Recepta jest prosta: bierze się żółtą kamizelkę ostrzegawczą, umawia na Facebooku i wychodzi na ulicę. Ruch Gilêts Jaunes (żółtych kamizelek) jest różnorodny, nie ma w nim przywódcy ani hierarchii, nie jest związany z żadną partią. Przyciąga zarówno lewicowe jak i prawicowe ugrupowania. Wszystkich jednoczy protest przeciwko polityce prezydenta Emmanuela Macrona.

W Tajlandii na ulice wyszły czerwone koszule – zjednoczeni w Ludowym Sojuszu na Rzecz Demokracji przeciwnicy dyktatury. Czerwone koszule sympatyzowały z pozbawionym w 2006 r. władzy w zamachu stanu premierem Taksinem Shinawatrą. Ruch organizował liczne masowe protesty, zwracające uwagę także optycznie.

Po przeciwnej stronie stały żółte koszule: głównie liberałowie lub konserwatyści, których jednoczyło odrzucanie polityki Thaksina. Wiele żółtych koszul było zwolennikami najdłużej panującego monarchy na świecie Bhumibola Adulyadeja. Symbolizujący ich kolor – żółty, uosabia w Tajlandii poniedziałek. Kolor czerwony – niedzielę.

Kolory zawsze były wyrazem układu sił politycznych. Do późnego średniowiecza noszenie czerwonych lub purpurowych szat było dozwolone tylko w najwyższych kręgach. Uzyskanie tych kolorów było bowiem nadzwyczaj pracochłonne i kosztowne. Kolorystyczne kody znaczeniowe zachowały się jeszcze w Kościele katolickim. Czerwień jest oznaką godności kardynalskiej.

Kolory zatem jednoczą. I demonstrują tę jedność na zewnątrz. Czasami barwy mogą zastąpić np. parasole. W Hongkongu tysiące ludzi wyszło w 2014 r. na ulice domagając się demokratycznych wyborów. Dla ochrony przed palącym słońcem mieli z sobą parasole, którymi chronili się też przed gazem łzawiącym i pałkami policyjnymi. Parasole Hongkongu stały się symbolem oporu i obywatelskiego nieposłuszeństwa.

W wielu częściach Hongkongu demonstranci umawiali się, że będą mieli z sobą parasole tego samego koloru – przeważnie były one żółte. Grupa wydawała się dzięki temu bardziej homogeniczna. Pojawiły się też parasole ze znanym z piosenki Johna Lennona hasłem: „Power to the People“ - „Władza w ręce ludzi“.

Po wyborach prezydenckich w Iranie w czerwcu 2009 r. w licznych miastach wybuchły protesty. Demonstranci zarzucili władzy sfałszowanie wyniku wyborów dla utrzymania na stanowisku prezydenta Mahmuda Ahmadineżada. Opozycjoniści nosili kolor islamu – zielony. Siły bezpieczeństwa brutalnie tłumiły protesty, tysiące aresztowano, wielu ludzi zginęło.

Ich znakiem rozpoznawczym są białe chusty: od 1977 r. matki z Plaza de Mayo spotykały się na placu właśnie o tej nazwie. Żądały od argentyńskiej junty (a później od cywilnego rządu) prawdy o losach swoich bliskich – dzieci, mężów, braci. Podczas dyktatury wojskowej w Argentynie zaginęło blisko 15 tys. osób. Zostali bezpodstawnie aresztowani, torturowani i zamordowani.

Historia kobiet w czerni rozpoczęła się w Jerozolimie, podczas pierwszej intifady w 1988 r. Ubrane na czarno izraelskie i palestyńskie kobiety protestowały w milczeniu przeciwko okupacji palestyńskich terytoriów. Zainicjowaną przez nie formę protestu podchwyciły kobiety na całym świecie – tak jak na tym zdjęciu - w 2013 r. w Belgradzie.

Przez wieki czerwień była kolorem panujących. Zmieniło się to z czerwoną czapką jakobińską, ważnym atrybutem rewolucji francuskiej. Od czapki do sztandaru jest niedaleko. Czerwień stała się kolorem rewolucji i emancypacji, dominującym na demonstracjach partii komunistycznych, socjalistycznych i socjaldemokratycznych, jak na widocznej na zdjęciu pierwszomajowej paradzie w Moskwie w 1971 r.

Do starć z ruchem robotniczym faszyści wkładali chętnie czarne koszule. Albo brunatne, tak jak bojówki SA, oddziałów szturmowych NSDAP. Mundury pozwalają wyróżnić indywiduum w masie albo pomagają mu w niej zniknąć. Dziś w żargonie politycznym „czarnymi” określa się partie konserwatywne.

Purpura jest barwą ruchu feministycznego. Kolor purpurowy powstający z wymieszania różu i niebieskiego – farb tradycyjnie przypisywanych dziewczynkom i chłopcom, idealnie nadaje się na symbol równouprawnienia płci. W literaturze barwa ta zasłynęła dzięki powieści Alice Walker „Kolor purpury”, sfilmowanej przez Spielberga historii o samowyzwoleniu się maltretowanej, pomiatanej Celie.

Pod flagą w kolorach tęczy gromadzą się równie barwne ugrupowania: LGBT, pacyfiści, ekolodzy, jak choćby sympatycy Greenpeace. Tęczowa flaga symbolizuje przełom, zmiany, tolerancję i pokój. W Niemczech pojawiła się już wcześnie, bo podczas wojny chłopskiej w 1525 roku.