14 maja 1948 Dawid Ben Gurion ogłosił powstanie państwa Izrael. "Nigdy nie porzucił nadziei" – opisywał historię narodu żydowskiego. "Nigdy nie ustał w modlitwie o powrót do domu i wolność". To marzenie spełniło się. Od tego momentu Żydzi znów mają własne państwo.

Wkrótce po ogłoszeniu deklaracji niepodległości przed siedzibą ONZ w Nowym Jorku na maszt wciągnięto flagę nowego państwa.

Jakie znaczenie miało powstanie państwa Izrael staje się jasne w kontekście Holokaustu. Niemcy zamordowali w czasie drugiej wojny światowej 6 mln Żydów. Połowa z nich była obywatelami II RP.

Palestyńczycy nazywają powstanie państwa Izrael "an-Nagba", czyli "katastrofą". Prawie 700 tys. osób musiało opuścić zajmowane przez siebie terytorium, aby uczynić miejsce dla obywateli nowego państwa. Jego powstanie było początkiem trwającego do dziś konfliktu bliskowschodniego.

Droga ekspresowa nr 2 łączy nie tylko Tel-Awiw i Natanię. Jest ona symbolem nowego początku ekonomicznego i społecznego kursu modernizacji. Ceremonii otwarcia drogi dokonała w 1950 r. ówczesna premier Golda Meir.

Kibuce to rozsiane po całym Izraelu osiedla i spółdzielcze gospodarstwa rolne, które powstawały przede wszystkim w pierwszych latach po utworzeniu państwa Izrael. Zakładali je w większości świeccy Żydzi zafascynowani socjalizmem.

Napięcia między nowym państwem a arabskimi sąsiadami wyładowały się w 1967 r. w ramach tzw. wojny sześciodniowej. Izrael rozbił wojska Egiptu, Jordanii i Syrii. Jednocześnie wojska izraelskie zajmują wschodnią Jerozolimę i Zachodni Brzeg Jordanu. To początek dalszych napięć i wojen w regionie.

Izraelska polityka osiedleńcza dodatkowo podsyca konflikt z Palestyńczykami. Zarzucają oni Izraelowi politykę faktów dokonanych, która ma uniemożliwić powstanie niepodległego państwa palestyńskiego. Także ONZ potępia tę politykę.

Zimą 1987 r. Palestyńczycy protestują przeciwko izraelskiej okupacji. Protest obejmuje strefę Gazy, wschodnią Jerozolimę i Zachodni Brzeg Jordanu. Rozruchy trwają przez lata i kończą się podpisaniem umowy w Oslo w 1993 r.

Dzięki mediacji ówczesnego prezydenta USA Billa Clintona premier Izraela Icchak Rabin i szef Frontu Wyzwolenia Palestyny Jasir Arafat podejmują rozmowy pokojowe. Ich ukoronowaniem jest porozumienie z Oslo (1993), w której obie strony uznają nawzajem swoje prawo do istnienia.

Zamordowanie premiera Rabina 4 listopada 1995 r. storpedowało proces pokojowy i ujawniło głęboki podział w izraelskim społeczeństwie. Umiarkowani i radykałowie, świeccy i ultra-ortodoksyjni Żydzi oddalają się od siebie coraz bardziej. Rabin został zastrzelony w czasie wiecu przez prawicowego fanatyka. Na zdjęciu premier Szymon Peres obok pustego krzesła swojego poprzednika.

Holokaust do dziś rzutuje na niemiecko-izraelskie relacje. W lutym 2000 r. ówczesny prezydent Niemiec Johannes Rau przemawiał po niemiecku na forum Knesetu. Nawet tyle lat po wojnie było to wyzwaniem dla wielu Izraelczyków, ale i kolejnym krokiem ku normalności.

W związku z trwającym konfliktem z Palestyńczykami w 2002 r. Izrael rozpoczął budowę muru na Zachodnim Brzegu Jordanu o długości 107 km. Mur ograniczył wprawdzie przemoc, ale nie rozwiązał problemu politycznego.

Nowy niemiecki minister spraw zagranicznych Heiko Maas kontynuuje tradycję niemiecko-izraelskiego zbliżenia. Swoją pierwszą podróż w charakterze szefa dyplomacji RFN odbył właśnie do Izraela. W marcu 2018 Maas złożył wieniec ku czci ofiar Holokaustu w miejscu pamięci Jad Waszem.