięcznie, bez dodatkowych opłat!

Sarah mieszka pod jednym dachem ze starszą panią Klarą Fürst. Ich umowa jest prosta i korzystna dla obu stron: Studentka ma swój własny pokój, w zamian za co pomaga starszej pani w domu i ogrodzie. Model taki praktykowany jest już od 1992 r. i nierzadko takie wspólne mieszkanie przeistaczało się w prawdziwe przyjaźnie.

Dla budynków nie ma nic gorszego, niż kiedy stoją puste. Wkroczenie tam wandali jest tylko kwestią czasu. Od 2010 r. studenci mogą starać się o swego rodzaju dozorcostwo w pustostanach. Mieszkając tam muszą zgłaszać powstające szkody i odstraszać intruzów. Takie mieszkanie ma kilka żelaznych reguł: nie wolno palić, trzymać domowych zwierząt i organizować przyjęć dla więcej niż 10 osób.

Od 2012 r. w Ulm 27 studentów z 8 nacji mieszka w opustoszałym klasztorze franciszkanów. Parafia katolicka oddała pomieszczenia klasztorne do dyspozycji studentów z zagranicy. Kościł nie zdecydował jeszcze, czy na stałe będzie praktykował taką dobroczynność.

Parę śrub, instrukcja montażu i dom gotowy? Ta grafika komputerowa przedstawia wizję domów firmy Inter Ikea, córki słynnych szwedzkich domów meblowych. Projekt taki planowany jest już w Londynie; niewykluczona jest także realizacja w Niemczech.