Wielbiciele szparagów mogą je jeść także zimą - z Peru lub Południowej Afryki. Ale prawdziwe szparagowe szaleństwo zaczyna się (w zależności od temperatury) w połowie kwietnia. Wtedy serwuje je niemal każda restauracja w Niemczech, można je kupić na bazarach, u rolników i w supermarketach.

W natarciu jest odmiana zielona, ale Niemcy jedzą najchętniej białe szparagi. Te są w sprzedaży od połowy kwietnia do 24 czerwca. Potem rośliny muszą do następnego roku odpocząć. Przeciętnie kilogram białych szparagów kosztuje 7 euro.

Tradycyjnie niskokaloryczne "warzywo królów" podawane jest z szynką, młodymi ziemniakami i roztopionym masłem lub sosem holenderskim. Wyobraźnia jednak nie zna granic i szparagi istnieją także w płynnej postaci - jako wódka czy likier.

Już w antyku szparagi były cenione jako rośliny lecznicze. Rzymski pisarz Marek Porcjusz Katon poświęcił ich hodowli rozdział w swoim dziele "O gospodarstwie wiejskim". W XVII-wiecznej Francji król Ludwik XIV kazał zasadzić szparagi w Wersalu. W 1852 r. w Brunszwiku zaczęto robić z nich konserwy. Odtąd można je było jeść przez cały rok.

Szparagi dojrzewają pod plastikową folią w długich rzędach usypanych z ziemi. W przeciwieństwie do zielonych białe szparagi trzeba zebrać, zanim ujrzą słońce. Zbiory to czasochłonne i męczące zajęcie, bo każdą łodygę trzeba nakłuć i wyciągnąć z osobna. Do pracy przy szparagach przyjeżdżają licznie Polacy i Rumuni. W 2017 r. zebrano w Niemczech prawie 128 tys. ton białych szparagów.

Poszczególne regiony, w których uprawiane jest ulubione warzywo Niemców, wybierają własną królową szparagów. Zostają nimi najczęściej piękne córki hodowców tego warzywa. W Północnej Nadrenii-Westfalii kandydatki do tytułu muszą mieć od 18 do 25 lat.

Królewskim szparagom poświęcone jest muzeum w Schrobenhausen (Bawaria). Powstało w 1985 roku i mieści się w wieży z XV wieku. Sześć lat później stało się jedynym europejskim muzeum szparagów.