"Landeszeitung" z Lüneburga stwierdza, że „Berlin to nie Drezno – ale może w najbliższej przyszłości Weimar. To, że AfD udało się przekonać tylko 5000 zwolenników do udziału w przemarszu w stolicy, jest najgorszym świadectwem dla tego samozwańczego rzecznika milczącej i rzekomo zapomnianej większości.

Szczęśliwą chwilą w tych emocjonalnie naładowanych czasach jest to, że pięciokrotnie więcej uczestników kontrdemonstracji wysyła jasny sygnał. Samoinscenizacja prawicowych populistów jest niczym innym jak kolejnym kłamstwem. Nie reprezentują oni większości społeczeństwa pozbawianego praw przez rzekomy spisek elit politycznych, naukowych, gospodarczych czy mediów. Te dwie przeciwstawne demonstracje wydają się być zwiastunami niechcianego powrotu sytuacji z czasów Republiki Weimarskiej, kiedy ostry spór politycznych przeciwników rozgrywał się na ulicy”.

"Frankfurter Rundschau" zauważa: „Znów mała grupka (z przewagą mężczyzn) próbuje "ratować" Niemcy. (...) I znów przeciwstawia się im znacznie większa grupa, która rzeczywiście jest nadzieją dla tego kraju. Społeczeństwo obywatelskie w swojej ogromnej różnorodności pokazuje - i to raz po raz - że jest większe, a w razie potrzeby nawet głośniejsze niż ci impertynenccy prawicowi populiści. I tu nasuwa się pytanie, dlaczego wybrani przedstawiciele narodu na lewo od AfD w ogóle zajmują się tą partią i jej zwolennikami? Dlaczego słuchają uważnie ich pohukiwań zamiast przysłuchiwać się tym wielu wolontariuszom, którzy pokazują, na czym polega aktywna integracja? (...) Zamiast z tego doświadczenia wyciągać pozytywne wnioski, pozwalają na tę katastrofalną debatę na modłę „miarka się przebrała”. Czy nie nadszedł czas, aby wysłuchać kontrdemonstrantów? Ponieważ to oni ratują ten kraj i wiele więcej".

coe